MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

cilët thuajse e ngulfasnin. Më dukej, se ajo mori rolin e Zonjës eunë të birit të saj. Më dukej sikur i thoshte një zë: grua ja yt bir!Ajo vazhdoi për një kohë të gjatë të derdhë lot pa zë, e duke mosmi hequr sytë, e duke më përkëdhelur e ledhatua gjithnjë këmbëtpër të cilat më tha: ah more biri im, t’u paskan dobësuar këmbët.Duart e saja, ngrohën këmbët e mia, vetëm sa nuk u ngrita ngaprekjet e përkëdheljet e duarve të shenjta të nënës. Oh, sa tëngrohta ishin ato duar, sa të dashura! Kurse, unë, për ta qetësuar,i thashë: nënë, kthehen muskujt me ushtrime, mos u brengosë, sebëhet mirë, po thonë mjekët, dhe se ndihesha mjaft mirë. Por,nuk e di sa ishin këto fjalë ngushëlluese për zemrën e saj të thyertanimë. Dhe kështu, kaloi një kohë e gjatë, kur thuajse “vërejtjatë tjerët“ që kishin ardhur së bashku me nënën time, babanë tim,meshtarin kapelan M. Z. nga ky qytet dhe studentin, kolegun timtë dashur. Dhe dalëngadalë filluam të shkëmbejmë biseda tërëndomta, të pyesnim njëri-tjetrin për shumëçka. Kështu, ngadalëe mori veten edhe nëna ime.Ne bisedonim, ndërsa ajo ishte e heshtur, më shikonte e vetëmdëneste. e merrte frymë thellë, ashtu që herë pas here shtontendonjë fjalë, por gjithnjë. duke marrë frymë thellë. e dukepërfunduar me: ah more Zot, pse? Ose: ah biri im!Vazhduam të rrimë dhe të çmallemi me orë të tëra. Më pyestenëna për gjithçka, më thoshte: shumë ke vuajtur more biri im? Ake ende dhimbje? A të kanë operuar (prerë) shumë?Ishin pyetje të pafund, shihja se frikësohej ende për mua. I thoshase mirë jam dhe gjithnjë e për çdo ditë jam më mirë. E ajo vetëmdëneste. Ndërsa ajo, vetëm dënesej deri në orët e vona, ku edhedolëm e shëtisim, kurse të shumtën e ndejës, unë bisedoja menënën rreth familjes, vëllezërve e motrës, bisedonim e s’dinin tëçmalleshim. Ndërsa, për ta patur sa më lehtë, studenti i118