MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

sepse mu dhimbtë në zemër, më preku shumë, por nuk ndërmoraasgjë dhe vazhdova ta vështroj dhe pritja të më thoshte: të lutëm,a ke mundësi të më ndihmosh? Mirëpo, kjo nuk ndodhi! Shkoingadalë e pa fjalë, e unë mbeta duke përcjellur sa u zhdukë ngapamja ime. Qëndroja disi i shtangur dhe duke shikuar në drejtimtë saj, duke menduar mbi jetën e saj, por ndoshta edhe nukmendova shumë, nuk hyra në lëkurën e saj, nuk mendova mbijetën, brengat, vuajtjet e dhimbjet e saj, nuk mendova mbiardhmërinë e saj, por, vazhdova rrugën time dhe “shpejt” eharrova atë pamje, atë përjetim e takim timin “të parë” me njëperson që lëvizte me karrocë! E harrova këtë, sepse, edhe ashtuajo nuk dha asnjë shenjë të brengosjes, të dhimbjes, të vuajtjes eaq më pak të ndonjë dëshpërimi, por aq më tepër, mu duk se ishtee lumtur, kishte një buzëqeshje të lehtë e që i jepte pamjen e njëengjëlli. Ishte aq e qetë, një gjë që për mua ishte epakuptueshme! Këtu, assesi nuk më shkoj mendja se pikërishtmundimet, vuajtjet, dhimbjet janë dhuratë e Hyjit ndaj miqve, tëpërzgjedhurave të tij, dhuratë, e cila nuk mund të planifikohet, enë të shumtën e rasteve, nuk mund as të parashikohet.Dhe duke qëndruar i zhytur në mendime, as që kam dëgjuar seçka fliste fizeoterapeutja e kujdesshme dhe shumë e dashur.Papritmas hyri një motër në dhomë, e cila shtynte para saj njëkarrocë invalidore. E shikova fizeoterapeutën. Pastaj u shikuamdhimbshëm. Më shikoj ajo motër me dhembshuri, por askushasgjë nuk folëm për një moment. Thënë të vërtetën, këtë momentvështirë mund ta harroj. Kishte kohë që nuk isha shkëputur ngadhimbjet, nga vuajtjet e shumëfishta e të ndryshmet dhe prapëmë erdhi shumë rëndë kur pashë karrocën e dedikuar e që lëviztenë drejtim timin. Mora frymë thellë, e prapë pyeta: a të ngritëme të ulem në të?! Po, më thanë, mos ke frikë, se edhe ne do të tëndihmojmë. Në këto momente nuk di as vetë se çka mu sillte nëkokë, çfarë ndjenje kisha. Shkurt, isha sikur nën opium, i72