MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

Pas një operimi (pra të dytë brenda tre javëve), i cili zgjati meorë të tëra, duket se gjendja filloi të stabilizohet. Mjekët, miqtëdhe vëllai i brengosur, si dhe familja larg, prisnin çfarë do tëndodhte me mua. Jo të gjithë e dinë të vërtetën rreth meje, porshpresojnë, besojnë e luten, në panik e të brengosur presin tëgjithë të afërmit, miqtë. Gjendja ime ishte e rënd. E natyrshmeprandaj ishte pyetja dhe dilema, nëse do t’ia dalë kësaj radhe.Mirëpo, edhe kësaj radhe u vërtetuan fjalët se çka është përnjeriun e pamundur “s’ka gjë të pamundshme për Hyjin”.Edhe njëherë, sikur çdo gjë, nga fillimi i izoluar, në dhomëintensive, nën mbikëqyrje të rreptë e nën sedative e medikamentetë shumtë e të llojllojshëm për qetësim, zbutje të dhimbjeve. Pasdisa ditëve, unë dalëngadalë, duke mu stabilizuar e përmirësuargjendja, kthehem përsëri në dhomën „time“ speciale, në repart.Prapë i “vetmuar”, i “lidhur”, për shtrati, por me dhimbje më të“ëmbla” e që për çdo orë e ditë më duket se tani largoheshin,bëheshin më të vogla, më të buta, më të “pranueshme”. Trupi im,boshti kurrizor edhe pse i operuar, tani për herë të dytë, dukej sepërballonte këto dhimbje. Mjekët kishin futur në tërë trupin tim“gypa” e mjete të ndryshme që bënin pastrimin e plagës, mëdukej se përmes trupit tim kalonte një lumë i tërë me ujë tëfreskët. Kjo zbuste e freskonte trupin tim tani tërësisht tërraskapitur. Të shumtën e kohës, kjo më bënë të ndihem më mirëdhe të kaloja pjesën më të madhe në gjumë, të cilin mandërprenin vetëm vizitat e shumta por të koordinuara të miqve, tëcilët, duket se marrin frymë më lirshëm, duke pa se gjendja imepo përmirësohej. Mendojnë se kaloi edhe ky rrezik dhe presinditë e lajme më të mira rreth shëndetit tim. Ashtu sikur ata,shpresoj edhe unë!Shpeshherë mendoja, përse me aq gëzim e dashuri qysh sifëmijë, nga prindërit e përshpirtshëm mësova lutjen “Ati ynë…”,61