MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

vendin e studimeve e të punës dhe jetës sime. Por, me këtë rastdhe në këto momente, më habiste një gjë, të cilën s’mund takuptoja dot. Disi si në turbullirë e mjegull, apo edhe nënvetëdije,herë pas here pyetsha: po mua nuk më është hera e parë eudhëtimit, ngase unë udhëtimet e mia i kam filluar që nga moshatrembëdhjetë vjeçare, andaj tani më udhëtimet më duken rutinë.A s’u mësuan më, t’më prisnin e përcillnin?! Vinin të gjithë e mëpyetnin, a ke ndërmend të udhëtosh? Po, iu thosha. Në të vërtet,mua disi më vinte rënd pse më pyesin. Sikur të dinin diç, e tëdëshironin të më thoshin, e disa besa edhe më thoshin: rri heburrë, kaloi pushimet me ne këtu! Unë gjitha këto i kuptoja sidashamirësi e dëshirë e njerëzve që të më kenë afër gjatëpushimeve verore, të isha në mesin e gjirin familjar, i rrethuar memirësi dhe dashuri edhe të miqve të tërë. Pse gjithë kjo hyrje edalje, pse gjithë ky kujdes i njerëzve të mirë, pse kjo përcjellje aqsolemne?!Ishte ditë vere, moti i nxehtë. Agoi dita, dhe dielli rrezatontemrekullueshëm mbi fshatin e bukur, kurse unë dalëngadalë dukepritur miq e dashamirë që vinin pa ndërpre për të mëpërshëndetur dhe uruar rrugë të mbarë, përgatitesha për rrugë, meveshmbathje dhe diç për të ngrënë rrugës.E dija se doemos më duhet të nisëm, por si çdokush, edhe unë,nuk po e di se çka më pret gjatë udhëtimit, me siguri gjithçka doshkojë mirë, shpresoja unë, sikur të gjithë të tjerët, si çdo njeri icili merr rrugë. U nisa si çdo herë në emër të Trinisë Shenjte. Dojetë udhëtim i këndshëm dhe me gëzim, por disi i përmallshëm.U përshëndeta me miq dhe dashamirë, të cilët më shikonin mepikëllim. U përshëndeta me babë e nënë, me vëllezër e motër, tëcilët më uruan rrugë të mbarë.29