MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

dashur shqiptarë i thoshte pa farë frike, iu thoshte shokëve të tij,por edhe oficerëve. Nuk dinte për frikë, e donte shumë kombin etij, ishte në gjendje që çdo sekondë të flijohej për të mirën epopullit të stërvuajtur shqiptarë. Deshi Zoti dhe përfundoishërbimin ushtarak. U kthye në vendlindje shëndosh e mirë, gjëqë edhe më gëzoi. Nga ai mësova shumë në jetë, mësova se edhejashtë vendlindjes, kudo e më këdo, të jesh duhet dashur enderuar atë, vendlindjen dhe për te duhet sakrifikuar e flijuarnëse është nevoja edhe jetën. Kështu, me mallëngjim, kujtoja ditëe përvoja të kaluara këtu.Më njoftuan studentët se janë kah më presin shumë miq e tënjohur dhe se për këtë ditë edhe ligjëratat i kishin ndërpre, kishinmarrë mësimdhënës e studentët ditë pushimi, të kushtuar pritjes,pra, ardhjes sime. Më befasuan me këtë siç më kanë befasuarshpeshherë edhe gjatë studimeve me dashamirësi, afërsi,ngrohtësi dhe dashuri. Që në hyrje, më priti e dëshiroimirëseardhje rektori dhe ndihmës rektori (me të cilin ishim edhemiq), me gjithë studentët dhe miq tjerë dhe familje e të njohur.Përqafimet e lotët, s’ kishin të ndalur nga të gjithë, askush nukthoshte asnjë fjalë, nuk merrte guxim të më thotë askush asgjë.Por, vetëm me lot për faqe më vështronin, më shikonin dhe esillnin kokën. As nga goja ime nuk doli ndonjë fjalë. Më tëdëgjuar mbi ardhjen time, e cila ishte e paralajmëruar arritënedhe fqinjë e persona që punonin në lokale për rreth konviktit, kushpeshherë dija t’i vizitoja e të pi kafe për relaksim. Pas një kohepërshëndetje, filluan pyetjet e rëndomta dhe vërtetë u çmallëm,kurse i pandarë më ishte ish “zimeri im” Robrerto Zubovich, mekombësi italiane, një djalë i qetë i mirë dhe pianist i dalluar.Vazhduam ndejën në “dhomën time”. Më pas ma treguan gjithëgodinën, e cila ishte e rregulluar për mrekulli dhe me standardetë larta, pra për pleq, të rinj e fëmijë, për të sëmur e hendikepuar,për të gjithë. Shkuam edhe në kuzhinë, vend në të cilën punojnë127