MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

pamjen, por eja që ta preku së paku mjekrën që e bartë. O sa tëëmbël e të ngrohta, ishin ato duar që më rritën, sa qetësi epërkëdhelje, pushim, gjeja në prekjen e darëve të saja. Pranëgjithave që përjetoi si nënë e birit të aksidentuar, si nënë e katërfëmijëve që i humbi, si një nënë që tanimë nga lotët e saj, ngalindja, humbi edhe të pamurit. Ajo, prapë jetën e këtë gjendje epranonte dhe pranoi si vullnet të Zotit, të cilit i lutej për çdo ditë.Rruzaren e lutjet nuk i hiqte nga dora e goja. Kjo fatkeqësi, që indodhi nënën sime, më mundonte shumë. Vuaja bashkë me të,sepse vërtet ishte në gjendje të rëndë shëndetësore, por e gëzontefakti siç thoshte gjithnjë, t’ju “shoh” juve mirë, të dëgjoj për juqë jeni mirë. Për këtë, thoshte faleminderit Zotit, tani jeni mirë tëgjithë. Iu gëzonte jetës pranë të gjithave, iu gëzonte fatit se unëbiri i saj, tanimë gjendem pranë don Lushit, tezakut të saj, me tëcilin ishin rritur së bashku, pasi kjo kishte mbetur qysh si foshnjëbonjake dhe të shumtën e kohës e kishte kaluar te tezja e saj, pra,nëna e këtij meshtari e atdhedashësi shembullor. Don Lushi,nënën time nuk e kishte njohur ndryshe, pos si motër të veten,dhe si të tillë e njihte, pranonte, dhe motër e thërriste. Shpesh, evizitonte me dëshirë e dashuri, siç i vizitonte edhe të gjithë tësëmurët tjerë në famulli, ku të gjithë me dashuri e pranonin, e kynga dashuria ata i quante “engjëjt e mi”!Nënës, në këtë gjendje iu gjendeshin shumë baba im dhe vëllai ivogël, por, edhe gjithë familja dhe fqinjët, të cilët e vizitoninpandërprerë, sa ishte u mundur, nuk e lënin të vetmuar as për njëçast. Ajo, kishte dëshirë të dalë, t’i vizitonte fqinjët, të bisedontee ta kalonte kohën me ta, dhe sa të afërm ishin ata kuptohet ngaajo, se me ta parë nënë time, e cila mbante një shkop për t’uorientuar, menjëherë me të parë atë se doli nga shtëpia vraponte imadh e i vogël, për ta marrë për dorë apo krahu dhe përcjellurderi në vendin e dëshiruar nga ajo.161