MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

Të jetoj dua…Sado të jetë jeta e vështirë, e mundimshme, sado e dhimbshme,në njeriun gjithnjë ekziston dëshira për të jetuar. Sidomos, kjodëshirë ekziston në persona që janë plotë vrull, plotë dëshirë evullnet për të arritur diçka në jetë, e në veçanti te personat, tëcilët që herët janë përcaktuat për t’iu ndihmuar të tjerëve. Nëpersonat të cilët që moti i kanë caktuar vetes prioritete e qëllime.Dhe deri mos të arrijnë këto ambicie, ata doemos dëshirojnë tëjetojnë, të zgjohen, të ecin tutje.Unë gradualisht kuptoja se çka ka ndodhur, e kuptoja veten timese në çfarë gjendje paskam arritur, bëja një luftë në vete, njëbetejë të madhe për jetë, e të cilën betejë së bashku me mua ebënin edhe të tjerët, mjek e motra.Por, pranoj të vërtetën se nuk më ishin ende të qarta rrugët, nuk edija se a është ky realitet apo vetëm ëndërr, apo në rastin më tëmirë ndoshta vetëm një sprovë për mua, por jo sepse sa kuptojanë këtë gjendje e gjitha ishte një realitet që nuk mund t’i ikjaassesi! Në gjendjen të cilën isha, i shtrirë tani e disa ditë nëdhomë intensive, i “lidhur” për shtrati, nën medikamente e mjetetndihmesë medicinave në të gjithë trupin tim të llomitur, tërraskapitur, të thyer, të lënduar rëndë, të përgjakur e herë nëgjumë të thellë e shumë pak i zgjuar, kur nuk mund të bisedojame ata që hynin e dilni nga kjo dhomë, kur nuk kisha si tëkomunikoj me familjarët e mi ku njëherë për njëherë kisha vetëmvëllain afër, kurse askund, babë e nënë, vëllezër tjerë apo motrëntime të dashur me të cilin deri në këto momente ishim të pandarë,sikur bineq, tani kur nuk kisha afër miq e dashamirë, të njohur.Tani, kur arrija për momente të kuptoja diçka, kur më kthehejherë-herë vetëdija, por, kur edhe më ishin dhimbjet gjithnjë e mëtë mëdha, të cilat tani i hetoja, i ndieja, tani gjithnjë në çdo51