MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

tëra i ngjasonte, si një rrugëtimi të gjatë e pambarim. Assesi tëmbërrinim! Mua më kishte mbërthyer dëshira, të arrinim sa mëparë, të shihja shtëpinë ku u linda dhe rrita, familjen për të cilëtmë rrihte e më lëngonte zemra për t’i takuar e për t’i parë tëgjithë të bashkuar pas të gjithave. A do të kem force tëpërmbahem, t’i përqafoj e të forcojë prindër, vëllezër e motër, tëdashuritë?Po, Zoti shpirtin forcon! Nëse i mbështetemi atij, gjithmonë do tëkemi siguri, forcë, fuqi në përballje të çfarëdo sfide, që na sjelljeta. Në te u mbështeta që nga fëmijëria, gjatë rinisë sime, gjatëdështimeve e sukseseve të mia, gjatë gëzimeve e ditëve tëlumtura, por, edhe më tepër, në te u mbështeta, atëherë kur e patamë së vështiri dhe pikërisht shkaku i mbështetjes në Të, ishpresës dhe besimit në Të, tani jam më i fortë. E rëndësishmeishte se unë isha gjallë, frymoja, tani dëgjoja, shikoja dhe shijojajetën. Unë s’mund të ecja, s’mund të ngrihesha në këmbë! Por,prapë më dukej sikur dëshiroja të fluturoja drejt vendlindjes,fshatit, sikur të kisha krahët e shqiponjës do të fluturoja, të arrijsa më shpejt, aty ku prehej zemra ime dhe mendja ime.Pas një rruge të gjatë pesë orëshe, iu afruam qytezës sime, Vitisë,aty ku për katër vite ndjeka shkollën fillore. Ky ishte një vend,ku ecja prej fshatit tim, si fëmijë, për çdo ditë dimër e verë, shiue borë, me shok e shoqe. Shumë u përmallova kur iu drejtuamkësaj rruge. Mu kujtua çdo hapë i bërë për brenda katër viteve tërinisë sime të hershme, mu kujtua çdo ecje. Duke kujtua këtomomente, fillova të mendoja për shumë ngjarje, mu mbushzemra me ndjenja e emocione të pa përshkruara, të cilat i hetoimiku im, i cili, sikur edhe baba im, u heshtën tërësisht. Sikurpritnin se si do të reagojnë e reagoj, kur do më shohin e si dogjendemi në familje. Ai, baba, me siguri se e dinte situatën, meqëishte dëshmitar i sa e sa lotëve të derdhur nga nëna, vëllezërit,132