MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

7. S’KA GJË TË PAMUNDSHME PËR HYJIN…“ Ti u afrove kur të rashë ndore e the: “Frikë mos ki!”(Vaj. 3, 57-58)Tani, kur disa ditë jam jashtë dhomës intensive, por, nënpërkujdesje njëzetekatërorëshe të personelit mjekësorë, afërdhomës së personelit që kujdeset për pacientët në gjendje tërëndë, tani kur pas disa javësh edhe vetëdija më është kthyer dhekur po kam mundësi komunikimi me vëlla, me njerëz të afërm emiq, duket se që nga dita e aksidentit tim edhe moti u turbullua, utërbua dhe vajton e derdhë lot pa ndërpre, së bashku me mua, përvuajtjet në të cilat gjendem. Kam dhimbje të mëdha trupore, etani edhe shpirtërore, dhimbjet janë gjithnjë e më tëpadurueshme. Vajtoj e qaj unë, qajnë të dashurit e mi, qanë evajton i madh e i vogël. Madje, edhe qielli më duket i ështëtrazuar, i cili me rrufe e bubullima pandërprera sikur dëshiron tëthoshte: pse e gjithë kjo? Bubullon dhe pa ndërpre loton, shi, erë,stuhi e fortë çdo ditë që duket sikur të jetë dita e gjykimit, dita efundit. Sikur, e gjithë kjo i bashkëngjitet dhimbjes dhe pikëllimittim.Spitali “Unfalkrankenhaus” (Spitali i të aksidentuarëve), në tëcilin gjendem tani e disa javë, ishte i vendosur në rrënjët ekodrave të larta nga guri të këtij qyteti të lashtë, qyteti që lindinjerëz të mëdhenj, edhe kompozitorët e muzikës klasike ndër mëtë mëdhenj në histori të njerëzimit, qyteti i lavdisë por edhe imuzikës sa të hareshme, aq edhe të dhimbshme, kështu që mëduket se edhe ai tani gjendet në pikëllim. Këto pamje, të cilat ishikoj dhe herë-herë i vështroj, i shtrirë nga shtrati im, nëmomente të bëjnë të frikësohesh, diku në këtë mot të lig sikurdëshiron të shembet mbi ndërtesë, mbi ty. Unë. jam që një kohëtë gjatë i pavetëdijshëm, kur është mëngjesi, mesdita apo nata,55