MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

duhet të mundohemi shumë, të punojmë shumë, mirëpo ne duhett’i falënderohemi në rend të parë Zotit, që mbete gjallë, qëmbijetove, por do të bëhet mirë! Pas kësaj shtoi se edhe burri isaj është në karrocë mbi njëzet vite. Kjo më bëri të mendoj, e tëpres se çka po shton tutje, çka do të thotë me këtë, mirëpo asgjë,më la të mendoj. Kjo që më tha, më bëri të çuditem përshumëçka, të habitem, por edhe të mendoj, pse e tha këtë dhe psee ceku se ka burrin në karrocë tani e shumë, shumë vite?!Mirëpo, ajo vazhdoi kështu: shih, mendoj se tani nuk është keq tëdalim pakëz përjashta, në natyrë. Unë e shikoj dhe mendoj shpejtnë vete, po, por si? I përgjigjem, me kënaqësi do të dilja, por si,kur nuk mund të eci?! Ajo, më shikoi ëmbël e vazhdoi: shih, tanido të të sjellim një karrocë deri mos të forcohesh, dhe me të do tëdalim pak për të shëtitur përjashta, në kopsht të spitalit! Thënë tëvërtetën as që e kisha menduar kurrë këtë në jetë, unë të ulem nëkarrocë invalidore?! Të lëvizi me këtë mjet? Çudi? Epapranueshme për mua?! Edhe pse mezi pritsha të dalë e të shohëdritën e diellit pas ca kohe. Në të vërtet, mua më kishte marrëmalli të frymoj ajër të pastër, prapë këtë nuk mund ta kuptoja eaq më pak ta pranoja! Në karrocë, unë në karrocë?! E tani,papritmas sikur rrufeja më erdhi në mendje e më doli para njëskenë që më pati prekur thellë në shpirt. Para pesë muajve, kishatakuar, kisha parë në qytetin ku studioja një vajzë të re pikërishtnë karrocë. Oh Zot, sa mu pat dhimbsur ajo në atë gjendje.Isha duke shëtitur buzë detit, kur papritmas, në një rrugë që ishtepak e pjerrtë. Më doli para meje një vajzë e re, e cila ishte nëkarrocë, e hendikepuar. Ajo, me atë karrocë të saj, për të cilënmu duk sikur të ishte e lidhur për të, lëvizte me vështirësi tëmëdha dhe shumë ngadalë. Më dukej se vuante e u mundonte tëlëvizte tatëpjetë me karrocën e saj. Ndoshta, ishte “hera e parë”në jetën time, kur pash një gjë të tillë (deri atë moment personat etillë nuk më kishin tërhequr vëmendjen). Mendova t’i ndihmoj,71