ﺑﻪ زﺑﺎن ﺳﺎده اﻗﺘﺼﺎد ﺳﯿﺎﺳﯽ

اساسی و ریشه ای این است که همین مراوده یا روابط میان اشیاء در توسعۀ خود،‏ در درون جامعۀ سرمایه داری،‏ به قدرتمسلط و قاهر و حاکم بر زندگی بشر تبدیل می شود.‏ رابطۀ اشیاء و ملزومات داد و ستد میان آنچه که مخلوق کار انسان هایتولید کننده است عملاً‏ و به طور زمینی نیروی ماورای زندگی یا قدرتتعیین کنندۀ کل سرنوشت و همۀ هست و نیست همانآدم های تولید کننده و کارگر می شود.‏ حرکت اشیاء و بازار و قوانین داد و ستد کالاها در حکم نیرویی فوق قدرت بشر برتمامی دار و ندار انسان عصر حکم می راند،‏ آن سان که کل بشریت در برابر قوانین،‏قرارها،‏ احکام و مصلحت های داد و ستدروزمرۀ همین محصولاتِ‏ مخلوق کار کارگران دنیا صرفاً‏ به مشتی بردگان مفلوک تبدیل می شوند.‏قرار مااین بود که تمامینکات یاد شده یا کندوکاو پیرامون خصلت رازپرداز کالا و رابطه کالاها با هم سنگ بنای جستجوی رازی بسیار مهمتر یعنیخصلت رازپرداز و سرشت بت وارۀ رابطۀ تولید ارزش اضافی یا همان رابطۀ سرمایه و سرمایه به عنوان یک رابطۀ اجتماعیباشد.‏ ما از ورای این توضیحات اینک به نقطه ای رسیده ایم که می توانیم به طورمستقیم مسئله اخیر،‏ یعنی واقعیت واژگونهساز یا قدرت سحرآمیز رابطۀ تولید ارزش اضافی را از نزدیک کنکاش کنیم.‏ تا اینجا دریافته ایم که کالا یک رابطۀ اجتماعیاساساً‏ وارونه پرداز و جعل کنندۀ واقعیت است.‏ رابطۀ تولید اضافه ارزش یا رابطۀ خرید و فروش نیروی کار نیز دقیقاً‏ رابطۀ دوکالا با هم است.‏ در یک سوی این رابطه،‏ یک کالا در مقام سرمایه ایستاده است و در سوی دیگر کالایی به نام نیروی کار قرارگرفته است.‏ در اینجا نیز دو کالا با هم مبادله می گردند،‏ اما این مبادله یا در واقع طرفین این داد و ستد،‏ در قیاس با مبادلۀجاری میان کالاهای دیگر از یک ویژگی بسیار اساسی و سرنوشت ساز برخوردار است.‏ این ویژگی بنیادی و مهم را کمی ازنزدیک با هم بررسی کنیم .آنچه کارگر در این معامله می فروشد نه کار متراکم شده او بلکه نیروی کار اوست.‏ این مهم ترین و اصلی ترینشاخص تعیین کننده در جریان این داد و ستد است.‏ کارگر کار خود را به سرمایه یا سرمایه دار نمی فروشد،‏ او نیروی کارش رابه فروش می رساند.‏ پولی که سرمایه دار به وی می پردازد،‏ نه بهای کاری است که قرار است او انجام دهد بلکه،‏ برعکس ،بهای نیروی کار وی یا بهای بازتولید نیروی کاری است که او در اختیار سرمایه و سرمایه دار می گذارد.‏ در همین جا بد نیستاین نکته را بررسی کنیم و ببینیم که میان کار و نیروی کار چه فرق اساسی موجود است.‏پاسخ این است که این دو مقولهبسیارمتفاوت اند.‏ کارِ‏ کارگر فرایندی است که کارگر در جریان آن با تغییر مواد و به طور کلی تغییر طبیعت یک محصول جدیدمی آفریند.‏ اما نیروی کارِ‏ کارگر ساعاتی از عمر او است که سرمایه دار در قبال پرداخت مبلغی پول آن را تصاحب می کند و حقمصرف این ساعات خریده شده را به خود اختصاص می دهد.‏ سرمایه با خرید این نیروی کار یا این ساعات عمر کارگر این حق راکسب می کند که هر طوری خودش اراده کند یا،‏ به بیان دقیق تر،‏ هر گونه که مصلحت ارزش افزایی سرمایه اش و فرایند کارو تولید وی ایجاب کند،‏ ازنیروی کار مذکور بهره برداری کند.‏ این نیروی کارِ‏ خریداری شده می تواند در ساختن یک موشک به