MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

Më dukej se çdo lëvizje timen, e përcillnin miq e dashamirë. Mëlajmëroheshin përmes letrave e kartolinave, përmes lidhjevetelefonike, përmes vizitave që mi bënin, sidomos miq që ishinafër dhe që i njihja më parë. Këto vizita, gjithë ato përkrahje embështetje që merrja, më jepnin forcë dhe më ndihmonin që tapranoja me vullnet këtë kryq, këtë jetë tani radikalisht tëndryshuar. Në shumëçka, mu gjind që nga dita e parë kur erdhakëtu, edhe meshtari i këtij qyteti, që ishin famullitar dhe kapelan(ky i fundit një këngëtar i njohur nga ish-fakulteti teologjik nga icili vija edhe unë). Shpeshherë më vizitonin, më merrnin nëshëtitje, ku bënim biseda të gjata. Në këtë mënyrë, për momentinharroja se çka ka ndodh me mua dhe si do të rrjedh tutje e gjithëjeta ime. Thosha me vete, edhe pse në këtë gjendje, prapë e kamshoqërinë, prapë kam njerëz për rreth veti, bile tani edhe mëtepër se më parë. Vinin edhe kolegë dhe profesorë nga fakulteti,miq e dashamirë dhe familje. Kolegët e mijë, më rrëfenin e mëtregonin se qysh ma kanë rregulluar dhomën time, duke pritur mepadurim kthimin në studime. Më treguan që tani dhoma më pretnë godinën e re dhe shumë të përshtatshme që ishte ndërtuar dhehapur për banim po atë vit. Më thoshin, pavarësisht se në ç’gjendje je, me karrocë apo pa të, do të të gjendemi pranë se domë janë pandërprerë afër. Ata ishin këmbëngulës se gjithsesiduhet të kthehesha tek ta për ta vazhduar rrugëtimin tonë.Ndërkaq, me një rast, një koleg në shaka më tha: ej, prapë takemi lënë dhomën e parë, që sa herë të kthehemi nga qyteti apokudo të jemi, të ndalemi së pari tek ti, për të pushuar dhe për t’urelaksuar.Po, vërtet kështu edhe ishte më parë, sepse kisha dhomën e parëqë në hyrje të ndërtesës dhe dhomën më të madhe ku gjithnjëmblidheshim në kohën e lirë, ne studentët e miqtë. Ato ishin ditëtë lumtura studentore e të paharruara.111