MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

sallë të madhe se edhe gjatë ngrënies së ushqimit, pacientët ishintë ndarë “ne” dhe “ata”, kuptohet unë ende bëja pjesë në grupin e”turistëve”, të cilët edhe ushqimin e kishin më të mirë. Kjo përfaktin, ngase shteti i tyre paguan para të mëdha për trajtimin samë të mirë të tyre. Dmth. ne në “shtetin tonë” të përbuzur, tëetiketuar, më të pavlerë dhe në kategorinë e dytë të njerëzve! Saçudi më erdhi e nuk më erdhi, meqë, ne shqiptarët, edhe ashtu medekada e shekuj, ishim të rendit të dytë apo tretë në këtë llojshteti “të përbashkët”. Edhe këto çështje të sjellin vuajtje edhimbje të mëdha shpirtërore.Unë, menjëherë rashë në kontakt me personelin shëndetësor, tëcilët kishin kryer studimet po në të njëjtin qytet ku studioja parafatkeqësisë sime. Ata, tanimë mu dukeshin edhe më të afër, më tëcilët gjithnjë shoqërohesha në kohë të lirë timen dhe të tyre.Bisedonim e bisedonim për qytetin tonë të rinisë… Sa mirë ështëtë kujtosh vite të mira, të lumtura. Tani përgatitesha edhepsiqikisht, sepse e dija se do kisha edhe shumë e shumë vizita.Këtë e dija, sepse kisha paralajmërim, por edhe ishte qyteti istudimeve të mija, i miqve të mijë. Thuajse të gjithë e pritninardhjen, apo kthimin tim. Të gjithë me padurim dëshironin të mëshihnin… E unë, si zakonisht, isha e nuk isha i përgatitur përgjitha.Jeta vazhdoi e ditët kalonin, duke i zërë vend njëra-tjetrësDitët më kalonin, duke bërë ushtrime të pareshtura, por ndonjësukses të madh nuk hetoja, edhe pse personat që punonin rrethmeje, mendonin se ka përparime të dukshme. Kishte momentekur e gjitha mu dukej e kotë, kur në momente edhe pse vështirë,prapë iu dorëzoja gjendjes momentele, apo mos të them edhe epranoja se ky qenka fati im dhe patjetër më duhej të pranoja këtëgjendje, të isha në karrocë, dhe në këtë mënyrë të vazhdoj109