MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

4. LOJA E FUNDIT…“Kemi mësuar të ngutemi, por jo edhe të presim!"Udhëtim ishte i këndshëm. Udhëtova me tren, deri tek të“ndalurit e parë”, deri te caku i dëshiruar, pikërisht pas një ditë egjysmë udhëtimi, kuptohet pakëz i lodhur, arrita në qytetin kuedhe studioja. Ishte ky një qytet i bukur bregdetar, i ngritur në tëshumtën e rasteve si gjitha qytetet bregdetare në kodramadhështore, prej nga shihej i gjithë brezi bregdetar, gjithë ajomasë uji, sikur në pasqyrën e madhe, të paskajshme. Shihej kjobukuri që ka krijuar Hyji, nga të gjitha anët e qytetit, deti ipafund dhe porti i këtij qyteti tregtar, me anije të llojllojshme,nga të gjitha anët e botës, anije të mëdha e të vogla qëtransportojnë mallra e njerëz prej pjesëve të ndryshme të rruzullittokësor. Ky është një qytet turistik, i qetë dhe i bukur, por qëgjendej shumë larg (rreth 900 km) vendlindjes sime të dashur.Qysh para dy viteve, kur kisha arritur në këtë qytet për tëstudiuar, menjëherë e pashë se këtu ka njerëz të mirë dhe tëdashur, njerëz të afërt dhe gjithnjë të gatshëm për të komunikuardhe ndihmuar. Ishte qytet që i donte, respektonte dhe nderonteshqiptarët, meqë në këtë qytet dhe rreth tij, që nga kohët tëlashta, kishte patur shqiptarë të ardhur nga të gjitha visetshqiptare për të punuar dhe jetuar, për ta siguruar kafshatën egojës.Që nga fillimi, shqiptarët u treguan punëtorë të ndershëm. Përkëtë arsye, nga vendorët, u pranuan shumë mirë. Kjo bëri, qëvendorët të ishin gjithnjë të gatshëm për t’ju ndihmuar banorëvetë rinj, të gjithë neve. Kishte edhe mjaft të rinj që studionin nëkëtë qytet.35