MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

ugëtimin, jetën time. Edhe në këtë qendër shihja e takoja njerëzqë kishin pësuar nga fatkeqësitë më të ndryshme, të cilët ishinme vite të tëra e me dekada në karroca. Edhe unë, mendoja nëveti kështu: eh, ky paska qenë fati im, dhe me doemos më duhettë luftoj në çfarëdo gjendje të jam, po edhe nga karroca më duhettë luftoj, të punoj e të angazhohem, të jetoj. Jetën e doja shumë,pavarësisht se në ç’mënyrë e jetoj atë, në çfarë kushtesh errethanash, jeta është jetë dhe atë duhet jetuar me të gjithaperipecitë, gëzimet por edhe me të gjitha vuajtjet, mundimet,dhimbjet që sjellë ajo!Atë që kisha pritur, edhe ndodhi. Vizitat e miqve, dashamirëve efamiljeve të shumta nuk kishin të ndalur. Nuk kishte ditë që s’kisha vizitorë. Më vinin e takonin edhe ata persona, të cilëtndoshta më parë nuk iu kam kushtuar vëmendje të duhur ekujdes. Kjo ishte një dëshmi, se njerëz të shumtë, më shprehinmbështetjen dhe më tregonin se ishin mua në rrugëtimin tim. Mëkalonin ditët, duke pritur ndonjë risi rreth shëndetit, duke pritur eshpresuar se do ndodhë ndonjë mrekulli. Unë, vetëm në ndonjëmrekulli shpresoja, meqë më dukej e vështirë të mund tëngrihesha e të eci prapë, pasi që më dukej se gjitha mënyrat ikisha provuar. Ishte e kot, sepse s’kishte ecje me këmbët e mia,s’kishte ngritje në këmbë, por ngritje të moralit, shpresës,mbështetje, përkrahje, këto që mi jepnin të gjithë që më vizitoninpër çdo ditë. Më ndihmonin moralisht e materialisht. Ndër tëparët që erdhi të më vizitoj nga vendlindja ime, ishte dhëndëri imIzak Llukës dhe ish student i teologjisë së Sarajevës, kumbara iim, don Marjan Marku (tani meshtar që shërben në Zvicër).Kaluam një ditë të tërë të bukur së bashku, duke u shëtitur nëqytet. O Zot, sa ishim përmalluar, saqë nuk dinim të ngopemi mebiseda, tregime e rikujtime. Më kaloi dita me ta, sikur të ishte njëminutë. Pastaj, u deshtë që të shkoi secili në rrugën dhe punën evet.110