MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

motra, e të afërmit, nga familjar gjatë gjithë këtyre muajve! Unë,po ashtu, mbeta pa tekst, pa zë, ngulfatesha në lot. Sidomos, kurpash livadhet në hyrje e drejtim të rrugicës që shpie për kahshtëpia ime. Kur e lamë mbrapa fshatin fqinjë Kabash, që gjendetnë kufi me fshatin tonë, dhe pikërisht në të hyrë e drejtim tërrugës që shpie në familjen time, më filluan lotët. Dilnin padashje. Ato momente, mu kujtonte shumëçka nga fëmijëria, ngarinia, nga jeta ime. Mu shfaq, sikur në film fëmijëria, rinia ime.Shikoja tokën kah kanë shkelur shputat e mija, këmbët e mija,shikoja mos kishin lënë ndonjë shenjë, shikoja vendet ku kamkaluar fëmijërinë duke ruajtur bagëtinë, e duke bërë lojëra nërininë time, shikoja ato bukuri për të cilat mendova se vështirëmund të shkelnin më këmbët mija, ato livadhe të bukura, atomale ku vite të tëra i vizitoja e shijoja. Moti ishte i mirë, këto ditëtë përfundimi të dimrit, kështu qe, sikur edhe dielli i gëzohejkthimit tim në vendlindje, në mesin e gjirit familjar, sikurdëshironte të më thotë, po shndrisë për të bërë më tepër dritë merrezet e buta të mija, me rrezet përkëdhelëse dhe të dashura, merreze për të parë sa më mirë e më shumë bukurinë që ju dhurova.Më erdhi shumë interesant, që gjatë kësaj rruge tonë, d.m.th.nëpër fshat, nuk takova asnjë njeri. Sikur të ishin ngujuar tëgjithë në dhimbje e lot, duke pritur në heshtje e me zemër tëthyer dhe lënduar birin dhe bashkëfshatarin e tyre. Të gjitha këtomendime e kujtime të përmallueshme, duke parë se lotët dalinvetvetiu dhe se nuk kanë të ndalur, mi ndërpreu miku im qëvoziste, që ngadalësoi vozitjen, u kthye nga unë, më shikoi në sye më tha: të kuptoj mik. Ti ke qenë gjithnjë i fort dhe duheshedhe tani të jesh e të tregohesh i fortë. Mos kështu, të lutëm!Mbaju, mik i dashur, mos u dorëzo, mos bëj kështu! Vetëm ithash: po, po mik, por vështirë e kam!Luta Zotin, të më jepte forcë. Pas pak, arritëm para shtëpisë sime.Unë dridhesha. O Zot, e gjitha më dukej se kishte ndryshuar, nga133