MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

Deri ato ditë, nuk mendoja këto gjëra, meqë kisha dhimbje aq tëmëdha dhe më dukej primare të më ndaleshin dhimbjet, të cilatishin të padurueshme, aq të forta, sa të pengonin të mendoje çdogjë tjetër. Në mua ekzistonte binda, se “do bëhet mirë”. Por, mekohë e kuptova se nuk ishte kështu! Vinin mjekë dhe tentonin tëmë rikthenin funksionin e muskujve të këmbëve të mija, umundonin, më thoshin, ngrit këmbën, lëvize. Unë, tentoja, por, jos’shkon. Si të lëvizja kur se ndieja dhe se hetoja që kam këmbë.Kjo ndjenë më kishte humbur. O Zot, sa vështirë është kjogjendje, të kesh këmbë, t’i shikosh ato e prapë të mos keshndjenjën se ato të takojnë ty, se janë tuajat! Vështirë është. Unë,tani po kam mundësi ngadalë e të rri edhe ulur që deri tani këtënuk mund ta bëja. Ditën e parë, në të ulur në shtrat, kuptohet patamarramendje dhe nuk mund qëndrova gjatë, prapë u ktheva nëpozitë të shtrirjes. Shpeshherë në ditë tani po qëndroj ulur herëherë,dhe kuptohet për të arritur këtë pozitë e gjitha shkonte mendihmën e motrave medicinale, të cilat më ndihmonin edhe atë ebëjnë dhe e bëjë ngadalë e me kujdes të madh, sepse, në lëvizjeeventuale të shpejt e pakujdesi, dhimbjet kërcejnë, lajmërohen,shfaqen menjëherë! Mirëpo, edhe kjo gjendje, që të kishamundësi të rri sadopak ulur, më bënte të lumtur, më gëzonte,kisha ndjenjën se po i kthehem normales, po i kthehem “jetësnormale” , po ngritëm, edhe pse kjo dukej se është larg e larg,ndoshta edhe e pamundshme, por prapë shpresoja, prapë besoja.Besoja, sepse bazohesha në fjalët e Mësuesit tonë, të cilit ibesova dhe besoj; “Zoti më kishte që në fillim të udhëve të veta,që në fillim, para se të krijonte ndonjë gjë”. (Fjalët e urta 8, 22).Këto fjalë edhe më tepër i forconte fjalia tjetër; „Përnjëmend poju them: në paçit fe edhe vetëm sa një kokërr sinapi e i thoni këtijmali: ‘Dil këndej e shko atje!’, do të kalojë dhe asgjë s’do t’jujetë e pamundshme!”(Mt 17, 20-21)65