MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

sepse, jam i shtrirë, i “lidhur” për shtrati qe një kohë të gjatë,bëjë gjumë atëherë kur për ndonjë minutë më ndalen dhimbjet.Më duket se kam harruar të bëjë gjumë normal. Nuk di, qysh tanikam filluar dalëngadalë të përdori ushqime të lehta aq sa për tambajtur shpirtin në jetë, por këtë e zëvendëson tani e javë të tëraushqimi artificial, i cili së bashku me medikamente e infuzionetjera, më qëndrojnë mbi kokë dhe vetëm ndërrohen me shishetjera të reja, të plota e që duket kurrë nuk mbarojnë. Më shkonkoha herë-herë, duke numëruar pika-pika këto shishe dhe endepa përfunduar mirë arrijnë të tjerat cilat zëvendësojnë tëzbrazurat. Pak gjumë, e shumë dhimbje, pak pushim e më tepër itrazuar, i lënduar rëndë në trup e shpirt, pak gëzim kur shohvëllain e miqtë e mijë që më vizitojnë pandërprerë, më tepërshqetësim e mallëngjim për ata që nuk i kam afër e nuk po i shohe për të cilët edhe në këtë gjendje tani mendoj. Por, të gjithë mëndihmojnë, më japin kuraje, me fjalë, se vetëm forcohu dhe mëpas e gjitha do jetë mirë! E kam shumë vështirë, të pranojrealitetin e krijuar. Tani gjithnjë e më tepër, e kam të qartë sekëmbët nuk i ndiej, jam operuar, dhimbjet në vend se të fillojnëtë zbutën e ngadalë të zhduken, ato gjithnjë e më tepër rriten.Çka është duke ndodhur, pranë gjithë këtij kujdesi të madhe rrethmeje, pranë gjitha këtyre ilaçeve e mjeteve tjera për zbutjen edhimbjeve, e ato sa shkojnë e shtohen, janë të padurueshme, tëmëdha e të pa ndalura. Duket s’ ndikon asnjë ilaç në trupin tim,saqë fillojnë të mendojnë e të brengosën edhe mjekët e motratmedicinale rreth meje!Edhe në këtë gjendje të rënd, unë pranoja vizitorë, pranoja tëafërmit e mijë, pranoja gjithë ata që vinin, që dëshironin të mëshohin e të jenë së paku pranë meje edhe pse unë shpeshherë nukpo mund të komunikoj me ta, pa dashje, bie në kllapi, sigjithmonë jam i lumtur në mesin e të afërmve, të miqve edashamirëve të mi, dëshiroj të jem sa më gjatë me ta, të56