MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

“humbur” tërësisht. Mirëpo, prapë erdhi momenti të dalpërjashta, të shoh botën! E pranoj se zemra, assesi nuk edëshironin këtë karrocë, bile duke menduar iu thashë: jo, jo, nukpo dal sot! Këtë e thashë, duke menduar se më mirë ishte tëprisja edhe ndonjë ditë, e pastaj të dal përjashta në këmbët e mia.Por, më luten e unë me ndihmën e tyre, tani gati edhe me lot përfaqe, pranova dhe dalëngadalë e me lëvizje tejet të kujdesshme(meqë në lëvizje ende kisha dhimbje të mëdha). U ULA. PËRHERË TË PARË NË JETËN TIME NË KARROCËINVALIDORE. duke mos menduar më gjatë e më hollësisht.Mision i caktuar dhe i shenjt – mantelbardhëtQëndruan pranë meje, sepse po të mos ishin afër. unë do tërrëzohesha për tokë. Kisha aq marramendje, saqë e kisha vështirët’i hapi edhe sytë për disa minuta. Mirëpo, motrat e kujdesshmemë thanë se është kjo e natyrshme pas dy muajve të qëndrimitshtrirë. Por, çdo gjë shkon ngadalë, nuk ngutemi ndërsa motratkanë durim të pakufishëm. Dhe ashtu, filluan të shtyjnë karrocën,bashkë me mua në të, dhe u drejtuam të dalim përjashta ngadhoma, nga “dhoma e vuajtjes” dhe pikëllimit, nga qelia ime. Eshikoja trupin tim, shikoja veten time dhe mendoja: a ështërealitet apo ndonjë ëndërr e pakëndshme, e padëshiruar?! Në muaishin prezent gëzimi se pas ca kohe dal përjashta, por edhepikëllimi që jam në këtë gjendje! Dalëngadalë dolëm në natyrë,në kopsht. Unë shikoja gjithkah. Vendi i panjohur. Njerëzit mëdukeshin të çuditshëm, sepse më dukej sikur e tërë bota ështëkëtu e më shikon, më vështron e përcjell vetëm mua. Më kishtemarrë malli për natyrën, të cilën gjithnjë e doja pamasë, por qëtani në këtë kohë vjeshte ishte e zymtë, sikur të mërzitej për fatintim, sikur të vajtonte e qante për mua, sepse lashë pranverën epranverat e lumtura, e tani… Sa më kishte marrë malli të shohnjerëz të buzëqeshur e duke disponuar të sëmurët e tyre që i73