MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
cilët thuajse e ngulfasnin. Më dukej, se ajo mori rolin e Zonjës eunë të birit të saj. Më dukej sikur i thoshte një zë: grua ja yt bir!Ajo vazhdoi për një kohë të gjatë të derdhë lot pa zë, e duke mosmi hequr sytë, e duke më përkëdhelur e ledhatua gjithnjë këmbëtpër të cilat më tha: ah more biri im, t’u paskan dobësuar këmbët.Duart e saja, ngrohën këmbët e mia, vetëm sa nuk u ngrita ngaprekjet e përkëdheljet e duarve të shenjta të nënës. Oh, sa tëngrohta ishin ato duar, sa të dashura! Kurse, unë, për ta qetësuar,i thashë: nënë, kthehen muskujt me ushtrime, mos u brengosë, sebëhet mirë, po thonë mjekët, dhe se ndihesha mjaft mirë. Por,nuk e di sa ishin këto fjalë ngushëlluese për zemrën e saj të thyertanimë. Dhe kështu, kaloi një kohë e gjatë, kur thuajse “vërejtjatë tjerët“ që kishin ardhur së bashku me nënën time, babanë tim,meshtarin kapelan M. Z. nga ky qytet dhe studentin, kolegun timtë dashur. Dhe dalëngadalë filluam të shkëmbejmë biseda tërëndomta, të pyesnim njëri-tjetrin për shumëçka. Kështu, ngadalëe mori veten edhe nëna ime.Ne bisedonim, ndërsa ajo ishte e heshtur, më shikonte e vetëmdëneste. e merrte frymë thellë, ashtu që herë pas here shtontendonjë fjalë, por gjithnjë. duke marrë frymë thellë. e dukepërfunduar me: ah more Zot, pse? Ose: ah biri im!Vazhduam të rrimë dhe të çmallemi me orë të tëra. Më pyestenëna për gjithçka, më thoshte: shumë ke vuajtur more biri im? Ake ende dhimbje? A të kanë operuar (prerë) shumë?Ishin pyetje të pafund, shihja se frikësohej ende për mua. I thoshase mirë jam dhe gjithnjë e për çdo ditë jam më mirë. E ajo vetëmdëneste. Ndërsa ajo, vetëm dënesej deri në orët e vona, ku edhedolëm e shëtisim, kurse të shumtën e ndejës, unë bisedoja menënën rreth familjes, vëllezërve e motrës, bisedonim e s’dinin tëçmalleshim. Ndërsa, për ta patur sa më lehtë, studenti i118
kujdesshëm dhe i dashur, kujdesej me sjelljet e tija tëmrekullueshme dhe të dashura, ta zbuste sa më shumë nënën, tadispononte sadopak atë, sa më shumë ta largohet nga mendimet e“këqija” dhe të dhimbshme. Ai, bënte shaka e përqafonte nënënme fjalë se birin e ke të fortë, sepse të ka përngjarë ty. Dhekështu kaluam ditën e rëndë e më të lumtur të jetës sime.Në orët e vona, siç ishim marrë vesh më parë me famullitarin ekëtushëm, prindërit do të strehohen në famulli tek ai e ku për disaditë do të ishim së bashku. U përshëndetëm me fjalë se shihemiqë nesër e tutje. Nëna më përkëdheli dhe s’mund të ndahej ngaunë, sikur tanimë kishte frikë të më linte të vetëm, sikurdëshironte të thoshte: nuk largohem nga ti më. Por, patjetër që unisën për të shkuar e për të pushuar, pas rrugëtimit të gjatë, pasdhimbjeve të mëdha. Ajo, u nis duke mbajtur sytë e kokën prapae duke më shikuar me dhembje. Unë e luta të mos mërzitej dheajo më premtoi se do të përmbahet.Të nesërmen, i solli prindërit kapelani me automjet dhe prapëkënaqeshim në ndeja së bashku. Nëna, më dukej sikur ishteqetësuar pak,. Me siguri, pasi është ndarë nga unë në mbrëmje kaqarë me orë të tëra, kështu që mu duke se as lot më s’kishte.Kishte zërin e shterur. Por, sidoqoftë ajo sot përmbahej. Dolëmpak përjashta dhe shëtitëm. Më pas, u kthyem për të drekuar sëbashku. Nëna, në bisedë e sipër më tha: eh more biri im, këtënëna nuk e ka pritur kurrë, por ja e përjetoi edhe këtë. Më tha,kur hyra dje në këtë oborr të këtij spitali tek hyrja takuam, pashënjë djalë në karrocë, sikur kjo e i thashë babës tënd: shihe moreburrë sa djalë i ri e në karrocë! Oh sa “gjynah”. E thash këtë,duke mos ditur se në gjendje të njëjtë ishte edhe biri im, të cilinvetëm pas pak minutash do e shihja. Ai djalë, e kishte prekur nëshpirt nënën time. Dhe vërtetë ishte një djalë i ri, i cili qëndrontegjithnjë pranë portës. Ai, ishte pësuar fatkeqësi nga rryma dhe119
- Page 68 and 69: Po, mos të kisha aftësinë e mund
- Page 70 and 71: fizioterapi. Sa të dashur janë, s
- Page 72 and 73: sepse mu dhimbtë në zemër, më p
- Page 74 and 75: vizitonin familjarët, njerëz të
- Page 76 and 77: vuajtje, më përcillnin pandërpre
- Page 78 and 79: qendër spitalore, me sukses u shë
- Page 80 and 81: orar të caktuar. Kështu, më kalu
- Page 82 and 83: duke më dhënë kuraje, shpresë.
- Page 84 and 85: zonjë e mrekullueshme, e dashur, b
- Page 86 and 87: prapë “krejt në fund“ të tij
- Page 88 and 89: Dhe kështu e me këto mendime, dol
- Page 90 and 91: 11. BIRI I JUAJ, VËSHTIRË SE MUND
- Page 92 and 93: lodhur nga rruga, dhe i zhytur në
- Page 94 and 95: në një zemër, e cila tërë jet
- Page 96 and 97: Por, për çudi edhe baba e xhaxhai
- Page 98 and 99: motrën dhe vëllezërit e gjithë
- Page 100 and 101: kishin ikur qysh pas përfundimit t
- Page 102 and 103: Para se të fillonte mesha, aty nja
- Page 104 and 105: e kërcim me valltarë profesionist
- Page 106 and 107: 12. “GRUA, JA, YT BIR!” (Gjn 19
- Page 108 and 109: Kuptohet, unë u vendosa në një d
- Page 110 and 111: ugëtimin, jetën time. Edhe në k
- Page 112 and 113: Thuhet, miqtë e mirë në kohë t
- Page 114 and 115: student kur ishim një mendje e zem
- Page 116 and 117: esimtare e mirë. Ajo të gjitha, a
- Page 120 and 121: kishte ngelur në karrocë. I thash
- Page 122 and 123: 13. KOHA SHËRON PLAGËT, ZOTI SHPI
- Page 124 and 125: sipas agjendës së vet e jo të ne
- Page 126 and 127: me libra e shkrime dhe më kishin r
- Page 128 and 129: e sakrifikohen motrat e nderit të
- Page 130 and 131: Aty ku lind e perëndon dielli, zem
- Page 132 and 133: tëra i ngjasonte, si një rrugëti
- Page 134 and 135: malli më dukej sikur të mos kisha
- Page 136 and 137: Sa përkrahje të madhe gjeta, sa k
- Page 138 and 139: gjendej në çdo moment pranë, më
- Page 140 and 141: të cilin e udhëhoqa me mjaftë su
- Page 142 and 143: orët e mëngjesit duke biseduar e
- Page 144 and 145: të ktheheshim atë ditë. Ashtu ed
- Page 146 and 147: shtëpinë time. Por, jo zemra s’
- Page 148 and 149: shumti pati nevojë. Ah, ndoshta ed
- Page 150 and 151: tronditur thellë, por të heshtur,
- Page 152 and 153: fundit lamtumirës në emër të ti
- Page 154 and 155: 15. FLIJIMI NGADHËNJYES!“…Seps
- Page 156 and 157: lirisë dhe demokracisë, si lëviz
- Page 158 and 159: Pas angazhimeve të mia të mëdha,
- Page 160 and 161: ta konceptuar jetën time, vështir
- Page 162 and 163: Brengoseshim të gjithë për shën
- Page 164 and 165: mirë, të lirë e në paqe, u flij
- Page 166 and 167: dalja jashtë për shërim. Ndodhi
kujdesshëm dhe i dashur, kujdesej me sjelljet e tija tëmrekullueshme dhe të dashura, ta zbuste sa më shumë nënën, tadispononte sadopak atë, sa më shumë ta largohet nga mendimet e“këqija” dhe të dhimbshme. Ai, bënte sha<strong>ka</strong> e përqafonte nënënme fjalë se birin e ke të fortë, sepse të <strong>ka</strong> përngjarë ty. Dhekështu <strong>ka</strong>luam ditën e rëndë e më të lumtur të jetës sime.Në orët e vona, siç ishim marrë vesh më parë me famullitarin ekëtushëm, prindërit do të strehohen në famulli tek ai e ku për disaditë do të ishim së bashku. U përshëndetëm me fjalë se shihemiqë nesër e tutje. Nëna më përkëdheli dhe s’mund të ndahej ngaunë, sikur tanimë kishte frikë të më linte të vetëm, sikurdëshironte të thoshte: nuk largohem nga ti më. Por, patjetër që unisën për të shkuar e për të pushuar, pas rrugëtimit të gjatë, pasdhimbjeve të mëdha. Ajo, u nis duke mbajtur sytë e kokën prapae duke më shikuar me dhembje. Unë e luta të mos mërzitej dheajo më premtoi se do të përmbahet.Të nesërmen, i solli prindërit <strong>ka</strong>pelani me automjet dhe prapëkënaqeshim në ndeja së bashku. Nëna, më dukej sikur ishteqetësuar pak,. Me siguri, pasi është ndarë nga unë në mbrëmje <strong>ka</strong>qarë me orë të tëra, kështu që mu duke se as lot më s’kishte.Kishte zërin e shterur. Por, sidoqoftë ajo sot përmbahej. Dolëmpak përjashta dhe shëtitëm. Më pas, u kthyem për të drekuar sëbashku. Nëna, në bisedë e sipër më tha: eh more biri im, këtënëna nuk e <strong>ka</strong> pritur kurrë, por ja e përjetoi edhe këtë. Më tha,kur hyra dje në këtë oborr të këtij spitali tek hyrja takuam, pashënjë djalë në <strong>ka</strong>rrocë, sikur kjo e i thashë babës tënd: shihe moreburrë sa djalë i ri e në <strong>ka</strong>rrocë! Oh sa “gjynah”. E thash këtë,duke mos ditur se në gjendje të njëjtë ishte edhe biri im, të cilinvetëm pas pak minutash do e shihja. Ai djalë, e kishte prekur nëshpirt nënën time. Dhe vërtetë ishte një djalë i ri, i cili qëndrontegjithnjë pranë portës. Ai, ishte pësuar fatkeqësi nga rryma dhe119
Change language