MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

malli më dukej sikur të mos kisha qenë askurrë këtu! U humba itëri.Doli baba nga automobili dhe hapi dyert e oborrit. O Zot, javendi ku u linda dhe u rrita shëndosh e mirë. Ja vendi gëzimitdhe lumturisë sime. Ja vendi ku loza ditë e natë, ja dashuria ime!Edhe në oborr nuk pash ata që me muaj pritja t’i shoh. Mua, mëdoli menjëherë përpara halla ime më e madhja dada NataliaDokaj., (e martuar në Kabash). Ajo, ishte përmalluar aq shumësaqë mu hodh në përqafim e puthje dhe vetëm thoshte; jo mederdh lot, vëlla im, jo vëlla! Ty të dëshirojmë dhe duam, sido tëjesh! Jemi të lumtur të gjithë që po të shohim prapë, që je në jetë,gjallë!E unë nuk mund të qitja asnjë fjalë të vetme. Dhe familjarët ngamalli i madh, sikur kishin ikur të mos takoheshin me mua, sepsenuk kanë forcë të më dalin përpara, ta pranojnë këtë realitet.Megjithatë e pash, dalëngadalë e me krah hapur, sikur dëshirontetë më thotë; mirëserdhe o birë i jonë, a na u ktheve gjallë! Nëna,nuk dorëzohej para meje, apo ndoshta, deri më tani, gjatë gjithëkohës ka qarë e tani është ndal për të mos më shqetësuar mua. Sagrua e fortë, është more Zot, me farë fjalë ngushëlluese eshpresëdhënëse, më priti në përqafim. Mirëserdhe biri im idashur. Ty të kemi gjithçka, dhe falënderoj Zotin që të la të jeshnë mesin tonë- ishin fjalët e para të saj! Më doli motra ime, e cilanuk mund të ndalte lotët, e lutja të ndalet por e kotë ishte, qantepa zë e lotët i rronin sikur pika shiu pandërprerë. Më përshëndetikunata Maria, me lot për faqe, të cilën e kisha si motër. Mëpërqafoi vajza e saj Prena, mbesa ime, dy vjeçare, që ishte sikurnjë engjëll i vogël e që nuk mu shkëputët nga përqafimi. Takimime ta, më theu shpirtin. O Zot, po sa shumë isha përmalluar përdy vëllezërit e vegjël të mijë Augustinin dhe Leonardin, të cilët,134