MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

komunikoj, të çmallem. Por, këtë nuk ma mundëson gjendjashëndetësore, nuk lejojnë as personat përgjegjës të repartit, dukeditur gjendjen time jostabile shëndetësore. Kështu që, e gjithapërfundon shpejt dhe prapë kisha dhimbje të shumëfishta!Mundohem të përmbahem, e të mos dinë kush sesa jam dukevuajtur, se çka është duke përjetuar trupi e shpirti im, sesadhimbje të mëdha trupore kam, por, e gjitha është e kotë,domosdo nga sytë e mi të lodhur për gjumë më del vaji, mërrjedhin lotët, dëgjohet zëri e britma ime ku duket se ky zëdhimbjeje të forta dëgjohet jo vetëm në spital, por edhe në qytet.Dhembje dhe britmë me zë të shterur. Unë s’ mund të qëndrojmë, herë-herë kam tundime e mendoj: më mirë të mos isha, edhepse luftova dhe ende mundohem e po luftoj për jetë. Nganjëherëthem: më mirë e gjitha të përfundoj, të mos jam më, të mbarojkjo betejë, sepse vërtet më nuk qëndrohet, të lirohem unë dhe tëgjithë të brengosurit rreth meje, pra, të mos mundohem unë e astë dashurit e mi. Po, këso momente të dëshpërimit kisha, mëishin të pashmangshme në këto rrethana. Por falë gruas-nënës sëdashur e Birit të saj, ende qëndroj stoikisht, dhe kthehem epërmbahem, pendohem për ato mendime e “dëshira”.Shiko, o Zot, e shqyrto se në ç ‘gjendje çnjerëzore jam!”Kisha aq dhimbje sa që u vinte keq e më kuptonin edhe mjekët,edhe motrat medicinale, po edhe punëtoret e punëtorët qëpastronin, të cilët nga gjëma ime, nga klithmat, nga britmat eofshamat, vetëm hapnin derën të shihnin kush është në kësodhimbje, zëri i kujt dëgjohet aq fortë e dhimbshëm. Unë, kthejakokën, sikur dëshiroja t’iu them, e shihni se sa vuaj, a mund kushtë më ndihmoj më?! Me sa dhembshuri më shikonin, më pyesindiçka sa për t’ma tërhequr vëmendjen që të harroja dhimbjet.Por, çdo gjë ishte e kot. Përkundër këtyre, unë luftoj me dhimbje,ndalen në heshtje duke drejtuar sytë ka qielli, e duke lëvizur57