MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

fizioterapi. Sa të dashur janë, sa të sjellshëm. Kjo zonjë, e cilaedhe emrin e vërtetë e kishte Zonjë, më vizitonte për çdo ditë,sepse edhe punonte në këtë spital. Ja, tani erdhi dhe dëshiron tëbisedoj diçka me mua. Është shumë e përzemërt, por, duket sesot e ka vështirë t’ia fillonte bisedës, duket se është në mundimdhe shqetësim, sillet në dhomë, shikon nga dritarja, dëshiron tëmë thotë diçka, prapë ndalet, dhe prapë…Para tre ditësh, kjo dhe i gjithë personeli në këtë repart, qenëshumë të lumtur, siç isha edhe unë, meqë pas dy muaj e gjysmë,që nga aksidenti im, ishte dita e parë kur fillova të kam ndjenë nëkëmbë, kur fillova ngadalë të hetoj e të di për këmbët e mia, kurnga pak filluan të më japin shenjë se janë ende gjallë edhemuskujt e këmbëve. Vërtet, ishte ky një gëzim i pa përshkruar,ishte një shenjë shprese, ishte shenjë se mos vallë do të nisë të ec,të ngritëm në këmbët e mia! Dhe sa të lumtur ishim të gjithë,vrapuan mjek e motra për të parë se si është dhe ku qëndrongjendja. Më uronin, më flisnin, e thuajse nga gëzimi mëbërtitshin, jepi, ngritu, lëvizi këmbët, provo, mirëpo, e tëra kjoshkon me vështirësi, mundohem, tentoj, provoj por jo. Këmbët emija ende nuk gjejnë forcë! Por, shpresa qëndron, besimi është ipathyer. Më kishte marrë malli të ec, të ngritëm, të ndiejkënaqësinë e ecjes. Dhe, tani fizioterapeutja dëshiron të më thotëdiçka. E hetoj se mendon se si do të reagoj!Atëherë ulët afër meje, më shikon me butësi, më përkëdhel, epyet se si ndihem këto ditë. I përgjigjem. se ndihesha mirë. Paspak kohe e pyes se a ka mundësi që të eci prapë? E kjo pyetje,sikur e ktheu prapë në gjendje të mëparshme, në mendime dhe nëhamendje: a të filloj e të bisedoj me mua, dhe prapë ajo mebutësi, përgjigjet se duhet ushtrime e ushtrime, mund i madh,tentime, prova e ushtrime, punë të madha për të bërë, por tëshohim. Dhe vazhdoi: eh, e keqja vjen shpejt, e për të mirën70