MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
e sakrifikohen motrat e nderit të cilat shkrijnë jetën për të mirëdhe në dobi të vëllait e motrës njeri. Sa isha këtu student, parafatkeqësisë sime, shpeshherë pasdite isha mysafir i privilegjuarnë këtë kuzhinë, ku dinte të pijë kafe vetëm rektori dhe unë. Ishai privilegjuar dhe më donin e nderonin shumë këto qenieengjëllore. Sa shumë u gëzuan kur u ula aty ku ulesha gjithnjë,me një skaj pranë një tavoline të vogël që kishte vetëm njëkarrige, e tani ajo nuk më nevojitej më meqë me vete kisha“karrigen time”, sikur që ka breshka atë shtëpizën e saj. Pimë nganjë kafe, për të kujtuar ditët e mëparshme, dhe u shëtitëm edhepak e më pas erdhi koha e ngrënies së drekës. Unë, i thashstudentit, le të ma sjellin ushqimin në dhomë pasi ndija paklodhje, por ai nuk e pranoi këtë assesi këtë. Unë, thënë tëvërtetën, përtoja të zbritja nën dhe, ku ende qëndronte salla përngrënie, pra në goditën e vjetër. Por, jo, ata assesi nuk e pranuankëtë. Dëshiruan të hamë drekë të gjithë së bashku, sikur dikur.Dhe neve arritëm të fundit në sallë, dhe kur hyra të gjithë ungritën në këmbë dhe për befasi të gjithë së bashku (kori ikëndimit) filloi si mirëseardhje të ma këndoj këngën që më sëtepri e kisha për zemre, të cilën, me ëndje e këndonim . Më parë,gjatë ushtrimit të kësaj kënge bëja gabime të qëllimshme vetëm evetëm për ta përsëritur dirigjenti ynë prapë. Pra, me ëndje edëgjoja dhe shijoja këtë këngë shumëzërëshe polifonike, këtëkëngë të hareshme. Dhe ja, tani, prapë ata e këndojnë e mua mërridhnin lotët nga malli, sikur ndonjë fëmije, sepse vërtetë upreka shumë. Por, kaloi edhe kjo, dhe pas drekës, shkuam tëpushojmë pak sepse kah mbrëmja kishim lënë të shkojmë nëfamulli tek miku im profesori (nga i cili i pata huazuar 300 dmpër udhëtim), dr. Milan Shpehar me të cilin, ishim të lidhurmiqësisht, pasi unë në famullinë e tij (fshat që kishte mbi 3.000banorë, besimtarë) vitin para fatkeqësisë isha i caktuar që njëherë në javë të mbajë mësime fëmijëve dhe ligjërata të shpeshta ekëndim të rinjve. Aty, më nderonin, donin e respektonin. Kjo128
kuptohet, meqë ati i tyre shpirtërorë, sillej njësoj me mua, medashuri dhe respekt. Dhe vërtetë, pritja e tij e organizuar mebashkëpunëtorët e tij në famulli e dikur bashkëpunëtorë të mijëishte madhështore.Që në hyje të oborrit, pash një mori njerëzish, me qindra, dukejsikur të ishte ditë e diell apo ndonjë ditë feste, apo kremtja nëKishë kur edhe dinë të tubohen besimtarët në numër të madh. Jo,ata të gjithë kishin ardhur për ta parë dhe përshëndetur, për tatakuar të dashurin e tyre, apo siç më quanin “Fjala e nderit” (apo“Besa”), erdhën të çmallen, me atë me të cilën ndejën një vit ditëtë vështira, ditë pune, ditë të tëra sakrificash e sfidash tëndryshme, por edhe ditë gëzimi e lumturie. E tani, janë tëlumtur, se më shohin, që më takojnë, por edhe të pikëlluar e tëlënduar në shpirt që më shohin duke lëvizur me karrocë. Sizakonisht që dinin të mi bënin edhe më parë gjatë ditëvestudentore, edhe tani më kishin përgatitur lloj-lloj ëmbëlsirash.Më pritën me këngë mirëseardhje (cilën e kënduan kori i Kishës),më uruan shëndet. Më lutën të mos dorëzohem, sepse, prapëdëshironin të isha unë me ta e ata me mua. Nuk qëndruan edheshumë, sepse dëshira e tyre ishte të më takonin, por siç thoshin joedhe të më lodhnin, prandaj dalëngadalë filluan tëshpërndaheshin e të shkonin secili në punët e veta. Mbetën tëqëndrojmë, ne disa miq e mikesha, të cilët ishim më të afërt mene, ku kujtuam ditët e mëparshme të kaluara në këtë fshat tëbukur, me njerëz human e të dashur. Qëndruam deri në orët evona, në biseda e shkëmbim të përvojave. Ishte kjo një ditë eveçantë, e cila, më ktheu muaj më parë, më ktheu dhe rikujtoipërvoja të shumta të mira të jetës sime të lumtur, ditë kjo në tëcilën ndjeva e shijova aromën e ditëve të mia studentore.129
- Page 78 and 79: qendër spitalore, me sukses u shë
- Page 80 and 81: orar të caktuar. Kështu, më kalu
- Page 82 and 83: duke më dhënë kuraje, shpresë.
- Page 84 and 85: zonjë e mrekullueshme, e dashur, b
- Page 86 and 87: prapë “krejt në fund“ të tij
- Page 88 and 89: Dhe kështu e me këto mendime, dol
- Page 90 and 91: 11. BIRI I JUAJ, VËSHTIRË SE MUND
- Page 92 and 93: lodhur nga rruga, dhe i zhytur në
- Page 94 and 95: në një zemër, e cila tërë jet
- Page 96 and 97: Por, për çudi edhe baba e xhaxhai
- Page 98 and 99: motrën dhe vëllezërit e gjithë
- Page 100 and 101: kishin ikur qysh pas përfundimit t
- Page 102 and 103: Para se të fillonte mesha, aty nja
- Page 104 and 105: e kërcim me valltarë profesionist
- Page 106 and 107: 12. “GRUA, JA, YT BIR!” (Gjn 19
- Page 108 and 109: Kuptohet, unë u vendosa në një d
- Page 110 and 111: ugëtimin, jetën time. Edhe në k
- Page 112 and 113: Thuhet, miqtë e mirë në kohë t
- Page 114 and 115: student kur ishim një mendje e zem
- Page 116 and 117: esimtare e mirë. Ajo të gjitha, a
- Page 118 and 119: cilët thuajse e ngulfasnin. Më du
- Page 120 and 121: kishte ngelur në karrocë. I thash
- Page 122 and 123: 13. KOHA SHËRON PLAGËT, ZOTI SHPI
- Page 124 and 125: sipas agjendës së vet e jo të ne
- Page 126 and 127: me libra e shkrime dhe më kishin r
- Page 130 and 131: Aty ku lind e perëndon dielli, zem
- Page 132 and 133: tëra i ngjasonte, si një rrugëti
- Page 134 and 135: malli më dukej sikur të mos kisha
- Page 136 and 137: Sa përkrahje të madhe gjeta, sa k
- Page 138 and 139: gjendej në çdo moment pranë, më
- Page 140 and 141: të cilin e udhëhoqa me mjaftë su
- Page 142 and 143: orët e mëngjesit duke biseduar e
- Page 144 and 145: të ktheheshim atë ditë. Ashtu ed
- Page 146 and 147: shtëpinë time. Por, jo zemra s’
- Page 148 and 149: shumti pati nevojë. Ah, ndoshta ed
- Page 150 and 151: tronditur thellë, por të heshtur,
- Page 152 and 153: fundit lamtumirës në emër të ti
- Page 154 and 155: 15. FLIJIMI NGADHËNJYES!“…Seps
- Page 156 and 157: lirisë dhe demokracisë, si lëviz
- Page 158 and 159: Pas angazhimeve të mia të mëdha,
- Page 160 and 161: ta konceptuar jetën time, vështir
- Page 162 and 163: Brengoseshim të gjithë për shën
- Page 164 and 165: mirë, të lirë e në paqe, u flij
- Page 166 and 167: dalja jashtë për shërim. Ndodhi
- Page 168 and 169: humbi vëllain e tij më të madh A
- Page 170 and 171: -Ekziston, prandaj mendo mbi jetën
- Page 172 and 173: Në mesin e bashkëvendëseve dhe b
- Page 174: 174
e sakrifikohen motrat e nderit të cilat shkrijnë jetën për të mirëdhe në dobi të vëllait e motrës njeri. Sa isha këtu student, parafatkeqësisë sime, shpeshherë pasdite isha mysafir i privilegjuarnë këtë kuzhinë, ku dinte të pijë <strong>ka</strong>fe vetëm rektori dhe unë. Ishai privilegjuar dhe më donin e nderonin shumë këto qenieengjëllore. Sa shumë u gëzuan kur u ula aty ku ulesha gjithnjë,me një s<strong>ka</strong>j pranë një tavoline të vogël që kishte vetëm një<strong>ka</strong>rrige, e tani ajo nuk më nevojitej më meqë me vete kisha“<strong>ka</strong>rrigen time”, sikur që <strong>ka</strong> bresh<strong>ka</strong> atë shtëpizën e saj. Pimë nganjë <strong>ka</strong>fe, për të kujtuar ditët e mëparshme, dhe u shëtitëm edhepak e më pas erdhi koha e ngrënies së drekës. Unë, i thashstudentit, le të ma sjellin ushqimin në dhomë pasi ndija paklodhje, por ai nuk e pranoi këtë assesi këtë. Unë, thënë tëvërtetën, përtoja të zbritja nën dhe, ku ende qëndronte salla përngrënie, pra në goditën e vjetër. Por, jo, ata assesi nuk e pranuankëtë. Dëshiruan të hamë drekë të gjithë së bashku, sikur dikur.Dhe neve arritëm të fundit në sallë, dhe kur hyra të gjithë ungritën në këmbë dhe për befasi të gjithë së bashku (kori ikëndimit) filloi si mirëseardhje të ma këndoj këngën që më sëtepri e kisha për zemre, të cilën, me ëndje e këndonim . Më parë,gjatë ushtrimit të kësaj kënge bëja gabime të qëllimshme vetëm evetëm për ta përsëritur dirigjenti ynë prapë. Pra, me ëndje edëgjoja dhe shijoja këtë këngë shumëzërëshe polifonike, këtëkëngë të hareshme. Dhe ja, tani, prapë ata e këndojnë e mua mërridhnin lotët nga malli, sikur ndonjë fëmije, sepse vërtetë upre<strong>ka</strong> shumë. Por, <strong>ka</strong>loi edhe kjo, dhe pas drekës, shkuam tëpushojmë pak sepse <strong>ka</strong>h mbrëmja kishim lënë të shkojmë nëfamulli tek miku im profesori (nga i cili i pata huazuar 300 dmpër udhëtim), dr. Milan Shpehar me të cilin, ishim të lidhurmiqësisht, pasi unë në famullinë e tij (fshat që kishte mbi 3.000banorë, besimtarë) vitin para fatkeqësisë isha i caktuar që njëherë në javë të mbajë mësime fëmijëve dhe ligjërata të shpeshta ekëndim të rinjve. Aty, më nderonin, donin e respektonin. Kjo128
Change language