MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

ta konceptuar jetën time, vështirë do të pranoja gjithçka erdhi nëjetën time, vështirë do të pajtohesha me atë, vështirë do të jetojae veproja… Prandaj, i gëzohem fatit që linda në mesin e njëpopulli, që kupton të vuajturin, që kupton dhembjet dhe ato ipërjeton dhe pranon, por, edhe i ndanë me të vuajturin. Kështu qënga populli im i stërvuajtur, por edhe krenar, mësova dhekuptova jetën, mësova ta pranoj dhe të dua atë. Andaj, edhe unësikur edhe apostulli i trojeve ilire i shekullit parë, Shën Pali,mund të them:“Ne mburremi edhe për vuajtjet, sepse e dimë mirë se vuajtjasjell qëndresën, qëndresa na bën besnikë të sprovuar ebesnikëria e sprovuar sjell shpresën, e shpresa nuk turpëron,sepse dashuria e Hyjit u ndikua në zemrat tona...” (Rom 5, 3-5).Ditë të vështira por edhe shpresëdhënëse…Kalonin vitet, ndërsa unë gjithnjë e më tepër forcohesha në fe,shpresë dhe dashuri. Punoja e veproja në të gjitha limitë, papushuar, kisha aq vullnet për punë, saqë edhe gjumi mendoja seishte i tepërt. Por, ajo që më mundonte dhe shqetësonte shpirtintim ishte gjendja gjithnjë e më e rëndë politike në Kosovë. Mëmundonte shumë dhe më dhimbsej edhe nëna ime, e cila, tani edisa vite e kishte humbur të pamurit. Lotët e saja, tanimë iakishin zënë syve të saj dritën e ditës. Edhe vëllezërit tanimë ishinlarguar e strehuar në perëndim, ku jetonin e punonin, kurse meprindër, babën tim e nënën e verbër qëndronte vetëm vëllai ivogël. Mirëpo, edhe në këtë gjendje, atë e gëzonte fati që mëkishte mua pranë. Unë, e vizitoja për çdo ditë, ku bisedonim eçmalleshim. Ajo, ishte mësuar ta dëgjonte zërin tim, e nëmungesë të të pamurit, gjithnjë më thërriste, që së paku, të mëprekte fytyrën time për të cilën tani e disa vite nuk e kishte parë,ajo më thoshte: biri im, më duket se ta kam harruar fytyrën,160