MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

sepse vërtet të thuash: u bëftë vullnesa e jote e jo e imja, nukqenka edhe lehtë. Në këto momente dramatike, nganjëherë mëdukej se do te ishte më mirë sikur të mos e kisha mësuar këtëlutje, këto fjalë apo të tejkaloja vetëm këtë fjali, sepse kjo fjalimë duken plot trishtim, të papranuara e të pakuptimta dhedoemos të shpijnë në pyetjen: a është kjo vullnesa e jote? Këtëpyetje, çdo njeri e shtron, sepse dëshiron që në të, në jetën e tij,të bëhet vullnesa e vet, përkundër faktit se nuk e di çfarë e pretnë të ardhmen. Mirëpo, Ai i ka të gjithat në duar të tij, tëshënuara në shuplakën e dorës së vet dhe nën kontroll çdo send,din kujt dhe sa t’i lejoi gëzime por edhe dhimbje, e dinë, pse egjitha këto në atë njeri, tani në mua! Megjithatë, Ai prapë nafreskon dhe shëron nga dhënia e pirjes nga gota, nga “kelku i tij”.Pas gjithë këtyre dhimbjeve të mëdha e të gjata, gjatë gjithakëtyre vuajtjeve trupore e shpirtërore, pas gjithë kësaj “Rrugë tëKalvarit” të deritashëm, pas gjithë kësaj lufte për jetë, e që ishapranë e afër “Golgotës”, mua as që më kishte shkuar fare mendja,as që kisha patur “kohë” e hapësirë, të mendoja më larg, përveçse si të shpëtoj! Aspak nuk kam mundur mbi pasojat e këtijaksidenti, aspak nuk mendoja se a kam këmbët e mia, a janë nëgjendje e të aftë ato prapë të hyjnë në funksion, të lëvizin, tëecnin, të loznin, edhe pse nuk i hetoja këmbët që kam, nuk indieja ato. Unë, prapë pritja që çdo sekondë të kthehetfunksionaliteti i tyre, pra, gjithnjë, duke mos qenë ende i njohurplotësisht me pasojat e aksidentit, por analizoja, mendoja,shpresoja, besoj.Kalonin sekondat, minutat, orët e ditët, duke pritur, dukeshpresuar, duke besuar që së shpejti do kthehem me shëndet tëmirë, në këmbët e me këmbët e mia në vendlindje, në studime, nëgjirin familjar nga jam nisur e kam ardhur këtu, në jetën normaletë mëparshme, por, ishin këto dëshira të flakta e të mëdha në62