MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

(mjekët) nuk e dinin se si do të kaloja të gjitha, por prisnin dukeshpresuar; së paku të shpëtoj, të vazhdoj të jetoj. Por, në çfarëkushtesh e rrethanash dhe me çfarë pasojash nuk e dinin as ata,as unë e “askush”, nuk ishte e sigurt asgjë.Megjithatë, të gjithë që kishin dëgjuar për këtë aksident, për këtëfatkeqësi time, shpresonin, lutnin, ishin me mua në këtomomente të rënda të jetës sime, në këto momente kur isha “ilidhur për shtrati” tani e disa ditë e javë. Besonin nëngadhënjimin tim! Më duket se shpëtova nga vdekja, më nukisha në dhomë intensive, vetëdija më ishte kthyer mjaft mirë,kuptoja, ngadalë edhe komunikoja me njerëz, e vëllai ende mëqëndron gjithnjë pranë. Po ashtu, pranë fillojnë të më qëndrojnëedhe miq të shumtë që kisha në këtë qytet, por edhe tjerë, qëvinin nga pjesë të ndryshme anë e kënd, edhe nga vendlindja. Portë gjitha këto vizita të shkurtra që më bëheshin, gjithakomunikimet e bisedat dhe mendimet e mia i ndërpriteshingjithnjë dhimbjet që shkonin e gjithnjë rriteshin dhe bëheshin tëpadurueshme, dhimbje të papërballueshme, të mëdha e tëpareshtura, të pandërprera, në gjithë trupin tim, sidomos tanigjithë e më tepër ndiej dhimba të mëdha në boshtin tim kurrizor,dhimbje e gjithkund dhimbje. Por kjo Nënë e mirë më qëndronpranë, më përkëdhelte, më përkrahte kur isha i zgjuar e në gjumë,gjithnjë.54