MARJAN SEBAJ – SOPI Jeta ka kuptim - Famulliabinqes.com

e kërcim me valltarë profesionistë. Programi zgjati afër dy orë,dhe vërtet u ndjeva mirë dhe i relaksuar. Para se të përfundonteprogrami nga moderatori i programit dëgjova shqiptimin e emrittim. U habita, e meqë nuk e kuptova mirë se çka tha moderatori,kur përmendi emrin e mbiemrin tim, pyeta aty ulur afër një miktimin. Ai më tha: mjetet që janë tubuar në këtë mbrëmje eprogram shkojnë për ty, për ta blerë një karrocë ty!Eh, tani i tërë disponimi që krijova më shkoi huq. Ky lajm, jovetëm që nuk më gëzoj, por më pikëlloj shumë, sepse me këtëkuptova se vështirë e paskam për t’u ngritë në këmbë së shpejti.Kuptohet, mirësia e këtyre njerëzve, dashuria e tyre për të bërëmirë, më mahniti, por lajmi se këto mjete shkonin për karrocëtime personale, meqë deri më tani shërbehesha me karrocë tëspitalit, më bëri të ndihesha i mërzitur. Megjithatë, jeta vazhdone unë në veti thashë se assesi nuk guxoja të dorëzohesha.Kalonin ditët. Unë kaloja mirë në këtë qendër, me të cilën thuajseu familjarizova. Kishte raste shumë të rënda, për të cilat më parëas që kam mundur dhe as që më kishte shkuar mendja. Kishtenjerëz me aq probleme shëndetësore, aq të sëmurë e që prapë nukdorëzoheshin. Edhe këtu mora një mësim të madh për jetë,mbarova një fakultet, atë të durimit dhe pritjes.Kur bëra gati tre muaj qëndrimi këtu, tani më thanë se duhej tëtransferohesha në “shtetin tim” pasi që edhe pagesa e shpenzimete spitalit ishin diskutabile se kush do i paguante, meqë unë nukkisha sigurim shëndetësor nga “shteti demokratik”. Në të vërtet,ne, të gjithë studentët e teologjisë shikoheshim si armiqtë eardhshëm të shtetit ateisto-komunist, e për këtë nuk gëzonim farëtë drejte, as ato më elementare.104