MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com MARJAN SEBAJ â SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com
esimtare e mirë. Ajo të gjitha, ashtu si dhe më parë ia le Zotit nëduar, por prapë e dija se e gjitha kjo do ta thyente, do tashkatërronte dhe shporonte zemrën e saj të cilës do t’i lente plagëtë pashëruara.Mua më pati lajmëruar para dy ditëve një student, kolegu imi donMate Paliç, i cili ishte nga Kosova se vinte me ta dhe se do takisha në vizitë babën (me të cilin që tani ishim takuar para disamuajve) dhe nënë time, të cilën nuk e kisha parë që nga dita kurdola nga shtëpia, për të shkuar në “gyrbet”. Unë, me padurim epritja se kur do t’i shihja. Nuk shkonin ditët e as orët. Zemra ime,ishte e shqetësuar tejet mase. Mendoja për momentin e takimit,kur do të më sheh, nuk e di se si do qëndroj ajo e unë. A do tëkemi forcë të shikohemi sy në sy, pyetsha veten dhe mendoja seçka do t’i them kur ta shoh e kur të më sheh. A do të kam fuqi tëqëndroj, të flas...Ishte një ditë me mot të vranët e lagështi, kurse unë, edhe pse edija se sot do të takohesha me dy persona që më sollën në jetë, qëma dhuruan jetën dhe të gjitha të mirat, shkova në ushtrime,meqë nuk e dija saktësisht orën dhe momentin se kur do të ishintek unë. Kur diku kah mesdita, më thirri një motër, që tëndërprisja ushtrimet dhe të shkoja në repart, sepse kisha vizitë. OZot, vetëm sa nuk më lëshoi zemra, vetëm sa nuk mu ndal sërrahuri, më lëshoi i tërë trupi nga shqetësimi, nga gëzimi se do tëshihja nënën time, më lëshoi forca nga malli vetëm me të dëgjuarse ajo është tani afër meje, zemra më rrihte me të madhe. Ndjevaafërsinë e saj, dashurinë dhe ngrohtësinë e nënës, përkëdheljet esaja edhe pse nuk më kishte në përqafim dhe gjoksin e saj tani emoti kohë. U skajova dhe qava para se të paraqitëm para saj,mendova e çmendova, analizova e kujtova dashurinë e kujdesin esaj. E tërë fëmijëria e rinia ime, më kaloi nëpër kokë, e gjithëpërvoja ime me nënën time, kujdesi i saj i përhershëm ndaj meje,116
uzëqeshjet e fjalët kurajuese të saj. Dhe për të mos kuptuar sekam qarë, i pastrova sytë, ngrita kokën kah qielli dhe thash: tëlutem, o Zot i dashur, më jep forcë dhe më ndihmo mua dhenënën time. Thënë të vërtetën, pas fatkeqësisë, ishte ky momentimë i vështirë i jetës sime, por, edhe më i lumturi, që potakohesha prapë me nënën, të cilën e prisja ta takoja me padurim.Mora vrap (ngaja karrocën me shpejtësi të paparë), sikur pakokë, nuk e dija se si përshkova rrugën, teksa hyra në goditën,prej së cilës, nga xhamat e nga largët, pashë nënën time. Dhe,sapo hapa derën, si hyra unë më pikuan lotët, ndërsa ajo sikur ushtang, kur më pa në karrocë (që me siguri deri më atë moments’do ta ketë parë askurrë në jetën e saj njeri duke lëvizur nëkarrocë, vetëm sot në hyrje të spitalit dhe tani të birin e saj). Ajo,më shikoi me dhembje të madhe, e vetëm më tha: AH BIRI IM,A BASH KËSHTU A?! Dhe mu hodh në përqafim, duke mëmbajtur gjatë. Qante e dëneste, duke pëshpëritur fjalët: ah morebiri im, ah more Zot, këtë nuk e kam pritur! Pse? Unë, nga kjohetova se asaj kurrë dhe askush deri atëherë, nuk i kishin treguartë vërtetën rreth gjendjes sime. E kuptova shpejt të tërë situatëndhe ia mora të parën, duke i thënë: nënë, kjo është përkohësisht,deri sa të forcohem. Dhe vazhdoja të flisja, sikur të mos mëkishte ndodhur asgjë vetëm e vetëm për t’ia ndalur lotët, të cilët irrjedhin pandërprerë. Së shpejti, asaj i humbën edhe fjalët, porvetëm qante, fshinte lotët që i rridhnin si rrebesh shiu dhe eshtangur më shikonte. Mu duke se ishte tërësisht e humbur ehutuar nga kjo e papritur. Vetëm më shikonte e qante. Me siguri,në kokën e saj silleshin ndoshta e gjithë jeta ime që nga foshëria,fëmijëria e deri kur më mësoi të bëjë hapat e parë, duke mëpërcjell në shkollë. Dhe atëherë, birin e vet e shihte në atëgjendje. Vërtet e kishim vështirë. Edhe mua, më sillej gjithçka nëkokë, mundi i saj rreth jetës dhe përgatitjes sime. E kuptojazemrën e saj, i kuptoja dhimbjet e vuajtjet e saj për mua, përgjithë ne, i kuptoja lotët e saj, të cilët s’kishin të ndalur dhe të117
- Page 66 and 67: Nuk e di sa kam fe, por një e di:
- Page 68 and 69: Po, mos të kisha aftësinë e mund
- Page 70 and 71: fizioterapi. Sa të dashur janë, s
- Page 72 and 73: sepse mu dhimbtë në zemër, më p
- Page 74 and 75: vizitonin familjarët, njerëz të
- Page 76 and 77: vuajtje, më përcillnin pandërpre
- Page 78 and 79: qendër spitalore, me sukses u shë
- Page 80 and 81: orar të caktuar. Kështu, më kalu
- Page 82 and 83: duke më dhënë kuraje, shpresë.
- Page 84 and 85: zonjë e mrekullueshme, e dashur, b
- Page 86 and 87: prapë “krejt në fund“ të tij
- Page 88 and 89: Dhe kështu e me këto mendime, dol
- Page 90 and 91: 11. BIRI I JUAJ, VËSHTIRË SE MUND
- Page 92 and 93: lodhur nga rruga, dhe i zhytur në
- Page 94 and 95: në një zemër, e cila tërë jet
- Page 96 and 97: Por, për çudi edhe baba e xhaxhai
- Page 98 and 99: motrën dhe vëllezërit e gjithë
- Page 100 and 101: kishin ikur qysh pas përfundimit t
- Page 102 and 103: Para se të fillonte mesha, aty nja
- Page 104 and 105: e kërcim me valltarë profesionist
- Page 106 and 107: 12. “GRUA, JA, YT BIR!” (Gjn 19
- Page 108 and 109: Kuptohet, unë u vendosa në një d
- Page 110 and 111: ugëtimin, jetën time. Edhe në k
- Page 112 and 113: Thuhet, miqtë e mirë në kohë t
- Page 114 and 115: student kur ishim një mendje e zem
- Page 118 and 119: cilët thuajse e ngulfasnin. Më du
- Page 120 and 121: kishte ngelur në karrocë. I thash
- Page 122 and 123: 13. KOHA SHËRON PLAGËT, ZOTI SHPI
- Page 124 and 125: sipas agjendës së vet e jo të ne
- Page 126 and 127: me libra e shkrime dhe më kishin r
- Page 128 and 129: e sakrifikohen motrat e nderit të
- Page 130 and 131: Aty ku lind e perëndon dielli, zem
- Page 132 and 133: tëra i ngjasonte, si një rrugëti
- Page 134 and 135: malli më dukej sikur të mos kisha
- Page 136 and 137: Sa përkrahje të madhe gjeta, sa k
- Page 138 and 139: gjendej në çdo moment pranë, më
- Page 140 and 141: të cilin e udhëhoqa me mjaftë su
- Page 142 and 143: orët e mëngjesit duke biseduar e
- Page 144 and 145: të ktheheshim atë ditë. Ashtu ed
- Page 146 and 147: shtëpinë time. Por, jo zemra s’
- Page 148 and 149: shumti pati nevojë. Ah, ndoshta ed
- Page 150 and 151: tronditur thellë, por të heshtur,
- Page 152 and 153: fundit lamtumirës në emër të ti
- Page 154 and 155: 15. FLIJIMI NGADHËNJYES!“…Seps
- Page 156 and 157: lirisë dhe demokracisë, si lëviz
- Page 158 and 159: Pas angazhimeve të mia të mëdha,
- Page 160 and 161: ta konceptuar jetën time, vështir
- Page 162 and 163: Brengoseshim të gjithë për shën
- Page 164 and 165: mirë, të lirë e në paqe, u flij
uzëqeshjet e fjalët kurajuese të saj. Dhe për të mos kuptuar se<strong>ka</strong>m qarë, i pastrova sytë, ngrita kokën <strong>ka</strong>h qielli dhe thash: tëlutem, o Zot i dashur, më jep forcë dhe më ndihmo mua dhenënën time. Thënë të vërtetën, pas fatkeqësisë, ishte ky momentimë i vështirë i jetës sime, por, edhe më i lumturi, që potakohesha prapë me nënën, të cilën e prisja ta takoja me padurim.Mora vrap (ngaja <strong>ka</strong>rrocën me shpejtësi të paparë), sikur pakokë, nuk e dija se si përshkova rrugën, teksa hyra në goditën,prej së cilës, nga xhamat e nga largët, pashë nënën time. Dhe,sapo hapa derën, si hyra unë më pikuan lotët, ndërsa ajo sikur ushtang, kur më pa në <strong>ka</strong>rrocë (që me siguri deri më atë moments’do ta ketë parë askurrë në jetën e saj njeri duke lëvizur në<strong>ka</strong>rrocë, vetëm sot në hyrje të spitalit dhe tani të birin e saj). Ajo,më shikoi me dhembje të madhe, e vetëm më tha: AH BIRI IM,A BASH KËSHTU A?! Dhe mu hodh në përqafim, duke mëmbajtur gjatë. Qante e dëneste, duke pëshpëritur fjalët: ah morebiri im, ah more Zot, këtë nuk e <strong>ka</strong>m pritur! Pse? Unë, nga kjohetova se asaj kurrë dhe askush deri atëherë, nuk i kishin treguartë vërtetën rreth gjendjes sime. E kuptova shpejt të tërë situatëndhe ia mora të parën, duke i thënë: nënë, kjo është përkohësisht,deri sa të forcohem. Dhe vazhdoja të flisja, sikur të mos mëkishte ndodhur asgjë vetëm e vetëm për t’ia ndalur lotët, të cilët irrjedhin pandërprerë. Së shpejti, asaj i humbën edhe fjalët, porvetëm qante, fshinte lotët që i rridhnin si rrebesh shiu dhe eshtangur më shikonte. Mu duke se ishte tërësisht e humbur ehutuar nga kjo e papritur. Vetëm më shikonte e qante. Me siguri,në kokën e saj silleshin ndoshta e gjithë jeta ime që nga foshëria,fëmijëria e deri kur më mësoi të bëjë hapat e parë, duke mëpërcjell në shkollë. Dhe atëherë, birin e vet e shihte në atëgjendje. Vërtet e kishim vështirë. Edhe mua, më sillej gjithç<strong>ka</strong> nëkokë, mundi i saj rreth jetës dhe përgatitjes sime. E kuptojazemrën e saj, i kuptoja dhimbjet e vuajtjet e saj për mua, përgjithë ne, i kuptoja lotët e saj, të cilët s’kishin të ndalur dhe të117
Change language