MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

meje. Mirëpo, po aq ishin edhe ditë të lumtura, ditë që më jepninforcë, ditë gëzimi e lumturie, se prapë i shihja, i takoja, bisedojae çmallesha ta.Tani ishte koha e festës së Krishtlindjes. Festa e parë e madhe tëcilën e pritja jashtë vendlindjes, fshatit e famullisë sime, jashtë elarg, pra, jo në gjirin familjar. Më parë, për festa, edhe psestudionim larg vendlindjes, studentët atyre ditëve gjithnjëgjendeshim në mesin familjarë. Gjithnjë festonim e kremtonim sëbashku, në gjirin familjarë, të lumtur e hareshëm. Festonim nëmënyrë të organizuar, në famulli, si një familje e madhe dheshumë aktive. Këto ditë, për mua ishin të rënda, sepse mendoja,si i festoja më parë i rrethuar nga dashuria e me të dashurit emijë. Mendoja në ritet dhe gjërat tjera të shenjta, të cilatzhvilloheshin me rastin e kësaj feste, ku isha gjithnjë aktiv mestudent tjerë rreth leximeve në Kishë. Këto festa të hareshme dhegëzimi, i pritnin me zemër hapur dhe gëzim, ne studentët eteologjisë që ishim në numër të konsideruar nga fshati e famulliajonë. Më kishte kapluar malli ato ditë për atë kohë, mirëpo,kaluan disi gjithnjë në mendime e rikthim të kohës së shkuar tëkëtyre ditëve.Menjëherë vinte edhe Viti i ri. Unë isha i vetmuar, ndërkaq egjithë bota thuaja se qëndrojnë me familje e të dashurit e tyre.Mirëpo, ja papritmas në mesditë më telefonoi një mik i imi LinoZohil, koleg më i vjetër nga fakulteti dhe më tha: jemi organizuarnë familjen e studentit (atëherë xhakon dhe në përfundim tëstudimeve, xhakon Milan Zgrabliç) dhe jemi shumë student qëdo të presim Vitin e Ri në mënyrë të organizuar. Të lutempërgatitu, se rreth mbrëmjes, do të vijmë të marrim, që të jeshkëtë natë me ne. Thënë të vërtetën, me kënaqësi pranovamenjëherë këtë propozim dhe ftesë, pasi që më kishte marrëmalli të isha i bashkuar në gëzime, këngë e hare, sikur dikur si113