Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu ...

TRWAĆ JAK KAMIEŃ W GRUNCIEPozostaje wdzięczność mieszkańcomwioski i gminy TrąbkiWielkie, że zachowali pamięć o KunegundziePawłowskiej. Świadczyto o kulturze, mądrości i wielkości– wioski i gminy.Ludzie potrzebują przykładówkonkretnych, wielkich, szczególniemłodzież. Ludzie chcą zobaczyć jakten wielki doszedł do celu, chcielibypodpatrzyć styl, ujrzeć w pełnitajemnicę Małyszowego lotu narciarskiegow górę, do chmur, dogwiazd, do nieba. Powiedziano, żewielkość rozsiana jest skąpo w planieświata, ale . . . może przynieśćwielokrotny plon.Kunegunda Pawłowska, kierowniczkaOchronki Macierzy Szkolnejw Trąbkach Wielkich, patriotka,szanowana przez gdańskich Polaków,szanowana przez Niemców,którzy nazywali ją „twardą Polką”aresztowana wspólnie z AnnąBurdówną i osadzona w obozieRavensbrück zasługuje na to, abywyznaczono historyków, którzy rozpoczęlibyproces informacyjny, dokumentującyświętość jej życia.Anna Burdówna nr 3048 –„. . .Należy podkreślić wielką odwagęKunegundy Pawłowskiej „kanonika”,która wobec ostrego zakazumodlitw kierowała życiem duchowymPolek. Gdy za znak krzyża,za przyklęknięcie przy pryczy wieczoremgroziły surowe represje, onajak muezzin (muezzin – służebnikw meczecie zwołujący z minaretuwiernych do modlitwy) głośnowzywała do modlitwy w różnychintencjach. . . Ona powtarzała namz uśmiechem „Nie bójcie się tych,co dręczą ciało, ale ducha zabićnie mogą”. Dzieliła się swoją porcjąz innymi, bardziej głodnymi, uważając,że jej starej wiele nie potrzeba.Swoją postawą nawróciła do Boganiewierzącą koleżankę. . . miała katechumenkiwśród krasnoarmiejek,które ją bardzo lubiły, a o Bogunigdy nie słyszały. . . Próbowaliśmynaśladować w postępowaniu świetlanepostacie: Helenę Salską, „kanonika”– Kunegundę Pawłowską,Madlerową. . . Wiem jak pani Pawłowskazalecała nie chować w sercuzemsty ani urazy, Bogu zostawiającwymiar sprawiedliwości. . .”.Krystyna Zaremba nr 7044 –„. . .Kunegunda Pawłowska – nasz„kanonik” – prowadziła modlitwyi potrafiła zwięźle, w prostych mocnychsłowach trafić do serca każdejz nas. Za to do dziś czujemy dla niejwielką wdzięczność. . .”.Janina Janowska-Tyszkiewicznr 3844 – „. . .Poznałam w szwalni16-letnią Marysię Szpitterównęz Wejherowa. Opowiadała mi jakto na ich bloku wspólnie się modląpod kierunkiem starszej koleżankiKunegundy Pawłowskiej.W tym duszpasterstwie pomagałaMarysia Szpitterówna zwana „białymwikarym” i Anna Burdówna– „czarnym wikarym” (ze względu16