MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

kishte ngelur në karrocë. I thashë nënës, lëre nënë këtë se e gjithado bëhet mirë, jep Zoti e mos u brengosë fare! Ajo, gjithnjë mëpyeste: a do të ngrihesha në këmbë, çfarë thoshin mjekët? Unë iupërgjigja: po, nënë. gjithsesi. E ajo prapë, po, po biri im, dobëhet mirë patjetër! Edhe ajo kishte besim dhe shpresonte nëditët më të mira. Gjatë atyre ditëve sa qëndruam së bashku, ajogjithnjë më trimëronte, më jepte zemër e kuraje, më forconte dhepranë saj vërtetë ndihesha shumë i sigurt, i përkrahur, i lumtur.Pas pesë ditëve qëndrimi së bashku, baba dhe nëna ime erdhënpër t’u përshëndetur, sepse do të ktheheshin në shtëpi, meshpresë se edhe unë së shpejti do kthehesha dhe do t’iubashkëngjitesha gjirit familjar. Edhe këtë ditë e kaluam sëbashku, deri në orët e vona të mbrëmjes. Pastaj, erdhi momenti indarjes. Ajo u mërzitë shumë, përmendi se shumë janëpërmalluar për mua vëllezërit (sidomos dy të vegjëlit, të cilët unëi quaja dhe i shihja sikur të ishin Jozefi dhe Benjamini ngaShkrimi Shenjt) e në veçanti motra ime Lurda (Bernardeta), sidhe gjithë të afërmit e mi. Pastaj, ajo më tha, eja sa më shpejt,sepse nëna është e lumtur vetëm që të sheh gjallë e në jetë, edalëngadalë Zoti të ndihmon dhe bëhet mirë! Gjeti forcë, gjetishpresë, gjeti fuqi e ngushëllim në Zotin, dhe u përqafuam eprapë me lot për faqe. Kështu, i përcolla deri te dera e oborrit,pra deri tek porta. Sytë e kokën, s’mund ta kthenim deri kur nuk ipashë më. Ata shkuan me automjet të kapelanit, i cili për pesëditë radhazi ishte i pandarë nga ta e nga unë.E dija se tani lotët asaj, nuk i ndalën ndoshta deri mos tëmbërrinte në shtëpi (që ishte dy tre ditë rrugë me tren apoautobus) e kurrë. Por, ja atë e sprovoi Zoti shumë në jetë.Ndoshta pikërisht atë e zgjodhi për të dëshmuar para tjerëve fenë,guximin, besimin në Të. Ishte e përzgjedhura e Tij, për ta bartëkryqet e rënda në këtë jetë. E unë, gjithnjë i jam mirënjohës për120