MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

orët e mëngjesit duke biseduar e shkëmbyer lloj- lloj përvojashjetësore.Patën kaluar afër katër muaj, që kur isha kthyer në gjirin familjar.Moti ishte përmirësuar dukshëm. Mbretëronte mot i mirë mediell, ditët ishin të gjata dhe të bukura, gjelbërimi vihej regjithkah rreth e përqark fshatit tonë. Po, me këtë edhe daljet eshëtitjet e mia ishin më të shpeshta dhe më të gjata në familje tëndryshme, në mesin e njerëzve. Nga qëndrimet e mia të gjata nëkarrocë, papritmas një ditë hetova që kisha marrë një plagë tëmadhe e të rënd në trup, pikërisht shkaku i uljes dhe ndrydhjes sëlëkurës. Këtë përvojë të hidhur e pata patur dhe përjetuar edhe nëspital. Thënë të vërtetën, kjo plagë filloi të më brengosë shumë,dhe isha i vetëdijshëm se plagët e tilla te unë shkojnë e zgjasinshumë, deri tek mbyllja meqë i bëjë presion pandërprerë, pasi qënuk mund e mos të ulëm në karrocë. Kaluan disa ditë dhe plagaishte edhe më e madhe dhe më e thellë, me të shpejtë bëhej plagëe hapur. Mendoja eh more Zot, çka tani? Mirëpo, pasi kisha njëmotër të nderit, të cilën e pata njohur qysh si student dhe parafatkeqësisë dhe tek e cila pata parë që nga takimi i parë se mëkishte pranuar sikur vëlla të vetin, iu drejtova asaj në besim, pasiedhe me profesion ishte motër medicinale dhe shumë ekujdesshme. Por, problemi ishte se ajo shërbente e vepronte dikurreth 80 km larg fshatit tim. Përkundër largësisë, besimi ështëbesim dhe asaj i pata treguar plagën tanimë të fituar dhe të hapurqë bartja. Vazhdova të shkoj së paku çdo të tretën apo katërtënditë për pastrim të plagës në atë fshat afër Prizrenit. Aty simeshtar shërbente biri i famullisë sonë, pra prift nga fshati imDon Damjan Kurti, një prift i mirë, i sjellshëm, i kujdesshëm dheshumë i dashur. Por, në këtë fshat, kisha edhe mjaft ish koleg tëstudimeve, me të cilët u bashkonim dhe kalonim për mrekulli nështëpinë famullitare te Don Damjan-it, duke kujtuar memallëngjim ditët e kaluara të studimeve. Herë-herë, edhe para se142