MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

Tani më duket se edhe mjekët e kishin kuptuar se gjithçkaprovuan dhe arritën ishte kjo që shihej deri më tani. Unë fizikishtdhe shpirtërisht isha në gjendje të lëshohesha nga spitali apoqendra dhe se mund ta vazhdoja jetën, por kuptohet tani nëkarrocë invalidore dhe eventualisht me shfaqje të problemeve tëherëpashershme, por, që do të ishin të përballueshme. Më sëshumti i gëzonte, pavarësimi im.Afrohej momenti i daljes sime nga spitali, apo përfundimi i“rrugëtimit” tim, përfundimi i “rrugës së kryqit” apo “rrugës sëKalvarit”, rrugës të cilën ma kishte përcaktuar që nga lindjaKrijuesi, dhënësi i jetës sime. Afrohej momenti, për të cilin nukkisha shpresuar se do kthehem në mesin e të afërmeve të mijë nëkëtë gjendje, por gjithnjë deri atëherë kisha pasur shpresë seprapë do ngrihesha në këmbë, prapë do ecja. Madje, unë mendojase edhe do të lozja. Por, jo. Unë e kuptoja se më duhet ende punëe punë, mund e mund, sakrifica e flijime. Vizitat e miqve nukpatën të ndalur deri në lëshuarjen (dalje) nga kjo qendërrehabilitimi, ku qëndrova më tepër se dy muaj, kurse e gjithsejnga fatkeqësia ime kishte kaluar gati shtatë muaj. Pasi kisha parë,e isha takuar me babë, nënë, vëlla (i cili për momentin ishte nëshërbim ushtarak të obliguar), axhë, dhëndër, dajën e madh eshumë miq, ja pra isha i gatshëm të takohem edhe me vëllezërittjerë më të rinj, me motrën time të dashur, me të cilën u rritëmsikur të ishim binek. Mendoja, analizoja, studioja e diskutojashumë me veten time, mendoja si do më pranojnë e me çfarë syrido të më shikonin gjithë në vendlindje, kur të më shihnin mua,njeriun të cilin e njihnin si shumë të shkathët, të gjallë e luftarak,për kah natyra e karakteri. Mendoja, tani i qetë, sikur i turpëruarnë këtë gjendje të nisesha për në vendlindje. Thosha: pse moreZot nuk bëre e nuk bënë me fuqinë tënde të ngritëm e mos tëtundoj dhe shqetësoj shumë shpirtra, por të gëzohesha unë dhe tëgjithë. Mirëpo, prapë e kuptoja se Ai ka planet e veta dhe punon123