MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

sikur më ngulfaste. Vetëm sa nuk i thash po kthehemi se nuk pomund të qëndroj më. Mu duk se në atë moment nuk më mbeti aspikë gjaku dhe për disa minuta, nuk mund të nxjerrja fjalë ngagojë, u humba i tëri saqë bashkudhëtari e hetoi këtë dhe më tha;he bre burrë po shumë u frikësove nga kjo bubullimë! Vërtetë,nuk e di pse, por më erdhi papritmas dhe e ndjeva sikur më ramua.“Zoti ka dhënë e Zoti merr…“Arritëm në fshatin e caktuar. Të gjithë na pritën si zakonisht mirëdhe përzemërsisht. Qëndruam pak, biseduam, kurse mua në njëdhomë tjetër më shikoi plagën motra Zojë. Ma pastroi, duke mëdhënë kuraje dhe shpresë. Me siguri, nuk ishte e kënaqur megjendjen time shëndetësore përkatësisht plagën e hapur që tanibartja në trup, mirëpo nuk më frikësoi shumë me shpresë dhedëshirë që do ketë sukses dhe do arrij ta mbyllë këtë plagë, e cilanuk do të jetë asgjë kundrejt plagës që më priste…Atë kohë, s’ kishim lidhje telefonike, nuk kishim as ne në fshatintonë e as ky fshat në të cilin gjendeshim. Diqka na ngacmonte.Ne, gjithnjë herëve tjera kishim dëshirë të rrinim sa më gjatëkëtu, ndërsa tani as mua e as mikut tim bashkudhëtar dr. donMikelit, nuk na rrihej, apo rrinim siç thuhet në popull sikur tëjemi të ulur në thera. Mua vendi vend nuk më zinte, në shpirtndija në zbrazëti, një shqetësim, në mërzitje e pikëllim, shkurtënjë molisje dhe lodhje të madhe. Dhe pas ndejës dy tre orëshe,vendosëm të kthehemi për në fshatin tonë të dashur. Interesant seas nikoqirët nuk insistuan të rrimë më gjatë apo të qëndronim nëkonak. Kjo mu duke mjaft interesant, sepse herëve tjera gjithnjëna luteshin, mirëpo nuk ia vumë vëmendjen kësaj pune (nuk evramë mendjen për këtë), meqë aty, ndihesha sikur në shtëpinëtime. Aty, ndjehesha si në shtëpinë time, atje mund të rrija si në145