matko boża trąbkowska przyczyń się za nami - Gmina Trąbki Wielkie

MATKO BOŻA TRĄBKOWSKA PRZYCZYŃ SIĘ ZA NAMIPISMO PARAFII SANKTUARIUM MARYJNEGO W TRĄBKACH WIELKICHStyczeń 2009 Nr 1 (145)Dzisiaj w Betlejem,dzisiaj w Betlejemwesoła nowina,że Panna czysta,że Panna czystaporodziła Syna.Chrystus się rodzi,Nas oswobodzi,Anieli grają,króle witają,pasterze śpiewają,bydlęta klękają,cuda, cudaogłaszają.

NIECH TEN NOWY ROK 2009UBOGACI NAS W WIERZEDrodzy Parafianie, programduszpasterski w Polsce nakreśla tematpracy duszpasterskiej na każdyrok. W roku 2007 rozważaliśmyw homiliach i pracy duszpasterskiejtemat: „Przypatrzcie się powołaniuwaszemu”. A powołania nasze sąróżne, nie tylko do życia rodzinnegoczy poświęconego służbie Bogu.W roku 2008 skupialiśmy się nadtematem: „Bądźcie uczniami Chrystusa”.Co to znaczy, być uczniemw szkole Chrystusa na wzór Apostołów?Zastanawialiśmy się, co znaczybyć uczniem i jak powinien postępowaćchrześcijanin – uczeń PanaJezusa.Rok obecny przeżywać będziemypod hasłem: „Otoczmy troskążycie”. Zadanie niezwykle aktualnei ważne, wobec wszechobecnegow mediach nagłośnienia niechęcido obrony życia od jego poczęciado naturalnej śmierci. Dziwne to,że wydaje się wielkie sumy naantykoncepcję, na propagandę, naaborcję czy zapłodnienie in vitro,a przemilcza się sprawę obrony życia.Europa się starzeje, dzietnośćrodzin maleje, a przy tym częstorozpada się rodzina. W wielkim pędziezmierzamy ku samozagładzie.Co na to Pan Bóg? Ten który jestDawcą życia, Panem życia? Bóg niechce aborcji, eutanazji, samobójstw,zabójstw, ludobójstwa. Przeciwnie,na straży życia postawił piąte przykazaniedekalogu: „Nie zabijaj”. Alewielu dziś już go nie zna lub nieliczy się z prawem dekalogu.Innym problemem jest niezwykleszybko postępujący upadek wiary.Laicka Europa dąży do takiegostatusu życia, w którym wyeliminowanesą wszelkie znaki czy symbolereligijne. Świeckość państwa zmierzado tego, że np. stewardessanie może mieć na szyi łańcuszkaz krzyżykiem, w Szwecji kapłan niemoże napiętnować odrębności seksualnej(kara więzienia). We Francjikapłan nie może w koloratce pójśćna uniwersytet na wykłady itd. Alew imię wolności satanista może paradowaćw ubraniu z odwróconymkrzyżem. W imię tejże wolności mogąsię odbywać marsze odmiennościseksualnej lesbijek czy gejów.Dziś nasza wiara jest wystawionana wielką próbę, zwłaszczau młodego pokolenia surfującegow Internecie. Jeśli katolicka rodzinanie oprze się mocno na wierze– to się nie ostoi. Bądźcie wierniwierze – to wołanie do rodzinsługi Bożego Jana Pawła II. Hasło„Otoczmy troską życie” ma wymiarzarówno materialny – życie fizyczne,jak i nadprzyrodzony – życiełaski, życie Boże w nas. Bo życiejest darem danym nam przez Boga,i to na ziemi, i to do któregopielgrzymujemy w wierze. Trzebazatem ożywić wiarę przez praktykireligijne, przez sakramenty, które2

są źródłem uświęcenia. Bóg nigdynie odwraca się od człowieka. Jeślinasza gorliwość jest słabsza niżprzed laty, to znak, że my odwracamysię od Boga i coraz bardziej sięod Niego oddalamy! Jezus nas poucza,że zawsze należy się modlić,czego dał przykład, trwając nocamina modlitwie przed dokonaniemważnych rzeczy, jak wyboru Apostołówczy ustanowienia Eucharystii.Człowiek, który się modli, rodzina,która się modli, jest pełna optymizmu,otwarcia na innych i na życie.Gdy zanika modlitwa, zanika w rodzinieharmonia. Dom zamienia sięw hotel, a domownicy stają się corazbardziej egoistyczni i sobie obcy.Jaka jest wiaraTwojej rodziny?Pozwólcie, że jako Wasz duszpasterzpostawię ku przemyśleniu kilka pytańskierowanych do katolickiej rodziny.1. Czy codziennie się modlicie ranoi wieczorem? Kiedy modlicie sięwspólnie jako rodzina?2. Czy czytacie Pismo św., którejest fundamentem wiary? (św.Hieronim pisał: „Nieznajomość Pismaśw. jest nieznajomością Chrystusa”).Jak można wierzyć, niemając fundamentu wiary? Każdykatolik powinien choć raz przeczytaćz uwagą całe Pismo św. Staregoi Nowego Testamentu. W roku 2000podczas kolędy była intronizacja Pismaśw. w każdej rodzinie naszejparafii. Czy czytamy Pismo św.?3. Jak bumerang powraca pytanieo niedzielną Mszę św. Czy domownicyw każdą niedzielę w niej uczestniczą?Przecież to nie zło konieczne,ale przywilej, że mogę spotkać Bogaw Eucharystii, jako Jego dzieckoi umiłowany uczeń lub uczennica.Przykazanie dekalogu jest jasne:„Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”,a przykazanie kościelne jestprecyzyjne: „W niedzielę i świętanakazane, we Mszy św. uczestniczyći powstrzymać się od prac niekoniecznych”.Również papież sługaBoży Jan Paweł II 31 maja 1998 r.w liście apostolskim Dies Dominiprzypomniał Kościołowi o świętowaniuniedzieli. Jeżeli ojciec rodzinyczy matka lekceważą uczestnictwow niedzielnej Mszy św., to staje sięprawie niemożliwe, by ich dzieci byłyreligijne. Nie wytrzymują próbywieku dorastania i z winy własnychrodziców porzucają wiarę. A co nato Pan Bóg?4. Czy (i jak często) korzystamyz sakramentu pokuty? Pan Jezusw dniu zmartwychwstania powiedziałdo Apostołów: „Weźmijcie DuchaŚwiętego! Którym odpuściciegrzechy, są im odpuszczone, a którymzatrzymacie, są im zatrzymane”(J 20,22–23). Ten sakramentsłuży naszemu oczyszczeniu z grzechów,dzięki któremu doświadczamymiłosierdzia Bożego. Jeżeli niekorzystam z tego daru, to znak,że jestem człowiekiem „nadętymi pysznym”. Ojciec św. Jan Paweł IIco tydzień lub co dwa tygodnieprzystępował do sakramentu pokuty.Ten sakrament otwiera mi3

drogę do komunii czyli zjednoczeniaz Chrystusem w Eucharystii.Jako „normalni” katolicy winniśmykorzystać ze spowiedzi św. przedŚwiętami Wielkanocnymi i BożegoNarodzenia, przed TygodniowymOdpustem Maryjnym oraz z okazjirodzinnych rocznic i jubileuszy, niepomijając przysługi bliskim zmarłymw czasie ich pogrzebu. Jeśli niechcę się spowiadać, znaczy to, żenie chcę się nawracać i wędruję kuwiecznej zgubie.5. Czy staram się opierać życiei pracę na wartościach chrześcijańskich?Wielu z nas poza domem,w pracy, w podróży, podczas wypoczynkui urlopu, żyje tak, jakby bylipoganami! Wstydzą się znaku krzyża,modlitwy, religijnej audycji czyprasy. Po prostu wstydzą się Boga.Wstydzą się, że są katolikami! Czyto nie jest działanie szatana? Jakto się ma z wezwaniem Chrystusa:„Będziecie moimi świadkami!”Wielu, może wszyscy dorośli, są posakramencie bierzmowania. A co tojest bierzmowanie? Jest to sakrament,który umacnia nas, abyśmywiarę mężnie wyznawali, bronili jeji według niej żyli. Wielu z nas jestantyświadkami wiary! Czy nie jestto działanie szatana?6. Czy troszczysz się o potrzebywspólnoty Kościoła? Takbrzmi ostatnie przykazanie kościelne:„Troszczyć się o potrzeby wspólnotyKościoła.” Jak realizować przykazania,skoro się tych przykazańnie zna? A wspólnota Kościoła to parafia,diecezja i Kościół powszechny.Jak dobry ojciec troszczy się o bytrodziny, tak dobry katolik troszczysię o dobro wspólnoty parafialnej,nie tylko przez złożenie ofiary natacę (wielu jej nie składa). Aleto troska o pomoc w urządzaniuuroczystości parafialnych: odpust,Boże Ciało, Wszystkich Świętych(cmentarz), misje, rekolekcje, pracekonserwatorskie przy obiektachsakralnych itp. Czy jest to troskao potrzeby wspólnoty, gdy niszczysię i bezcześci miejsca sakralne?A to ma miejsce w naszej parafiii dokonywane jest przez parafian!7. Jaka jest troska o religijne wychowaniedzieci w mojej rodzinie?Czy przywożę ich pod kościół naMszę św. i jadę do domu, a potempowiadomiony na komórkę ponich przyjeżdżam, sam na Mszę nieidąc? To dziś często powtarzającesię zjawisko. A co z katechizacją?Jest w szkole, wiec to mnienic nie obchodzi! Czy dziecko Waszema podręcznik do nauki religiii zeszyt? Do wszystkich przedmiotówma, tylko nie do religii (bojesteśmy przecież katolicką rodziną).Czy wiesz jak ono zachowujesię na religii? Przeraża mnie fakt,że z powodu zachowania Waszychdzieci może zabraknąć personeludo katechezy. Księża są psychicznie„zdołowani”, podobnie i paniekatechetki (myślą o rocznym odpoczynkuzdrowotnym).Jeszcze jest wiele pytań, które trzebaby postawić i odpowiedzieć nanie w tym 2009 r. pod hasłem:„Otoczmy troską życie”.ks. Edaward Szymański4

INFORMACJE KOLĘDOWEKolęda ma wymiar religijny i dotyczyrodziny, do której przychodzikapłan w imieniu Kościoła, byrazem powierzyć się Bożej opiecei otrzymać Boże błogosławieństwo.Jest to też właściwie jedyny w ciąguroku czas spotkania się kapłanaz katolicką rodziną i zapoznania sięz domownikami. Kto przyznaje siędo Kościoła jako wierzący, powinienprzyjąć wysłannika Kościoła. Nieprzyjęciekapłana jest symptomemzrywania łączności z rodziną parafialną,z Kościołem. Pan Jezus powiedział:„Kto was przyjmuje, Mnieprzyjmuje; a kto Mnie przyjmuje,przyjmuje Tego, który Mnie posłał”(Mt 10,40) oraz „Kto was słucha,Mnie słucha, a kto wami gardzi,Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi,gardzi Tym, który Mnie posłał” (Łk10,16).Podczas kolędy chcemy poruszyćproblem wiary w rodzinie. Jak onasię umacnia i czy jest pogłębianaprzez praktyki religijne, zwłaszczaprzez udział we Mszy św. i korzystaniez sakramentu pokuty. Będziemyrównież rozmawiać w niektórychrodzinach na temat „małżeństw napróbę”.Plan kolędy jest podany z wyprzedzeniempo to, by domownicymogli tak ułożyć sobie zajęcia, abybyć obecni na kolędzie, gdyż to jestdzień świąteczny dla rodziny. Niejesteśmy w stanie określić dokładnejgodziny odwiedzin w Waszymdomu.W czasie kolędy domownicy wrazz kapłanem wspólnie modlą sięw postawie klęczącej. Powstajemydopiero po ucałowaniu krzyża.Na stole przykrytym białym obrusempowinien być krzyż, dwieświece, woda święcona (nie z kranu,ale z kościoła), kropidło i Pismośw. Jeśli gospodarz proponuje, byksiądz usiadł, proszę podać zwykłekrzesło a nie fotel. Nie kładziemyteż dla księdza żadnych poduszekpod kolana.Prosimy, aby psy były zabezpieczonepodczas kolędy (i zawsze), bonie mają certyfikatu, że księdza niezaatakują. Ja osobiście bardzo bojęsię psów, bo byłem już pogryziony.Jeżeli będzie na zewnątrz odwilżi błoto, to połóżmy na dywan folięczy papier.Rodziny nowo zamieszkałe proszęo zadeklarowanie chęci przyjęciakolędy i poświęcenia domu. Możnato uczynić po niedzielnej Mszy św.,podając adres zamieszkania.Rodziny z jakiegoś powodu pominiętelub nieobecne, a chcące mieću siebie kolędę, niech to zgłosząi kapłan będzie u nich w ostatnimdniu kolędowym (21 stycznia).Jeżeli z powodu pogrzebu, chorobyczy innego ważnego powodukolęda się w danym dniu nie odbędzie,to te rodziny odwiedzimy nakońcu okresu kolędowego, by niezmieniać całego planu kolędy.Ks. Edward Szymański5

PLAN KOLĘDY 1 stycznia, czwartek, godz. 13.00:Kleszczewo Górne 2 stycznia, piątek, godz. 17.30:Kleszczewo Górne, ul. Szkolna,od szkoły i od p. Platów 3 stycznia, sobota,godz. 8.00–16.00: Ełganowo,centrum wioskiod p. Szarmach do p. Hennig 4 stycznia, niedziela,godz. 13.00–17.00: Ełganowo,ul. Macierzy Szkolnej 5 stycznia, poniedziałek,godz. 15.00: Ełganowo,ul. Szkolna (cała)a) od p. Zittermannab) od p. Tiborskiej 6 stycznia, wtorek, godz. 19.00:Ełganowo, ul. Łąkowaoraz p. Wanda Zulewska 7 stycznia, środa, godz. 14.00:Ełganowo, ul. Asfaltowa(potrzebne 2 pojazdy)a) od p. Dziekońskiegob) od p. Kotulów 8 stycznia, czwartek, godz. 15.00:Trąbki Wielkie,ul. Pawłowskiej,od p. Preussów do bloku„Nadzieja” włącznie 9 stycznia, piątek, godz. 15.00:Trąbki Wielkie, ul. Gdańska,od p. Tkaczyk do bloku„Agronomówka” włącznie 10 stycznia, sobota, godz. 9.00:Trąbki Wielkie, blok SKRoraz ul. Polonii Gdańskiej(do cmentarza) 11 stycznia, niedziela,godz. 13.00: Trąbki Wielkie,ul. Parkowa, „kasary”i ul. Leśna 12 stycznia, poniedziałek,godz. 15.00: Trąbki Wielkie,ul. Pocztowa z blokiem nr 1 13 stycznia, wtorek, godz. 15.00:Trąbki Wielkie, ul. Sportowa(bez bloku SKR) i ul. Krótkaoraz zgłoszeni z nowegobudownictwa przyul. Sportowej i Leśnej 14 stycznia, środa, godz. 15.00:Trąbki Wielkie,ul. Pawłowskiej,od p. Dyksów do krzyża 15 stycznia, czwartek,godz. 15.00: Trąbki Wielkie,ul. Parkowa,od p. Kusz do p. Gorzyńskich(obie strony) 16 stycznia, piątek, godz. 15.00:Trąbki Wielkie, ul. Parkowa,bloki 17 stycznia, sobota, godz. 9.00:Trąbki Wielkie, osiedle,ul. Pawłowskiej (od p. Wójcików),ul. Bukowa,ul. Kasztanowa, ul. Grabowa,ul. Jarzębinowa 18 stycznia, niedziela,godz. 13.00: Trąbki Wielkie,osiedle, ul. Jodłowa,ul. Modrzewiowa,ul. Świerkowa, ul. Sosnowa,ul. Cisowa 19 stycznia, poniedziałek,godz. 15.00: Trąbki Wielkie,osiedle, ul. Ełganowska,ul. Jaworowa, ul. Akacjowa,ul. Polonii6

20 stycznia, wtorek, godz. 15.00:Trąbki Wielkie, osiedle,ul. Jesionowa, ul. Dębowa,ul. Lipowa, ul. Klonowa,ul. Brzozowa, ul. Topolowa 21 stycznia, środa, godz. 16.00:Trąbki Wielkie, ul. Pasteuraoraz rodziny pominięte, którezgłoszą kolędęNIECH SŁOWO BOŻE KSZTAŁTUJEnasze codzienne wysiłki – Styczeń 20091 stycznia: Uroczystość ŚwiętejBożej RodzicielkiLb 6,22–27Ga 4,4–7Łk 2,16–21Udali się też z pośpiechem i znaleźliMaryję, Józefa i Niemowlę, leżącew żłobie (Łk 2,16).Czy wiemy o tym, że czas jestnajwiększą łaską Pana Boga? Jeżeliżyjemy, to znaczy, że Bóg na nas liczy,nie zniechęcił się nami, nie opuściłrąk, jeszcze nam wierzy, liczy nanas i daje czas. Co robimy z danymczasem? Rachunek sumienia na początkuroku. Na cmentarzach, natablicach nagrobnych, tej ostatniejwizytówce człowieka, wypisane sądaty: odtąd – dotąd. Każdy ma swójwłasny czas.Bóg przyszedł na świat pod postaciączłowieka i odtąd Jezus przychodzido nas wciąż pod postacią tych, którzynam coś dają, albo tych, którzyczegoś od nas pragną. Czy umiemypodziękować nie tylko człowiekowi,który nas pocieszył, coś nam dał,czegoś nas nauczył, okazał radość,ale i Jezusowi? Czy potrafimy w ludziach,którzy do nas przychodzą,dostrzec Jezusa? Śpieszmy się kochaćludzi, tak szybko odchodzą.4 stycznia: 2. Niedziela poNarodzeniu PańskimSyr 24,1–2.8–12Ef 1,3–6.15–18J 1,1–18Na początku było Słowo, a Słowo byłou Boga, i Bogiem było Słowo. Onobyło na początku u Boga. [...] A Słowostało się ciałem i zamieszkało wśródnas (J 1,1–2.14).Bóg, jak siewca, rzuca słowo. Rzucaje każdemu, nie tylko ludziompobożnym, ale i tym, którzy podstawiająnogi. Nikt nie może wymigaćsię, że żył na ziemi i nie dotknęłogo słowo Boże. Bożym słowemsą nie tylko słowa zapisane w Biblii.Bóg mówił ludzką mową, byłChrystusem-Człowiekiem. Ale Bógjest za wielki, by ograniczyć się doludzkiej mowy. Słowem Bożym jestwszystko to, przez co Bóg przemawiado człowieka. Słowem Bożym byłagwiazda betlejemska – światło, którewzbudziło tęsknotę za prawdą, senJózefa, rozmnożone chleby na pustyni,pianie koguta na dziedzińcuPiłatowym, kiedy obudziło się sumieniei przypomniały słowa Jezusa.Słowem Bożym była chwila, kiedy7

setnik przebił włócznią ciało Jezusai gdy zatrzęsła się ziemia, Bóg krzyczałnieludzkim głosem, a żołnierzpowiedział: „Prawdziwie, Ten byłSynem Bożym” (Mt 27,54). Wreszciechwila w drodze do Emaus, kiedyJezus szedł z uczniami, którzy niczegonie rozumieli i jak wrony szlii dziobali ziarna.W nas też budzi się tęsknota zaprawdą, miewamy prorocze sny, wydajenam się, że wszystko stracone,ale przychodzi z pomocą BożaOpatrzność; czasem budzi nas kur,kiedy zabrudzimy się grzechami, nagłykrzyk budzi sumienie, czasemprzeżywamy chwilę olśnienia i stajesię jasne to, co było dotąd niezrozumiałe.Nie tylko zapisane w Piśmiesłowo Boże przemawia do człowieka,ale i to potężne Słowo, które przemienianasze dusze i każe szukaćźródeł prawdy, zmienić swoje życie,powrócić do nadziei chrześcijańskiej.11 stycznia: Święto ChrztuPańskiegoIz 42,1–4.6–7Dz 10,34–38Mk 1,6b–11Jan nosił odzienie z sierści wielbłądzieji pas skórzany około bioder,a żywił się szarańczą i miodem leśnym.I tak głosił: „Idzie za mnąmocniejszy ode mnie, a ja nie jestemgodzien, aby się schylić i rozwiązaćrzemyk u Jego sandałów. Jachrzciłem was wodą, On zaś chrzcićwas będzie Duchem Świętym” (Mk1,6–8).We Mszy Świętej powtarzamy słowaświętego Jana Chrzciciela: „Błogosławieni,którzy zostali wezwani naucztę Baranka”. Czy myślimy kiedykolwieko tym, że Bóg i nas wezwał?Jak wytłumaczyć to, że mam darwiary, a inni tego daru nie mają?Dlaczego mamy potrzebę modlitwy,spowiedzi, Komunii świętej, a innitej potrzeby nie mają?Dlatego, że Bóg wyróżnił nas w jakiśsposób, wybrał nas z milionów ludzii naznaczył swoim piętnem. Nie poto, abyśmy tylko myśleli o sobie,o swoich nieszczęściach, kłopotachi żebyśmy szukali w kościele ukojeniadla swoich nerwów, ale po to,żebyśmy brali udział w życiu samegoPana Jezusa.18 stycznia: 2. Niedziela Zwykła1 Sm 3,3b–10.191 Kor 6,13c–15a.17–20J 1,35–42Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy,że oni idą za Nim, rzekł donich: „Czego szukacie?” Oni powiedzielido Niego: „Rabbi! – to znaczy:Nauczycielu – gdzie mieszkasz?”(J 1,38).Stale stawiamy Jezusowi pytaniai chcemy, by nas informował, gdziemieszka, dlaczego jest zło na świecie,jaki sens ma cierpienie, jaki sens mamiłość, dlaczego źli ludzie nierazżyją w dostatku, a ludzie dobrzysą biedni, dlaczego ktoś umiera,będąc dzieckiem, a inny umrzećnie może. Tymczasem Jezus mówi:Bądźcie ze Mną. Żyjcie moim życiem,wtedy sami sobie odpowiecie na tewszystkie pytania.Chrystus nie bał się być na pustyni,gdzie diabeł przeszkadza. Nie bał się8

yć na weselu, by być razem z ludźmi,a nie poza nimi. Nad Jordanemstanął po stronie grzeszników, a nietych, którzy uważają się za czystych.Jest z nami, gdy trzeba nieść krzyż.Jeżeli jesteśmy z Jezusem, to dowiemysię, że mieszka wszędzie tam,gdzie ludzie się kochają, służą sobie,szukają utraconej jedności.25 stycznia: 3. Niedziela ZwykłaJon 3,1–5.101 Kor 7,29–31Mk 1,14–20Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie zaMną, a sprawię, że się staniecie rybakamiludzi”. I natychmiast zostawilisieci i poszli za Nim (Mk 1,17).Czy dziś nie powtarza się historia tegofragmentu Ewangelii? Jezus staleprzechodzi koło nas z niewidzialnymkrólestwem. Przychodzi nierazw chwili bardzo zwykłej, nie wtedy,kiedy się modlimy i myślimy o Nim.Kiedy Jezus przechodził koło rybakówgalilejskich? Nie wtedy, kiedy sięmodlili, śpiewali psalmy, ale wtedy,kiedy mieli ręce zajęte i brudne codziennąpracą, płukali sieci z mułu,zarzucali je do wody.Czy nie zdumiewa nas, że ta harówka,codzienna praca nie ogłupiła ichdo reszty? Potrafili przecież, nie namodlitwie, ale przy ciężkiej pracy,dostrzec, dosłyszeć i posłuchać PanaJezusa.Ks. Jan TwardowskiPOROZMAWIAJMY Z NASZYMI DZIEĆMIChciałbym zobaczyć Boga!Takie pragnienie mają dzieci i niepotrafiąc go wyrazić, pytają: „Gdziejest Pan Bóg? Dlaczego nie możnaGo zobaczyć?”. Jak odpowiesz,na to trudne pytanie drogi rodzicu,twojemu milusińskiemu? Możnanawiązać do znanej zabawy.– Wiesz, jak to jest z zabawąw chowanego. Gdybyś znalazł kogośod razu, to byłoby zbyt łatwe. Alekiedy wreszcie uda ci się odnaleźć kogoś,kto świetnie się schował, jesteśbardzo, bardzo szczęśliwy i zadowolonyz siebie. Bóg lubi, żeby Goszukać... przynajmniej chociaż trochę,ponieważ dobrze wie, że możnabardzo zmęczyć się i znudzić, szukającna próżno kogoś, kto ukrył siędoskonale.9

– To chyba trzeba dużo biegać,żeby znaleźć Boga? – pada następnepytanie.Mama przypomina sobie słowaśw. Jana: Ten, kto nie miłuje, niezna Boga, bowiem Bóg jest miłością.Nikt nigdy nie widział Boga. Leczjeżeli miłujemy się nawzajem, Bógjest w nas. Odpowiada zatem:– Nie, to nie jest całkiem tak, jakmówisz. Pana Boga zna się dobrzetylko wtedy, kiedy stara sięGo kochać. Naprawdę znamy tylkotych, których kochamy. Ponieważ tyi ja kochamy się bardzo, opowiadaszmi o wielu sprawach, ja mówię cio wielu innych i ty to doskonalerozumiesz. Staram się też odgadnąćwszystko, czego nie potrafisz mipowiedzieć – odgaduje to moje serce.Jeżeli bardzo kochasz PanaBoga, odkryje Go twoje serce,a potem, jeśli będziesz umiał Gosłuchać, może nawet opowie cio swoich tajemnicach.– A co trzeba zrobić, żeby bardzokochać Boga?– Przede wszystkim trzeba byćdobrym wobec innych, uważniesłuchać tego, co Pan mówi w twoimsercu, trzeba czytać Pismoświęte i trzeba z Nim rozmawiać.Możemy dorzucić kilka słów natemat własnych doświadczeń: „Tatuśi ja, także zawsze Go szukamyi czasem rozumiemy lepiej to, coOn chce nam powiedzieć – wtedycieszymy się, że poznajemy Gobliżej”.Znamy słowa Małego Księcia:„Najważniejsze jest niewidocznedla oczu. Dobrze widzisię tylko sercem”.Często będzie nam trudno poznawaćBoga tak nieuchwytnego,szanującego naszą wolność. Ale przecieżBóg objawił się w JezusieChrystusie; przez Niego stał sięwidoczny. Jeżeli pragniemy wiedzieć,kim jest naprawdę Bóg, należysłuchać Jezusa, poznawaćJego życie, podziwiać Go i naśladować.Wytrwałe poznawanie Bogaprzez nas, jak i przez nasze dziecko,powinno być umacniane kontaktamiz ludźmi, którzy żyją zgodniez zasadami naszej wspólnej wiary.Istnieje wiele różnych sposobówspotykania i poznawania Boga. Tłumaczącto dziecku pamiętajmy, żejest ono szczególnie wrażliwe najęzyk symboli.Opr. ks. Adam KrollPOSTAWY W CZASIE MSZY ŚWIĘTEJOgólne Wprowadzenie do MszałuRzymskiego (nr 96) podkreśla, żeznaki liturgiczne budują wspólnotę,gdy „wierni słuchają Bożego słowa,biorą udział w modlitwach i w śpiewie,wspólnie składają ofiarę i wspólnieprzystępują do stołu Pańskiego.Jedność tę pięknie ukazuje wspólnezachowywanie tych samych gestówi postaw ciała”. Już na początkutrzeba podkreślić, że gesty i postawaciała uczestników celebracji są wyrazemich osobistej wiary oraz znakiemjedności wszystkich zgromadzonych.Uczestnicząc w każdej Mszyświętej, wszystkie czynności są10

spełniane przed obliczem Bogaw zjednoczeniu z Chrystusemw Jego zbawczym działaniu. Wierzę,że to, co Bóg dokonuje pod osłonąznaków jest moim duchowym udziałem.Gdy Chrystus do nas przemawiaustami lektora czy kapłana, siadamyu Jego stóp tak jak Maria i słuchamy.Gdy Chrystus uobecnia dlanas swoją mękę i zmartwychwstanie,stoimy z Maryją pod Jego krzyżemoraz witamy Go, gdy przychodzi jakozmartwychwstały.Wiara pozwala nam dostrzegaćobecność Chrystusa i przeżywaćwszystkie czynności przezNiego, z Nim i w Nim mocą DuchaŚwiętego ku chwale BogaOjca. Taka postawa w czasie liturgiijest także postawą wiary. Czywierzysz, że „gdy ktoś chrzci, samChrystus chrzci... Gdy w Kościeleczyta się Pismo święte, wówczas Onsam mówi... «Gdzie dwaj albo trzejsą zgromadzeni w imię moje, tam i jajestem pośród nich»” (KL 7).Pismo święte mówi, że pod krzyżemJezusa stała Jego Matka, Maryja(por. J 19,20). Ona kochała Go jaknikt inny i cierpiała z Nim cierpieniembez miary. Dlatego postawaMaryi jest dla nas wzorem. To jestpierwsza przyczyna, że w czasie modlitwyeucharystycznej zachowujemypostawę stojącą. Jest ona znakiemuczestnictwa w krzyżowej ofierzeZbawiciela.Postawa stojąca pomaga namodkryć inną wielką prawdę wiary,zmartwychwstanie Chrystusa.Wyznajemy w Credo: „Wierzęw zmartwychwstanie”. W aklamacjipo przeistoczeniu śpiewamy: „WyznajemyTwoje zmartwychwstanie”.Te akty wiary, wypowiadane ustami,łączą się z innymi znakami, którewyrażają nasze spotkanie z Chrystusemzmartwychwstałym. Na początkuMszy świętej, gdy kapłanwypowiada słowa: „Pan z wami” słyszymyw nich echo słów Jezusa, którypo zmartwychwstaniu przychodzi douczniów i mówi do nich: „Pokójwam”. Eucharystia rozpoczyna sięnie tylko w Wieczerniku WielkiegoCzwartku, lecz także w WieczernikuWielkiej Niedzieli. Chrystus przychodzido zgromadzonej wspólnotyjako zmartwychwstały i zwycięski,przynosząc jej owoce swej męki. Kapłanjest znakiem Jego przyjściai Jego obecności. To przyjścieChrystusa znajduje swoje uwieńczeniew Komunii świętej. Przyjmujemyw niej Tego, który żyje i królujena wieki wieków, który jest barankiemzabitym, lecz zwyciężającymśmierć. Postawa stojąca uświadamianam, że stajemy jak MariaMagdalena przy pustym grobiePana i zdumieni dostrzegamy, żeOn żyje, że wypełniło się wszystko,co powiedział.Szczególnym znakiem uczestnictwaw tej tajemnicy jest powstawaniez kolan, które przypominao powstawaniu z martwych, o wyzwoleniuz grzechu, o powrocie dopełni życia. W starożytności stawianopytanie: Dlaczego klęczysz, czy niewierzysz, że Chrystus zmartwychwstał?Kapłan wszystkie modlitwyodmawia na stojąco. Jest to postawawłaściwa dla spełniania funkcjikapłańskich. Takie funkcje spełniająrównież wszyscy ochrzczenii bierzmowani, gdyż Chrystus dał imudział w tajemnicy swego kapłaństwa.Są więc wezwani, by spełnić11

w czasie Eucharystii dwa kapłańskieczyny: złożenie ofiaryoraz modlitwę. Spełniając te czynnościw zjednoczeniu z prezbiteremrealizują w sobie właściwy sposóbkapłańską misję. Jeśli w czasie Mszyświętej słyszymy wezwanie: „Módlmysię” lub „Módlcie się”, oznaczato równocześnie: „powstańcie, abyspełnić kapłańską czynność”. Stoimywięc, gdy składamy ofiarę i gdy zanosimydo Boga wspólne modlitwy (np.„Ojcze nasz”, „Modlitwę powszechną”)i wypowiadamy aklamacje (np.„Niech Pan przyjmie ofiarę z rąk twoich...”,„Głosimy śmierć Twoją, PanieJezu...”, „Amen”), a także kiedy wyznajemywiarę („Credo”) i śpiewamyhymny („Gloria”), czynimy to nastojąco.W czasie Mszy świętej nie ma zwykłego„stania”. Jeśli bowiem uczestniczącw Eucharystii stoimy podkrzyżem, jeśli w tej postawie witamyzmartwychwstałego Chrystusa,który przychodzi, jeśli tapostawa pomaga nam spełniaćkapłańskie czynności, to jest toprawdziwie „liturgiczna postawa”,a więc znak, który kryjew sobie ważne treści duchowe.Podobnie trzeba powiedzieć o innychpostawach.Postawa siedząca w czasieMszy świętej upodabnia nas do Marii,która usiadła u stóp Jezusa i przysłuchiwałasię Jego mowie. Włączamysię w niezliczoną rzeszę uczniów,którzy przez wieki istnienia Kościołai dzisiaj, na różnych kontynentach,uważnie i ze skupieniem słuchająsłów Biblii. Postawa siedzącato postawa ucznia, który słuchai przyswaja sobie usłyszanąprawdę.Postawa siedząca przypominanam również o zaproszeniu Jezusa,aby zasiąść przy Jego stole.Ołtarz, który widzimy, to Jego stół.Na nim kładzie najwspanialszy pokarm.Odmienność stołu i pokarmunie może nam przysłonić prawdy,że rzeczywiście jesteśmy na uczcie.Jezus często zasiadał przy stole z apostołamii innymi ludźmi. Dziś także,choć niewidzialny, zasiada przy stolez nami. Czy o tym pamiętam?Istnieje jeszcze inne znaczeniepostawy siedzącej. Otóż znamy określenie:„zasiąść na tronie”. Pan Jezuszasiadał po prawicy Ojca. Obiecałteż apostołom, że zasiądą na dwunastutronach. Czy miejsce, którezajmujemy w kościele, nie przypominanam tronu? Popatrzmy nażłóbek i krzyż. W tych zewnętrznychznakach nie ma nic godnegowyróżnienia. Ale Chrystus uczyniłte znaki wielkimi przez Swojąobecność. Również miejsce, jakiezajmujesz w czasie sprawowania Eucharystiijest ważne (królewskie) nieprzez wygląd zewnętrzny, lecz przezobecność Chrystusa i Jego działanie.Co to miejsce w świątyni nam przypomina?Kościół jest moim domem.Tu gromadzi nas Chrystus na uczcie,która jest „przedsmakiem” uczty niebieskiej.Każda Msza święta jestucztą królewską.Postawa klęcząca to postawauległości, szacunku, pokory. Są dwiechwile podczas Mszy świętej, kiedyprzerywamy liczne działania i padamyna kolana. Pierwszą z nichjest chwila przeistoczenia i ukazaniaPostaci. Klęka wobec niejnie tylko ciało, lecz jeszcze bardziejserce człowieka. Dokonuje się wielkiewydarzenie. Milczymy, ponieważsłowa nie są w stanie wyrazić tego,12

co Bóg w tej chwili czyni. Rozważamyw sercu słowa samego Jezusa,wypowiadane ustami kapłana. Z miłościąpatrzymy na Ciało Pana, którejest wydawane i Krew Pana, którajest przelewana. Uobecnia się tajemnicaśmierci, a także tajemnicazmartwychwstania. Czy wierzysz?Drugi raz klękamy, gdy tennieskończenie wielki Dar, ukrytyw znakach chleba i wina,zostaje nam znów ukazany. Chcęgo przyjąć w sposób najpełniejszy,w znaku sakramentalnym, w tymtajemniczym sposobie przychodzeniaPana do nas. Razem z całym Kościołem,padamy na kolana w poczuciuniegodności.Dzięki postawie klęczącej, odróżniamydwa wydarzenia od wszystkichinnych. Trzeba pamiętać, że Mszaświęta nie jest adoracją NajświętszegoSakramentu, chociaż oddajemynajwyższy gest uniżenia nieskończonejMiłości Boga objawionej w krzyżui zmartwychwstaniu, a także w znakuchleba i wina.Po przyjęciu błogosławieństwa,w postawie klęczącej,trwajmy w ciszy i medytujmywielkie wydarzenie, aby pozostałoono w naszych sercach.Ks. Adam KrollDYNAMIKA MIŁOŚCI W MAŁŻEŃSTWIEKażdy człowiek, od najmłodszychlat, przechodzi różne etapykształtowania miłości. Duży wpływna „dorastanie” w miłości ma środowisko,szczególnie zdrowa moralnierodzina.W pierwszym etapie: dzieckoegocentryczne, uczy się kolejnozwracania się ku innym osobom,wczuwa się w ich potrzeby, podejmujeza nie odpowiedzialność. Natym etapie rozwoju sztuki miłościjest się już dojrzałym do małżeństwa,nie jest to jednak w ewolucjikontaktów między kobietą a mężczyznąmoment szczytowy. Tak jakmiłość dziecięca nie jest jeszczewystarczającą podstawą do małżeństwa,tak miłość, którą można uważaćza dojrzałą na etapie ślubu,nie będzie dojrzała dziesięć lat później,jeśli nie będzie się zmieniać.Wielkim błędem jest życzyć nowożeńcom:„Żeby się kochali zawszetak samo jak dziś” albo ich postanowienie:„Nasza miłość nigdy sięnie zmieni”.13

Miłość powinna się zmieniaći rosnąć razem z człowiekiem.Dlatego błędne są często przestrogikierowane do młodych par: „Miłośćminie, ale może zostać przyjaźń”.Miłość nie musi mijać, gdyż jestczymś danym z zewnątrz, jakąś siłąniezależną od człowieka. Jesttym, co się dzieje między dwojgiemludzi. Od małżonków zależy,czy ich miłość „zestarzeje się”, czybędzie dynamiczna, ciągle młoda.Podstawowym warunkiem rozwojumiłości w małżeństwie jest, że obojenaraz muszą wykazywać pewnąwstępną dojrzałość i pragnieniedalszego rozwoju.W okresie narzeczeńskim miłośćwyraża się przede wszystkimw pragnieniu przebywania zesobą, dlatego już wtedy trzeba zastanowićsię, czy istnieją poza pragnieniemprzebywania razem jakieśinne wartości, które są dla obojgawspólne. Ten wspólny cel „pozasobą wzajemnie” jest jeszcze mglisty,ale on właśnie w przyszłościumożliwi przejście na wyższy poziomrozwoju miłości.Ślub, między dwojgiem ludzi,jest rozpoczęciem nowego etapuwe dwoje. Nabyta wcześniej umiejętnośćpodejmowania odpowiedzialnościza człowieka, z którymsię styka, zaczyna się konkretyzowaći sprawdzać w odniesieniudo współmałżonka. Decyzja podjęciaodpowiedzialności na zawszejest akcentem, który – dodany dowcześniejszego upodobania uczuciowego– zmienia miłość narzeczeńskąw małżeńską.W małżeństwie, dominującymprzeżyciem jest radość z byciaze sobą i na tym etapie stanowito właściwy poziom rozwoju. Ale pojakimś czasie para ludzi, dla którejjedynym wspólnym celem jestprzebywanie ze sobą, wydawałabysię śmieszna, a im samym groziłabynuda. Aby tego uniknąć, potrzebnejest nie tylko bycie razem, alewspólne działanie. Jego cel możebyć bardzo różny – najczęściejstaje się nim dziecko. We wzajemnejpomocy i pracy dla wspólnegocelu miłość małżeńska rozwija siędalej.Ten etap nie może trwać zbytdługo. Rodzice powinni mieć coś,co ich łączy niezależnie od dzieci.Powinni w okresie wielkiegozaabsorbowania dziećmi i przemęczeniapracą dla nich, nie zapominaćo narzeczeńskim „chodzeniuze sobą”, choćby czasami,i o wspólnych przyjemnościach.Powinni rozmawiać ze sobą takżeo innych sprawach niż dzieci (np.sprawy społeczne, religia, praca zawodowa),gdyż w przeciwnym raziez czasem nic ich nie będzie łączyć.Kiedy dzieci dorosną, rodzice będąsię starać zbyt długo przetrzymywaćje w zależności od siebie, a poich odejściu stwierdzą, że nie mająjuż nic wspólnego.Dlatego, choć dzieci są najbardziejnaturalnym wspólnym celemdziałania, nie powinny stać się jedynąwartością łączącą małżonków.Trzeba świadomie te wspólnewartości odkrywać i wzajemnie jesobie ofiarowywać. Wtedy następnyetap miłości małżeńskiej – jużpo odchowaniu dzieci – może stać14

się najpiękniejszy. Jeśli wartościągłówną nie stanie się wygodaczy troska o samego siebie, jeślinadal będzie coś, co dla obojgamałżonków jest rzeczywiścieważne i dlaczego warto – pomagającsobie wzajemnie – pracować,może to być naprawdę złotyokres miłości małżeńskiej. Znowuwe dwoje – jak nowożeńcy – alez człowiekiem, z którym się przeżyłodużo dobrych i złych dni.Kiedy Mały Książę z książkiSaint Exupéry’ego zobaczył ogródpełen róż, pomyślał o swojej ukochanejróży: „Sądziłem, że posiadamjedyny na świecie kwiat, a wrzeczywistości mam zwykłą różę,jak wiele innych”. Czasem myślimytak o naszych współmałżonkach,jeśli jednak zastanowimy się, możemyzrozumieć to, co Mały Książęzrozumiał przy pomocy liska – swegoprzyjaciela. Mały Książę pojął,że choć jego róża dla przygodnegoprzechodnia może się wydawaćzwyczajna, dla niego ma znaczeniewiększe niż wszystkie inne razemwzięte, „ponieważ ją właśnie podlewałem.Ponieważ ją przykrywałemkloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem.Ponieważ właśnie dla jejbezpieczeństwa zabijałem gąsienice(z wyjątkiem dwóch czy trzech,z których chciałem mieć motyle).Ponieważ słuchałem jej skarg, jejwychwalań się, a czasem jej milczenia.Ponieważ... jest moją różą. [...]– Twoja róża ma dla ciebie tak wielkieznaczenie, ponieważ poświęciłeśjej wiele czasu [powiedział lisek].– Ponieważ poświęciłem jej wieleczasu... – powtórzył Mały Książę –aby zapamiętać”.Może właśnie wtedy, już z pewnymdystansem wobec życia, mogąmałżonkowie znaleźć jego cel najistotniejszy?Jeśli to będzie zarazemcel wspólny, mogą na nowoprzeżywać swoją miłość, którajest inna niż w dniu ślubu,ale głębsza i zarazem szerzejotwarta do świata.Opr. ks. Adam KrollO TYM JAK W DAWNEJ SZKOLE BYWAŁOCzęść IIISzkolnictwo parafialne, jak całaRzeczpospolita przeżywało okreswzlotów i upadków. W XV wieku,zwłaszcza za panowania patronatrąbkowskiego gimnazjum, funkcjonowałocałkiem dobrze. KazimierzJagiellończyk, który był stale w podróży,często spotykał się z uczniamiszkół i jak wskazują rejestrywydatków królewskich, uczniowieotrzymywali od niego od 1 do 2 groszy.W ten sposób władca osobiściepodkreślał, że zależy mu na naucejego najmłodszych poddanych.Okres reformacji w XVI wieku służyłszkolnictwu wyższemu, ale nieparafialnemu. Szlachta zmieniającawyznanie odnosiła się niechętnie do15

Egzamin w XVI w. Reprodukcja z: J. Muczkowski,„Odciski drzeworytów”szkół prowadzonych przez duchowieństwokatolickie. Szkoły pozostawionebez kierownictwa, programów,zdane na łaskę szlachty nieprzyciągały uczniów. Dopiero po soborzetrydenckim (1545–1563), któryzobowiązywał do dbałości o sprawynauczania zasad religii i katechizmu,sytuacja zaczęła stale siępoprawiać. Biskupi zmuszeni do systematycznejwizytacji u proboszcza,wymagali, aby przy każdej parafiiistniała szkoła. Miała ona przynajmniejraz w tygodniu w niedzielęuczyć katechizmu, przygotowywaćchłopców do śpiewu i pomocy przynabożeństwach. Funkcję kierownikai jedynego nauczyciela pełniłbakałarz. W średniowieczu był tonajniższy stopień akademicki, uzyskiwanypo co najmniej dwóch latachstudiów na wydziale atrium(filozoficznym). Z czasem stanowiskoto otrzymywali studenci, którzyz lenistwa lub słabych zdolnościprzerywali naukę, niewyświęceniklerycy czy wydaleni z zakonu. Źródłaich dochodów były rozmaite.Za pomoc przy kościele dostawalizapłatę od proboszcza, za pisanie16– od rady miasta lub wsi,parafianie składali im po kilkagroszy klerykatury, pobieraliod uczniów wpisowe,pożegnalne i opłatę za przyboryszkolne. Najcenniejszabyła zapłata kwartalna, zwanasuchedni. Terminem tymoznaczano trzy dni: środę,piątek, sobotę, jako czasszczególnej modlitwy i postu.Z czasem bakałarza zastąpiłklecha. Ten nie posiadałżadnego wykształcenia akademickiego.Oprócz obowiązkówszkolnych czuwał nad porządkiemw kościele, piekł opłatki, kierowałśpiewem, prowadził metryki, byłorganizatorem pogrzebów, chrztów,wesel.W utworze z drugiej połowyXVI wieku wymienione są i innepowinności:. . .masz bardzo wielką pracę:Twój urząd – kościół otwierać,Zwonić, mszę w niedzielę śpiewać,Tyś mistrzem i tyś zwonarzem,Wszystko musisz czynić razem;Nuż do posługi plebańskiej,To dopieroż urząd ciężki!Układaj snopy w stodole,Idź grabić siano na pole,Urąb drew księdzu do pieca,Chceszli nie utracić miejsca;A kto by tele wyliczyłTwoją pracę, księże mistrzu! [. . .]Nie chwaląc się, ale tak jestA za pracę nikczemny kwest.”Kiedy wraz z upadkiem Rzeczypospolitejpod koniec XVII wiekui w wieku XVIII, o pieniądze na ubo-

giej wsi było trudno, wynagradzanonauczyciela w naturze. Otrzymywałziarno, masło, jarzyny, drewnona opał, w czasie żniw objeżdżałokolice, dostając od chłopów snopyzboża. Zimą mógł co nieco otrzymaćna kolędzie, gdy towarzyszył proboszczowi.Szkoły z czasem stawałysię nieliczne i źle wyposażone. Klechasam niewiele umiejąc, nie mógłdobrze nauczać. Jeśli znał trochęłaciny, to mógł przekazać jej podstawy.We wsiach prawie wcale niebyło książek, uczono z czytanek,katechizmu i ministrantury. Jeślidziecko chłopskie mogło modlić sięz książki do nabożeństw, to szkołaspełniła swoje zadanie. Po wojnachXVII wieku z Rosją, Turcją i Szwecją,szkoły te przestały istnieć. Zaczasów saskich nawet małe miastazapomniały, co to jest szkoła.Wizytacja z 1748 roku, prowadzonaw diecezji krakowskiej przezbiskupa A. Załuskiego, wykazała, żeszkoły istniały przy zaledwie 40 %parafii. Natomiast na początku XVIwieku parafie ze szkołami stanowiłyponad 90 %. Wizytacja biskupiaw diecezji poznańskiej w latach1718–1719 wykazała, że ich liczbaspadła o ponad połowę. JedynieGdańsk i Żuławy przodowały w organizacjii powszechności szkół.Nowego ducha próbował tchnąćw oświatę Jan Amos Komański(1592–1670), czeski pedagog, związanyz braćmi czeskimi, a osiadływ latach 1628–1656 w LesznieWielkopolskim, gdzie uczył w tamtejszymgimnazjum. Jego zdaniemnatura przeznaczyła pierwsze 24 latażycia człowieka do nauki. Sztuczniepodzielił ten czas na 4 okresypo 6 lat (dziecięcy, chłopięcy,młodzieńczy i dojrzałości męskiej).Według J.A. Komańskiego w szkoleelementarnej należało dać uczniowityle wiedzy, aby wystarczyła mu nacałe życie. Program powinien byćrealizowany w dziewięciu blokach:Język ojczysty obejmował: czytaniepisma ręcznego i druku,kształtne pisanie, które miało byćszybkie i poprawne oraz podstawowewiadomości i zasady gramatyczne.Matematyka sprowadzała się doliczenia w pamięci i na liczydle.Geometria zakładała, że uczeń będziepotrafił prawidłowo mierzyćdługość, szerokość i odległość.Nauka śpiewu obejmowała pospolitemelodie.Na religii uczono na pamięć psalmów,katechizmu, historii biblijnych,pieśni kościelnych oraz zasadobyczajów.Wiadomości gospodarcze miałyumożliwiać rozumienie najprostszychzjawisk życia codziennego.Historia powszechna sprowadzałasię do zarysu.Na geografii uczono budowy kuliziemskiej, podstaw astronomii,ważniejszych informacji o Europiei własnym kraju.Podawano też wiadomości o rzemiosłachi wszelkiej twórczościpraktycznej.Szkoły z takim programem, zwaneelementarnymi, powinny istniećwedług Komańskiego w każdej,choćby najmniejszej wiosce. Natomiastmiasto winno posiadać szkołęłacińską, czyli gimnazjum.C.d.n.Mariusz Paradecki17

KRONIKAnie tylko parafialna29 listopada w naszym kościelesakrament małżeństwa zawarli: Kamila Buczkowska z Kleszczewai Mariusz Czapski ze wsi Ulkowy, Sabina Pajonkowska z TrąbekWielkich i Jarosław Kruczyńskiz Borkowa.***29 listopada w kościele w TrąbkachWielkich chrzest św. otrzymałKamil Kruczyński syn Sabiny i Jarosławaz Trąbek Wielkich.***30 listopada w naszym kościelechrzest św. otrzymał AleksanderJan Olejnik syn Aleksandry i Michałaz Pszczółek.***30 listopada w trakcie rekolekcjiśw. prowadzonych przez ojcaBolesława Konopkę w kościołachw Trąbkach Wielkich i Czerniewie,odbyła się uroczystość przekazaniarelikwii św. Ojca Pio, podarowanychnaszej parafii przez ojca rekolekcjonistę.Wierni oddali hołd świętemuprzez pocałowanie relikwiarza.Rozdawane były także deklaracjeo przystąpieniu do Grupy ModlitwyOjca Pio.Relikwie św, Ojca Pio***6 grudnia w kościele w TrąbkachWielkich w związek małżeński wstąpiliMaria Roszak z Trąbek Wielkichi Marcin Block z Rumi.Opracował S. D.18

Państwo Młodzi Kamila i Mariusz CzapscyPaństwo Młodzi Sabina i Jarosław Kruczyńscy19

Nowo ochrzczony Aleksander Jan Olejnik z rodzicami i chrzestnymiPaństwo Młodzi Maria i Marcin Blockowie20

CHRYSTUS CZEKA NA CIEBIEPrzeżyłam coś wyjątkowego podczasczytania książki „Pasja”, napisanejprzez boliwijską stygmatyczkęCatalinę Rivas. Książka ta jest zapisemsłów samego Jezusa o Jegomęce i śmierci.W książce Pasja, Chrystus,oprócz przedstawienia obrazu swojejmęki, dzieli się z nami takżeswoimi osobistymi przeżyciami wydarzeńnp. z Ogrodu Oliwnego,Wieczerzy Paschalnej czy ostatnichchwil na krzyżu.Dzięki Jego słowom uświadomiłamsobie ogrom tajemnicy Eucharystii.Zawsze wierzyłam w obecnośćJezusa w Komunii św., ale myślę,że tak naprawdę do końca niezdawałam sobie z tego sprawy. Poprzeczytaniu słów Jezusa: Jak wielegodzin i nocy, będę musiał spędzićsamotnie w tabernakulum? – cośwe mnie drgnęło i nagle uświadomiłamsobie, że Eucharystia toprzecież sam Jezus, pełen uczući pragnień. Czy można lekceważyćtę prawdę i nie przychodzićdo Jezusa, aby być razemz Nim i trwać w jego bliskościprzed Najświętszym Sakramentem?Zrobiło mi się żal, żemy chrześcijanie jakoś dziwnie tejprawdy ani nie rozumiemy, ani niedoceniamy. Wtedy zrodziło się wemnie pragnienie, żeby we wszystkichkościołach świata, organizowaćnieustanną adorację NajświętszegoSakramentu, tak, aby w kościeleprzebywała zawsze choćby jednaosoba, która służyłaby naszemu Boguswoim schronieniem, dawała Muodpoczynek i osładzała gorycz samotności.Czyż nie jesteśmy tegowinni Chrystusowi, po tym wszystkim,co dla nas zrobił? Zrozumiałamzachowanie ojca Pio, który ani nakrok nie odstępował NajświętszegoSakramentu.Teraz wiem, że przystępując dosakramentu Eucharystii, powinniśmynie tyle szukać naszego szczęścia,co czynić to dla radości, którąprzeżywa Chrystus, gdy całkowicieMu się ofiarowujemy. To przykre,ale naprawdę wiele osób przystępujedo Komunii św. po to, by cośotrzymać, a tylko niektórzy myśląo tym, by prawdziwie się Jezusowiofiarować.Wielu idzie do spowiedzi i przystępujedo Komunii św. tylko z okazjiwielkich świąt. Przez większą częśćroku żyją w stanie grzechu, duchowejśmierci, braku łaski uświęcającej,a wtedy są manipulowaniprzez siły zła. Nie idąc do spowiedzii Komunii św. sami pozbawiają siębezcennych darów duchowych, bezktórych człowiek nigdy nie będzieszczęśliwy. Są niestety i tacy, którzyprzyjmują Komunię św. po popełnieniugrzechu ciężkiego. W tensposób jeszcze bardziej pogrążają21

się w niewoli szatana. Czytamyw Piśmie św.: Kto spożywa chleb lubpije kielich Pański niegodnie. . . wyroksobie spożywa i pije. Dlatego towłaśnie wielu wśród was słabychi chorych, i wielu też pomarło (Kor11, 27a, 29b-30).Nagle dotarło do mnie, jakogromna jest miłość Boża i jakbardzo Chrystus potrzebuje naszejmiłości. On, Bóg, Stwórca wszystkiego,co żyje, nazwał Sam SiebieBoskim żebrakiem miłości: Dajciejałmużnę miłości Boskiemu Żebrakowi,który pragnie was, woła wasi czeka na was. Po tym wszystkim,co Chrystus dla nas zrobił,teraz nagle przyszło Mu być żebrakiemwyciągającym rękę po okruchyludzkiej miłości.O umiłowane dusze, gdybyściewiedziały, jak łatwo jest pocieszyć,dać schronienie i spoczynek Bogu.. . Bóg, który kocha was nieskończonąmiłością po uwolnieniuwas z więzów grzechu, zasadziłw nas łaskę Bożego powołania. Onprzeniósł was w tajemniczy sposóbdo ogrodu radości i zachwytów. TenBóg, wasz Zbawca stał się waszymOblubieńcem.Chrystus nieustannie uświadamianam, że ten ziemski świat nigdynie da nam prawdziwego szczęścia,bo prawdziwe szczęście może odnaleźćtylko ten, kto rzeczywiścieszczerze rozkochał się w Bogu.Musimy mieć jednak oczy i uszyszeroko otwarte, zdobywać się nanieustanny trud modlitwy i życiewiarą na co dzień.Anna Weisswg „Słowo wśród nas”INTENCJE MSZY ŚW. – Styczeń 2009W styczniu odprawiana jest Mszaśw. gregoriańska za śp. Katarzynęi Bronisława Iwanowiczów.1. Za śp. Katarzynę i BronisławaIwanowiczów, godz. 11 00Za parafian, godz. 18 002. Pierwszy piątek miesiąca –wynagradzamy Panu Jezusowiza grzechy parafianZa śp. Jana Zielke (30. dzieńod śmierci)3. Pierwsza sobota miesiąca –nabożeństwo fatimskie pięciupierwszych sobótZa śp. Zofię Trofimowicz4. Za śp. Katarzynę i BronisławaIwanowiczów, godz. 7 30a) Za zmarłych z rodzinZawickich i Rodów, godz. 9 00(Czerniewo)22

) Za śp. Agnieszkę(10. rocznica śmierci) i PiotraKotulów, godz. 9 00 (Czerniewo)Za śp. Władysława Bogdana,godz. 11 00Za parafian, godz. 18 005. Za śp. Monikę Grenz i HenrykaNadolskiego6. W obronie życia dziecipoczętych i zagrożonychaborcją10. Za śp. Genowefę Karcz(10. rocznica śmierci)i zmarłych z tej rodziny11. Za śp. Jakuba (24. rocznicaśmierci) i Marię (rocznicaurodzin) Czerwów, godz. 9 00(Czerniewo)Za śp. Katarzynę i BronisławaIwanowiczów, godz. 11 00Za parafian, godz. 18 0016. Za śp. Henryka Zubko17. Za śp. Stanisława Karczai zmarłych z tej rodziny18. Za śp. Katarzynę i BronisławaIwanowiczów, godz. 11 00Za parafian, godz. 18 0024. Za śp. Jadwigę (4. rocznicaśmierci) i StanisławaDorniaków25. Za śp. Danutę Soboń, godz. 7 30Za śp. Katarzynę i BronisławaIwanowiczów, godz. 11 00Za parafian, godz. 18 0029. Za śp. Leokadię Jakubowską(7. rocznica śmierci)31. Za śp. Klarę Sławińskąi zmarłych z tej rodzinySPIS TREŚCINiech ten Nowy Rok 2009ubogaci nas w wierze,ks. Edward Szymański . . . . . . . . . . . 2Informacje kolędowe,ks. Edward Szymański . . . . . . . . . . . 5Plan kolędy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6Niech Słowo Boże kształtujenasze codzienne wysiłki,ks. Jan Twardowski . . . . . . . . . . . . . . 7Porozmawiajmy z naszymidziećmi. Chciałbym zobaczyćBoga!, Ks. Adam Krol . . . . . . . . . . . . 9Postawy w czasie Mszy świętej,ks. Adam Kroll . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10Dynamika miłości w małżeństwie,ks. Adam Kroll . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13O tym jak w dawnejszkole bywało. Część III,Mariusz Paradecki . . . . . . . . . . . . . . 15Kronika nie tylko parafialna . . . . . 18Chrystus czeka na ciebie,Anna Weiss . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21Intencje Mszy św. . . . . . . . . . . . . . . . . 22Rocznice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24Odeszli do Pana . . . . . . . . . . . . . . . . . 2423

Błogosławieństwa Bożej Dzieciny,opieki Jego przeczystej Matkii świętego Józefana każdy dzień Nowego Roku 2009Drogim Czytelnikomżyczy Redakcja „Kany”ROCZNICERocznice sakramentu małżeństwa22 stycznia: 15. rocznica sakramentu małżeństwaBarbary i Romana Jażdżewskich14 stycznia: 25. rocznica sakramentu małżeństwaAnny i Tadeusza Podhajnych20 stycznia: 30. rocznica sakramentu małżeństwaBarbary i Marka StefańczykówODESZLI DO PANA26 listopada: zmarła w wieku 65 lat śp. Zofia Trofimowicz z Ełganowa2 grudnia: zmarł w wieku 88 lat śp. Jan Franciszek Zielke z TrąbekWielkich„Wieczny odpoczynek racz im dać Panie. . .”Adres redakcji: „Kana”Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny83-034 Trąbki Wielkiewww.trabkiw.ug.gov.pl/kana