MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

ta marrë këtë plagë, dija të qëndroja edhe me ditë e javë në këtëfamulli-fshat për mua shumë të dashur.Një të diel, të muajit qershor, pikërisht 20 qershor 1988, uzgjuam si zakonisht e gjithë familja të dhe u përgatitëm për tëshkuar në Kishë siç e kishim zakon. Mua erdhi të më marrë sizakonisht me dashuri e pa përtesë, vërtetë për të më vozitë meautomobilin që kishim (reno 4) e për të shkuar në Kishë, dr. donMikel Sopi (atëherë studenti i teologjisë), me të cilin ishim rritursë bashku si vëllezër e fqinjë të mirë, por edhe kishim qenë përdy vite bashkë në gjimnaz (Suboticë), si dhe dy vite tjera tëpandarë në fakultet në Rijekë. U bëmë gati e shkuam në Kishë,dhe pas përfundimit të ceremonive fetare (mbarimit të meshës)aty diku rreth orës 12.30 min., duke u kthyer rrugës vërejta nëmesin e shumë fëmijëve edhe vëllain tim Augustinin të lumtur esi gjithnjë të hareshëm dhe gazmor. E pash në mesin e shumëfëmijëve të cilët gjithë së bashku ktheheshin nga Kisha qëgjendet në anën tjetër të fshatit, apo matanë lumit që ndan fshatintonë në dy pjesë. Ndalëm automobilin dhe e lutëm të hyjë e tëvijë me ne edhe pse nuk kishim më tepër se 500 metra për tëarritur në shtëpi. Mendova, është fëmijë dhe ndoshta ka dëshirëtë vijë në auto. Por, jo! Ai, më në buzëqeshje të zakonshme, tëbutë dhe lezetshme, siç ishte edhe vet, buzëqeshje që ende mërrinë para syve, me një butësi e dashuri. Dhe në heshtje më tha:jo baci Marjan., unë vij me shokë, e ju mund të shkoni. Pra, edhekëto momente, nuk dëshiroja t’i lë shokët, nuk dëshiroi të ndahetnga ta. Edhe unë ia dhashë një buzëqeshje të lehtë dhe vazhduamrrugë. Ndërkohë e luta mikun tim që voziste, nëse kishte mundësimeqë ishte mot i mirë, të më bëjë shërbim e të më voziste deri temotra Zoja Vorfi. I thash për vizitë dhe një punë (që ditëve tëfundit shkoja për pastrimin e plagës). Ai, me dëshirë pranoi, dhevendosëm të mos ndalemi aspak në shtëpi as ai e as unë, vetëm ukthyem sa për t’iu lajmëruar familjarëve se po shkonim dhe se do143