Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu ...

MATKO BOŻA TRĄBKOWSKA PRZYCZYŃ SIĘ ZA NAMIPISMO PARAFII SANKTUARIUM MARYJNEGO W TRĄBKACH WIELKICHLuty 2001 Nr 2 (50)Oto Ten przeznaczony jest na upadeki na powstanie wielu w Izraelu,i na znak, któremu sprzeciwiać się będą.(Łk 2, 34)

LIST PASTERSKI EPISKOPATU POLSKIz okazji zakończenia Wielkiego JubileuszuBóg wezwał nas przez Ewangelię,abyśmy dostąpili chwały naszegoPana Jezusa Chrystusa (2 Tes 2,14). Powyższy werset z dzisiejszej liturgiimszalnej nabiera szczególnejwymowy w kontekście zakończeniaWielkiego Jubileuszu Wcielenia.Ukazuje on bowiem w świetleEwangelii nasze chrześcijańskiepowołanie do pełni wspólnotyi chwały z Jezusem Chrystusem naszymPanem i Zbawicielem. Streszczaon tym samym trafnie głównycel Wielkiego Jubileuszu, za którypragniemy dziś wypowiedzieć BoguNajwyższemu nasze uwielbieniei dziękczynienie.Jubileusz rokiem łaski od PanaWezwanie do świętości, do którejzachęca dzisiejsza Ewangelia – toprzecież ta sama Radosna Nowina,od której Chrystus posłany przezOjca i namaszczony Duchem Świętymrozpoczął w synagodze w Nazarecieswoją publiczną działalność,ogłaszając ubogim, więźniom, niewidomymi uciśnionym rok łaskiod Pana (Łk 4, 19). Słowa prorokaIzajasza, od którego zostałazaczerpnięta powyższa zapowiedź(por. Iz 61, 2), Chrystus dopełniłstwierdzeniem: Dziś spełniły się tesłowa Pisma, któreście słyszeli (Łk4, 21).„To dziś trwa nieustannie oddnia, w którym Syn Boży przyszedłna ziemię. Po Jego śmiercii zmartwychwstaniu to dziś trwaw kościele, w którym Chrystus jestobecny, aż do skończenia świata”(Jan Paweł II, Przemówienie do Polaków,6 VII 2000 r.). To dziś trwa,ponieważ trwa Chrystus uwielbionyi zmartwychwstały, trwa Jegozbawcze dzieło, które On sprawujeza pośrednictwem łaski. Istota owegodziś nie wyczerpuje się w samymtrwaniu, albowiem „to dziś dokonujesię w każdym z nas, którzyprzez chrzest zostaliśmy włączeniw Chrystusa” (Jan Paweł II, tamże).Ewangeliczne „dziś” obejmujetakże Jubileuszowy Rok Zbawienia,zamknięty uroczyście w polskichkościołach katedralnych w przededniuŚwięta Objawienia Pańskiego,a w wymiarze ogólnokościelnym –przez Jana Pawła II – dnia 6 styczniabr.Chrystus Bramą, Ośrodkiemi Kresem pielgrzymki wiaryRoku JubileuszowegoDzisiejsza druga niedziela pouroczystości Objawienia Pańskiego,stanowi dla nas wszystkichstosowną okazję, aby jeszcze razw duchu przebyć symboliczną pielgrzymkęwiary dziejów naszego narodu.W Polsce Wielki Jubileusz2

obejmuje bowiem nie tylko dwutysiącleciecałego chrześcijaństwa,ale także tysiąclecie istnienia Kościołahierarchicznego na naszychziemiach. Czynimy to w tym celu,aby pełniej uświadomić sobiemotywy wdzięczności za wielkie,a w głębszym sensie nawet niepowtarzalne,dary tego podwójnegojubileuszu.Wielki Jubileusz 2000 Rokuzwany jest wielkim nie tylko zewzględu na jedyną chwilę dziejową,która wprowadza nas w nowestu-, a nawet tysiąclecie, ale takżeprzez to, że dane nam byłorealizować program ewangelizacyjny,nakreślony przez Jana PawłaII, jedynego jak dotychczas Papieżaz rodu Polaków, zawarty w liścieapostolskim. Tertio millennio advenientei w bulli Incarnationis misterium.Do tej wyjątkowej okazjiz łaski i dobroci Miłosierdzia danenam było pod przewodnictwemOjca Świętego przeżyć aż dwie pielgrzymkiapostolskie w roku 1997i 1999. Katecheza apostolska JanaPawła II, stanowiąca formę nowejewangelizacji, ukazała nam JezusaChrystusa jako jedynego Zbawicielaświata wczoraj, dziś i na wieki(Hbr 13, 8), który ku wolności naswyswobodził (Gal 5, 1). Przesłanieo błogosławionych Kazania naGórze stało się z kolei źródłem inspiracjii programem ewangelijnymdla chrześcijaństwa w nowym XXIwieku.Z okazji wielkich rocznic śmiercii kanonizacji św. Wojciecha – pierwszegoPatrona Polski – w roku 1997i 1999 Papież wskazał na Chrystusajako fundament i jako klucz do zrozumienianaszych ojczystych dziejów.Jednocześnie, pod przewodnictwemJana Pawła II mogliśmyraz jeszcze przebyć duchową pielgrzymkęwiary począwszy od chrztuMieszka, śmierci i męczeństwa św.Wojciecha, dzieje Piastów i Jagiellonów,z Panią Wawelską – królowąJadwigą, aż do heroicznych świadkówi męczenników najnowszychczasów: św. Maksymiliana Kolbe,błogosławionego biskupa MichałaKozala oraz 108 nowych błogosławionychmęczenników II wojnyświatowej. Nieocenioną łaską, którąotrzymaliśmy jako drogowskazna nowe tysiąclecie jest dar kanonizacjisiostry Faustyny – PiewczyniBożego Miłosierdzia, a także beatyfikacja11 Sióstr Nazaretanekz Nowogródka.Kontynuacją tej dziejowej pielgrzymkibyło jubileuszowe pielgrzymowaniei kolejne celebracje.Prowadziły od kolebki kościelnychi narodowych dziejów, od Poznaniapoprzez pierwszą stolicę MetropolitalnąGniezno, Kraków, Wrocław,a następnie Katowice, Częstochowę,Warszawę, Łódź, Białystok,Olsztyn, Przemyśl, Gdańsk, Lublin,Kołobrzeg i wszystkie pozostałediecezje Polski. Widzialnymowocem celebracji jubileuszowychjest ożywienie wielu indywidualnychi zbiorowych inicjatyw, w tymtakże współpracy z samorządami.Punktem kulminacyjnym duchowejpielgrzymki wiary była narodowapielgrzymka do ziemskiej ojczyznynaszego Pana w dniach od 14 do3

21 marca oraz do serca chrześcijaństwai korzeni wiary apostołów Piotrai Pawła – do Rzymu – w dniachod 6 do 10 lipca. Tu mieliśmy okazjęjako naród wyśpiewać dziękczynneTe Deum za przynależność do Kościołai łaski otrzymane w ciągutysiącletnich dziejów naszej Ojczyzny.Trwałą pamiątką Wielkiego Jubileuszupozostaną na zawsze wotanarodowe: Świątynie OpatrznościBożej w Warszawie, MiłosierdziaBożego w Krakowie Łagiewnikachoraz Matki Bożej w Licheniu.Pielgrzymka wiary i przejścieprzez Bramę, którą jest Chrystus,symbolizuje wyraźnie czasJubileuszu otwarty przez papieżaoraz ukazuje „pielgrzymkę dowewnątrz”, do pełnej wspólnotyz Jezusem Chrystusem. „Przejśćprzez tę Bramę” znaczy wyznać, żeJezus Chrystus jest Panem, a zarazempogłębić wiarę w Niego, abyżyć nowych życiem, którym wasobdarzył” (Jan Paweł II, tamże).W perspektywie Wielkiego JubileuszuJan Paweł II wezwał naswszystkich do podjęcia tej „podróżydo wewnątrz”, której „celemjest oderwanie nas od tego wszystkiego– w nas i wokół nas – cojest sprzeczne z prawem Bożym,abyśmy byli w stanie spotkać sięw pełni z Chrystusem, wyznającnaszą wiarę w Niego i otrzymującobfitość Jego miłosierdzia” (JanPaweł II, O pielgrzymowaniu domiejsc świętych, nr 12).Otwarta brama Jubileuszuprogramem ewangelizacyjnymna nowe tysiąclecieWszystko co zostało zapisane jakoprogram ewangelizacji na trzecietysiąclecie i wyrażone w symboluotwartej bramy przypomina, że zapisten nie może pozostać martwąliterą, ale musi być podjęty przezwszystkich i realizowany z oddaniemi wytrwałością.Pierwszym zadaniem jakie powinniśmyrealizować, wkraczającw nowe tysiąclecie chrześcijaństwa,jest wewnętrzne nawrócenie. Stanowiono wymierny owoc rachunkusumienia, który w roku Jubileuszowymczynił zarówno Kościół powszechnyjak i Kościół w Ojczyźnienaszej. Jest to nieodzowny warunekpodjęcia, głoszenia i świadczeniao Ewangelii Chrystusa z nowąsiłą i mocą Ducha Świętego. Dotyczyono wszystkich wiernych, takduchownych jak i świeckich, albowiemmy wszyscy ochrzczeni w imięJezusa Chrystusa powołani zostaliśmydo tego, aby w codziennymżyciu dawać świadectwo Ewangeliizbawienia w życiu osobistym,rodzinnym i publicznym.Świadectwo chrześcijańskie najpełniejobjawia się przez dziełaczynnej miłości wobec ubogich, uciśnionych,osamotnionych, chorych,bezdomnych. Czas łaski Jubileuszuuświadomił nam obfitość strumieniBożego miłosierdzia, jakich dostąpiliśmyw tym niepowtarzalnymczasie łaski. Doznane miłosierdzieprzynagla nas do podejmowaniakonkretnego działania na rzeczubogich i potrzebujących a szczególniebezrobotnych.Pierwszorzędnym przedmiotemnowej ewangelizacji muszą pozostaćludzie młodzi, którzy są nadzie-4

ją Kościoła i świata wchodzącegow trzecie tysiąclecie. Trzeba wkładaćwiele wysiłku, by Kościół byłobecny wśród młodzieży, która stajew obliczu trudnych wyborów życiowych.Zakłada to także poszukiwanie„tych wszystkich, którzy odchodząlub odwracają się od Chrystusai Kościoła na skutek moralnego zagubienia,doznanych zawodów czyrozczarowań (Jan Paweł II, Ad liminaApostolorum, 2.02.1998). Potrzebapodjąć nowy wysiłek, abyEwangelia przez świadectwo ludziwierzących była obecna także w życiupublicznym i kulturze narodu.U progu nowego tysiąclecia,przeżywając czas Wielkiego Jubileuszu,mogliśmy sobie uświadomić,że Chrystus – nadzieja chwały (Kol1,27) – jest ciągle jedynym Zbawicielemświata wczoraj, dziś i nawieki (Hbr 13. 8). Przez powstaniez martwych zrodził nas do żywejnadziei (1P 1, 3). Jest to zwycięskanadzieja, która zawieść niemoże (Rz 5, 5), ponieważ stanowiona uczestnictwo w zwycięstwieZmartwychwstałego nad złem, nienawiściąi nad śmiercią. „Przyszłośćnależy do tych, którzy potrafią daćludzkości motywy nadziei i przetrwania”(Jan Paweł II, O pielgrzymowaniudo miejsc świętych).Naszym zadaniem i powołaniemjest być wiarygodnymi świadkamitejże właśnie zwycięskiej nadziei.Będziemy nimi tylko wtedy, gdy jakochrześcijanie wejdziemy w nowestulecie bardziej zespoleni i podejmiemynowe wysiłki zmierzającedo pełnego zjednoczenia wszystkichchrześcijan.Ewangeliczne „dziś” WielkiegoJubileuszu sprawia, że ciągle trwajątakże kościelne i narodowe gody,na podobieństwo godów w KanieGalilejskiej. Chrystus dokonał tutajpierwszego znaku w obecnościi na prośbę Matki Najświętszej.Ożywieni głęboką ufnością w skutecznośći wstawiennictwo MatkiBożej „Prosimy Bogurodzicę Dziewicę,Królową Polski i Panią nasząJasnogórską, aby wyjednała namu swego Syna wiarę dojrzałą i bogatą,żebyśmy mogli nią promieniowaći dawać świadectwo; wiarężywą, wyrażającą się w życiui kształtującą naszą codzienność;wiarę twórczą, zdolną przemieniaćnas samych oraz świat, w którymżyjemy. Niechaj dopełni ją miłością,uczyni wrażliwą na znaki czasu i napotrzeby bliźnich”. (Jan Paweł II,Przemówienie do Polaków, 6 VII2000).Ubogaceni łaskami WielkiegoJubileuszu i ożywieni nadziejąwchodzimy w nowe tysiąclecie. Nawierne i odważne świadectwo chrześcijańskiegożycia od tronu JasnogórskiejPani i Królowej, wszystkimz serca błogosławimy.Podpisali Kardynałowie, Arcybiskupii Biskupi Polscy zebrani na309 Zebraniu Plenarnym KonferencjiEpiskopatu PolskiCzęstochowa – Jasna Góra, 30listopada 2000 r.5

NIECH NAUKA JEZUSA KSZTAŁTUJEnasze codzienne wysiłki – Luty 20012 lutego: Ofiarowanie PańskieMl 3, 1– 4Hbr 2, 14 –18Łk 2, 22 – 40Mały Jezus wszedł do Świątyni Jerozolimskiejjako prosty i biednyczłonek ludu przymierza. Maryja, posłusznanormom prawnym i rytualnym,Ona, najczystsza Matka Pana,poddała się przepisom Prawa, któreczterdzieści dni nie pozwalało Jejuczestniczyć w publicznym kulcie,ponieważ była rytualnie nieczysta.Czterdziestego dnia musiała udać siędo Świątyni i w przedsionku kobiet,po złożeniu ofiary, na którąw przypadku ubogich rodzin, takichjak rodzina Jezusa, składała się paragołębi, kapłan ogłosił, że jest czysta.Mimo obojętności kapłanów, dwojesprawiedliwych starców, Symeoni Anna, rozpoznało w tym DzieckuBoga. Są oni symbolem wszystkichsprawiedliwych, oczekujących przyjściaMesjasza, który nie byłby przywódcąpolitycznym, lecz zbawicielem,sprawiedliwym sędzią, doskonałymobjawieniem Boga.Dla Matki Jezusa jest jednak zarezerwowanatrudna i przerażającaprzepowiednia: „Twoją duszę mieczprzeniknie”. Także Maryja weźmieudział w walce dobra ze złem, którąjej Syn rozpoczął na ziemi. Równieżcierpienie Chrystusa stanie się Jejudziałem, jak napisała św. Katarzynaze Sieny: „O, najsłodsza Miłości,miecz wbity w twe serce i w duszęTwoją był tym samym mieczem,którzy przeszył serce i duszę TwojejMatki”.(G.R.)4 lutego: 5. niedziela zwykłaIz 6, 1– 2a. 3 – 81 Kor 15, 1–11Łk 5, 1–11Łódź zawiedzionego po bezowocnymnocnym połowie rybaka o imieniuSzymon wybrał sobie Jezus jako „trybunę”do przekazywania słowa Bożego,słuchanego przez tłoczącą się nabrzegu jeziora Genezaret rzeszę.Maryja była pierwszą słuchaczkątego słowa pochodzącego nie od ludzi,lecz od Boga. Dzisiaj Kościół jest barkąSzymona Piotra, z której głoszonejest to samo słowo Boże. Może jesteśmyjego słuchaczami i słuchaczkamijak Maryja. . . i jak Szymon, gotowyna słowo Jezusa wypłynąć ponowniena połów, mimo nocnego niepowodzenia.On, który był przecież z zawodurybakiem, gdy Jezus, cieśla, nie znałsię na tym wcale! Słowo Boże nie mywymyślamy, otrzymujemy je z Wysoka,od tego, który JEST SłowemBożym – od Jezusa. Jest to wielkatajemnica Maryi i Kościoła, takprzecież ludzkiego, a jednak Bożego,ponieważ gotowego zarzucić sieci napolecenie tegoż Słowa.Słowo Boże może dokonać rzeczyniemożliwych, jak choćby tegoniemożliwego połowu. Właśnie Maryizostała przypomniana ta Boża prawda:„Dla Boga bowiem nie ma nicniemożliwego” (Łk 1, 37).6

Wierząc w tę prawdę, Maryjawyrzekła swoje Amen, odpowiadającna powołanie na pozór niemożliwe:„Jakże się to stanie, skoro nie znammęża?” (Łk 1, 34).Oczy powołującego Jezusa spoczęłyna uczniach, tak jak pełne miłościspojrzenie Boga spoczęło na Maryi,młodej dziewczynie z Nazaretu. TakżeMaryja została poproszona, byodrzuciła wszelki strach i przyjęłaBoże wezwanie. Wielu młodych lękasię podobnych powołań.Wiara jest właśnie ryzykiem ufaniaw niemożliwe, ufania Jezusowi,Słowu Bożemu.(G. S.)11 lutego: 6. niedziela zwykła,Najświętszej Maryi Pannyz LourdesJr 17, 5 – 81 Kor 15, 12. 16 – 20Łk 6, 17. 20 – 26Mówi się o błogosławieństwach, tymczasemjednak stronicę tę niełatwozrozumieć i zaakceptować. Ileż nieporozumieńtowarzyszyło jej, aż pookrutne oskarżenie Marksa, którynazywał ją „opium dla ludu”. To,co czyta się u św. Łukasza, jestogłoszeniem zbawienia już obecnego,gdyż królestwo Boże przyszło naziemię, ponieważ Jezus jest królestwemBożym. Jest On ubogi, jestkimś nie liczącym się według świata.Jezus, ubogi ukrzyżowany, zmartwychwstałi zasiada po prawicy Ojcajako Pan nieba i ziemi, a więc jestzawsze nam współczesny. Jezus jestżyjącym błogosławieństwem, ponieważjest królestwem Boga żywego,obecnego w historii.Błogosławieństwa wyrażają pewienfakt, a dopiero w drugiej kolejnościnakładają obowiązki. Tym faktemjest sąd Boży zmieniający osądy świata,zapoczątkowujący nowy sposóbpostępowania. Chodzi o nowy sposóbmyślenia, przyjmujący Jezusowysposób myślenia i życia.Miliony osób w całej historii Kościoławierzyły w błogosławieństwai żyły nimi. Nie brak ich równieżdzisiaj i są one błogosławione.Maryja jako pierwsza dostosowałasię do tej Bożej logiki objawionejw historii Jezusa, Syna Bożego, któryw Jej łonie przyjął ludzkie ciało. Łatwomożna dostrzec doskonałe podobieństwomiędzy błogosławieństwamiJezusa a Magnificat: Pan „wejrzał nauniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiembłogosławić mnie będą odtądwszystkie pokolenia. . . Wszechmocny.. . wywyższa pokornych, głodnychnasyca dobrami, a bogatych z niczymodprawia. . .” (Łk 1, 48nn).Oczywiście, błogosławieństwa zakładająwiarę w dzieje i tajemnicęJezusa. Nie przypadkiem pierwszebłogosławieństwo z Ewangelii św. Łukaszawypowiedziane przez Elżbietęskierowane jest do Maryi i stanowibłogosławieństwo wiary: „Błogosławionajesteś, któraś uwierzyła” (Łk1, 45).(G.S.)18 lutego: 7. niedziela zwykła1 Sm 26, 2. 7 – 9. 12 –13. 22 – 231 Kor 15, 45 – 49Łk 6, 27 – 38„Powiadam wam, którzy słuchacie:Miłujcie waszych nieprzyjaciół. . .”(Łk 6, 27).Kolejne słowa nie mniej trudne,a może raczej trudniejsze od błogosławieństw.Zwłaszcza że Jezus przytaczastraszliwie konkretne przykłady:7

którzy nienawidzą. . ., którzy przeklinają.. ., którzy oczerniają. . ., którzybiją po twarzy. . ., którzy kradnąpłaszcz. . ., twoje rzeczy. . .Po raz kolejny nie chodzi o moralność,lecz o wiarę, to znaczy o wyznawanieprawdy o Bogu objawionejprzez Jezusa Chrystusa, jedynego żyjącegoBoga, Boga, który jest Agapą(por. 1 J 4, 8. 16), ponieważ jestTrójcą, Ojcem, Synem i Duchem:„Bądźcie miłosierni, jak Ojciec waszjest miłosierny” (Łk 6,36).Miłosierdzie, które gotowe jestprzebaczyć, stanowi cel tej ekonomiizbawienia, przewidującej od zaraniawcielonego Syna Bożego, który będziezbawicielem. I nie było Bogu łatwoprzebaczyć, jak może ktoś myśleć.Na krzyżu Jezus, Słowo Ojca, umieraprzebaczając krzyżującym Go: „Ojcze,przebacz im, bo nie wiedzą, coczynią” (Łk 23,34). W Magnificat Maryjapotwierdza, iż Bóg miłosierdzie„zachowuje na pokolenia i pokolenia”(Łk 1,50). Lud Boży i całaludzkość żyją dzięki temu miłosierdziu,przyjmowanemu z wdzięcznościąi dzielonemu z braćmi. Maryjajest Mater misericordiae: Matką miłosiernegoMesjasza. Wyśpiewuje Bożemiłosierdzie i służy jej swym kobiecymsercem.Pod krzyżem również Maryjaprzebaczyła.(G. S.)25 lutego: 8. niedziela zwykłaSyr 27, 471 Kor 15, 54b – 58Łk 6, 39 – 45Jezus jest uznawany za największegoautora przypowieści. Cztery obrazyzebrane przez Łukasza na tej ewangelicznejstronicy są bardzo krótkiei dzięki temu niezwykle przejrzystei skuteczne.Te pytania zmuszają nas do zastanowieniasię nad sobą po wysłuchaniuEwangelii o błogosławieństwach oraznowego prawa miłości: jak możemybyć przewodnikami innych? Czychcemy uczęszczać do szkoły Jezusa?Czy akceptujemy Boże światło, bylepiej widzieć nasze wnętrze? Kimnaprawdę chcemy być: sędziami naszychbraci czy wraz z nimi uczniami?Człowiek bowiem jest ocenianyprzede wszystkim po czynach, nie posłowach i dobrych chęciach: „Po owocubowiem poznaje się każde drzewo”(Łk 6, 44).Maryja z pewnością była dobrymdrzewem, Jej bowiem owocem jestJezus. Oczywiście Jej zadanie niebyło jedynie instrumentalne, lecz byłanarzędziem żywym i wolnym. W życiuJezusa, Maryja, jako światła matka,kierowała rozwojem Syna. Jezus byłJej poddany i wzrastał „w mądrości,w latach i w łasce u Boga i u ludzi”(Łk 2, 52).Równocześnie nie pretendowałado roli nauczycielki, pozostała uczennicąSyna, robiąc postępy na drodzewiary, jak podkreśla Sobór (KK 58):„Maryja zachowała wszystkie te sprawyi rozważała je w swoim sercu”(Łk 2, 19).Jakże bardzo potrzeba matek i ojcówtakich jak Maryja, prawdziwychuczniów Jezusa, dobrze widzących,drzew rodzących dobre owoce.(G. S.)Oprac.ks. E. Szymański8

KOGO W DAWNYCH KLASZTORACH NIE CHCIANO?Często zastanawiamy się, jakiecechy charakteru powinni mieć ludzie,którzy chcą zostać w zakonie.Wiemy, że ta trudna decyzja byłapodejmowana na całe życie. Zazwyczajkandydat do klasztoru musiałoczekiwać pewną ilość czasu pozaklauzurą, jako gość czekającyna przyjęcie nowicjatu. W klasztorachżeńskich okres ten wynosiłpół roku, aby można było się przekonać,czy kandydatka nie jestprzypadkiem w ciąży, a krewni nieprzywieźli jej do klasztoru po to,aby w tajemnicy przed sąsiadamiodbył się poród.Warto w tym miejscu przytoczyćfragment wypowiedzi pochodzącyz XVII wieku, który mówił, jakichkandydatek do klasztoru nie chciano.Mimo, że natrafimy na trudnościze słownictwem sprzed kilkusetlat, to warto ten cytat przeczytaćbardzo uważnie: „. . .Jeśli afekty,skłonności, także i nałogi szkodliweabo wkorzenione, i zwyczajegrzechów jakich posiada, gdzieby polepszenia mała nadzieja była.. . Jeśli wiele i z chełpliwościpowiada, i rzeczy kłamliwe na swąpróżną chwałę mówi. . . Jeśli sięi prędko obrazi, i długo gniew trzyma;a do tego do rzeczy duchownychtępa. . . Jeśli do mienia rzeczytak skłonna, że i drugim skorzyści;chociaż rzeczy maluczkie, bylemieć, chować i ukryć; a gdy ją zato strofują, kłamstwem się zmyślonymi sztucznym ma zwyczajbronić; także i w innych rzeczachtakiejże obrony używa. . . Jeśli sięprzez pół roku ani po polsku, anipo łacinie czytać nauczyć nie może,znak to bowiem jest wielkiejtępości. . . Jeśli acz sama skromna,ale niezgodę między drugimi rozsiewajęzykiem swym pletliwym,a wykorzenić tego z niej karnościąnie mogą. Jeśli skryta ze sprawamiswymi, tając w sobie złe do czasu.A tę poznawać:1. z pochlebstwa, która chcąc sięwłudzić, zmyśla jako liszka;2. z nabożeństwa, które na okoludzkie stroi;3. z postawy, gdy się nazbyt pokornastawi.A w której się kolwiek osobiete wszystkie abo niektóre z tychprzymioty złe najdą, potrzeba ichuczciwie z klasztoru zbywać i wejściaim do zakonu bronić: gdyżtakowym żyć bez zakonu pożyteczniej,niż do klasztoru onymii zgromadzenie zarazić, albo ciężar,któremu sprostać nie są sposobne,ze szkodą dusze ich, a z niepokojemzgromadzenia na nie nieroztropniewłożyć.”Chciałbym na zakończenie tematuzwiązanego z dawnymi klasztoramiwyjaśnić kilka pojęć związanychz życiem zakonnym, które9

mogą okazać się niezrozumiałe dlawspółczesnego czytelnika:Calefactorium – izba z piecem,często jedyne miejsce, które byłoogrzewane.Cela – pierwotnie nazywanotak domki pustelników, późniejwszelkie pomieszczenia zakonne,zwłaszcza jednoosobowe.Dormitarz – początkowo nazywanotak wspólną salę sypialną,również korytarz, z którego możnabyło wchodzić do cel.Furta – wejście do klasztoru pozostającepod specjalnym nadzoremlub rozmównica, gdzie osobaświecka mogła rozmawiać z zakonnikiem.Graduał – klasztorna księga śpiewówmszalnych, najstarsze polskiegraduały pochodzą z czasów królaJana Olbrachta.Kapituła – zebranie wszystkichprzełożonych danego zakonu,w prowincji – kapituła prowincjalnalub wszystkich prowincjałów –kapituła generalna.Kapitularz – miejsce odbywaniakapituł. Najpiękniejsze kapitularzeznajdują się w zakonach Cystersów.Karcer – cela używana jako areszt,w wypadku ciężkich naruszeń prawazakonnego.Ksieni – w najstarszych zakonachżeńskich przełożona klasztoru, najczęściejdożywotnia.Menologium – specjalny kalendarz,który wymienia pod każdymdniem imiona zmarłych zakonnicdanego klasztoru.Refektarz – klasztorna jadalnia;najsłynniejszy znajduje się w klasztorzeSanta Maria delle Graziew Mediolanie, którego ściany pokrywafresk Leonarda da VinciOstatnia Wieczerza.Obłóczyny – uroczystość przywdzianiazakonnego habitu, co jestjednoznaczne z rozpoczęciem nowicjatu.Rezydentka – osoba świecka,zwykle starsza i samotna, mieszkającaprzy klasztorze, która brałaudział w życiu zgromadzenia.Wirydarz – zamknięty ogródczworobokiem krużganków, miejscespaceru oraz źródło ziół doklasztornej apteki.Zwiedzając dawne klasztory powinniśmypamiętać, że w historiiEuropy były one nie tylko miejscemmodlitwy, ale źródłem i ostoją kultury.Po upadku Cesarstwa Rzymskiego,to właśnie chrześcijańskieklasztory były jedynym miejscem,gdzie przechowywano księgi, a ludzietu przebywający posiedli wielkąsztukę pisania i czytania.Mariusz Paradecki10

OFIAROWANIE W ŚWIĄTYNIZnamienne jest wprowadzenieprzez Rodziców – Maryję i Józefa– Jezusa do świątyni. Gdynadszedł czas, upłynęły dni oczyszczenia,przynieśli dziecię, aby jeprzedstawić Panu; tak nakazywałowówczas prawo.Istotna jest tutaj obecność starcaSymeona oraz prorokini Anny. Jakto się stało, iż w chwili, w którejwłaśnie to Dziecię przyniesiono, onibyli obecni w świątyni. Starzec kojarzysię z ogromną mądrością nabytąprzez długie lata życia w różnorakichdoświadczeniach złych i dobrych(ówczesne czasy słynęły zarównoze zgorszenia jak i niesprawiedliwości).Również Anna – wdowabardzo podeszła w latach, któraod wielu lat nie rozstawała się zeŚwiątynią, pokutą i postem służyłaBogu. Przeogromne doświadczenietych dwojga starych ludzi służyprzygotowaniu i wprowadzeniu Maryjęi Józefa do odpowiedzialnegomacierzyństwa i ojcowstwa. Maryjaz uwagą wysłuchała słów Symeona,który napełniony Duchem Świętym,ucieszył się, iż doczekał chwili, aż ujrzał„światło na oświecenie pogan”.Dokładnie wypełniły się Jego słowa:„Oto Ten, któremu sprzeciwiaćsię będą, a Twoją duszę przenikniemiecz”.Z pokorą, posłuszeństwem i poddaniemsię woli, Boga przemawiającegoustami ludzi stojących naIch drodze życia, Maryja wysłuchujeuważnie i rozważa w ciszy swegoserca, gdyż przez Nią bezpośredniowypełnia się zadanie zlecone11

przez Boga – macierzyństwo bardzotrudne, lecz niosące zbawienie.Dotykalne potwierdzenie szczególnegowybrania i umiłowaniaprzez Boga – Rodzina Święta –jakże wielka i cudowna łączyła IchMiłość Oblubieńcza; całkowicie złączonaz Bogiem; piękna i trudna– uszczęśliwiająca; gdy wszystko poludzku zawodzi – On, Jedyny Bógtrwa swą wyjątkową obecnością,obecnością, objawiającą się MocąDucha Świętego.Halina KankaLISTZamieszczamy fragmenty listu, który od pani Anny Burdówny, przedwojennejnauczycielki z Ełganowa, otrzymała pani Zofia Trofimowicz. Przyjaźńpani Trofimowicz z panią Burdówną została nawiązana w 1982 roku, podczasuroczystości nadania imienia Kunegundy Pawłowskiej szkole w TrąbkachWielkich. Wtedy pani Anna Burdówna po raz pierwszy od zakończenia wojnyodwiedziła Trąbki Wielkie i Ełganowo.Łódź, grudzień 2000Ukochana Pani ZosiuZ Opłatkiem w ręku kieruję mojemyśli i najlepsze życzenia świątecznedo całej Zacnej Rodziny Państwai do wszystkich znanych miOsób w W. Trąbkach i Ełganowiez Wielebnym Księdzem DziekanemEdwardem Szymańskim na czele.Niech Matka Boża, pochylonanad Dzieciątkiem – Zbawcą świata,wszystkim przekaże skarby Jegołask.To On sprawi, że rozwiążą sięwszystkie trudności, wzmocni zdrowie,rozbłyśnie gwiazda nadziei, zgodai miłość zapanują w życiu rodzinnymi społecznym.Przez radosne Gloria śpiewanew kolędach przez Aniołów dochodzigłos Bożego Dzieciątka ze Żłóbka„Ufajcie, Jam zwyciężył świat”.Kochani! Niech tegoroczne świętaupłyną Wam w ciepłej, rodzinnejatmosferze i wielkiej radości. Niechwszystkie serdeczne życzenia spełniąsię dokładnie w Roku Pańskim 2001.(. . .) Ja nawet część listów zostawiędo napisania po świętach,bowiem 2 dni zajęło mi spotkaniez przedstawicielami Muzeum w Ravensbrück.Niemieccy dziennikarzeprzeprowadzili ze mną wywiad na tematobozu koncentracyjnego, w którymprzebywałam kilka lat. Dokonalijuż sporo takich wywiadów ze starszymiosobami, posługując się równieżkamerą telewizyjną. Chodzi imo wydanie książki o Ravensbrück.Bardzo mnie to wszystko zmęczyło!Na szczęście byli to kulturalni,sympatyczni, młodzi ludzie.(. . .) Staropolskim obyczajem, łamiącsię opłatkiem, wszystkich PanuBogu polecam. Szczęść Boże!Anna Burdowna12

KAFARNAUMChociaż miasteczko to, położonena północno-zachodnim brzeguJeziora Tyberiadzkiego czyli Galilejskiego,nie występuje w StarymTestamencie, jest związane z religijnąhistorią Izraela przez samąswoją nazwę. Kafarnaum znaczy„miasto Nahuma”.Być może chodzi o Nahuma,sławnego proroka (prawdopodobnieucznia Jaremiasza), któryok. 620–615 roku przepowiedziałupadek cesarstwa asyryjskiego,a przede wszystkim wielkiegomiasta Niniwy.Chociaż nie pochodził on z tejokolicy, to miejscowość mogłaprzyjąć taką nazwę na pamiątkęjego działalności, która byłajednym wielkim krzykiem zwycięstwawszechmocy Bożej nadwszelkimi, choćby największymi,potęgami ziemskimi.To jednak nie wszystko. Słowokafar, które znaczy „miasteczko”,pochodzi od czasownika „przebaczać”.Z tego samego rdzeniawywodzi się słowo Kippur, oznaczającewielkie żydowskie święto,„Wielkie Przebaczenie”. Ze swejnazwy Kafarnaum jest więc równocześniemiejscem miłosierdzia,przebaczenia, uzdrowienia i miejscemzwycięstwa, w którym objawiasię moc Boga. Jezus z Nazaretuprowadził tutaj ożywionądziałalność.Kafarnaum, małe miasteczkorybaków mieszkających w prymitywnychdomach zbudowanychz kamienia, miało jednak szczególneznaczenie dzięki swemu położeniugeograficznemu, na granicypaństw Heroda Antypasa i jegobrata Filipa. Właśnie dlatego znajdowałasię tu komora celna, sławnadzięki celnikowi, którym byłpóźniejszy św. Mateusz. RównieżRzymianie byli tu obecni mającswój garnizon, o czym świadczyscena z Jezusem i setnikiem.W Kafarnaum, w domu miejscowegorybaka Szymona Piotra,Jezus miał swoją kwaterę. Równieżw synagodze w Kafarnaumdokonał swego pierwszego cudu,uwalniając młodego człowiekaopętanego przez szatana.Również w Kafarnaum uzdrowiłwielu chorych, w tym takżeteściową Szymona, sługę setnikaoraz paralityka, co Piotr przypłaciłzniszczeniem dachu swego domu.W Kafarnaum wygłosił także wielekazań, na przykład o ChlebieŻycia. Z Kafarnaum Jezus promieniowałwięc na całą okolicę.Po początkowym entuzjazmieJezus zauważył, że liczba tych,którzy za Nim szli, wyraźniezmalała. Opuścił wówczas Galileęi wypowiedział pod adresemKafarnaum bardzo ostre słowa:13

„A ty, Kafarnaum, czy aż do niebamasz być wyniesione? Aż doOtchłani zejdziesz. Bo gdyby w Sodomiedziały się cuda, które sięw tobie dokonały, zostałaby aż dodnia dzisiejszego” (Mt 11,23).Kafarnaum, podobnie jak innemiasta nad jeziorem, przeżywałowielki rozkwit w III i IV wieku,zanim upadło, stając się jedynierumowiskiem cierpliwie rozkopywanymprzez archeologów, czegodzisiaj możemy być świadkami.Synagoga zachwyca swoimi pozostałościamiw postaci kolumnadyi portali. Pochodzi ona z IVwieku po Chr. I w odróżnieniu odinnych budowli z czasów Chrystusa,wykonanych z czarnego bazaltu,zbudowana jest z białegowapiennego kamienia. Łatwo wyobrazićsobie jej dawne piękno.Potężny dach zwieńczał budowlęzłożoną z trzech naw.Wykopaliska prowadzone w roku1984 doprowadziły do odkryciapozostałości synagogi z czasówJezusa, położonej dokładnie podsynagogą z IV wieku. Wiele szczegółówwydaje się wskazywać, żebudowla z IV wieku była wzniesionaz równym przepychem, przezwzgląd na jej poprzedniczkę orazdla upamiętnienia działalności Jezusa.Można więc wnioskować, żew IV wieku istniała tu dość licznawspólnota judeochrześcijańska,która gromadziła się tu na modlitwę.Nieco na południe archeologowieodkryli pozostałości małego,ośmiobocznego kościółka z V wieku.Powstał on na miejscu dawnegosanktuarium, dość skromnegodomu z czasów rzymskich, zbudowanegow I wieku przed Chr.Dom ten od początku istnieniaKościoła jest otaczany czciąjako dom św. Piotra, w którymczęsto bywał Jezus. Pewien chrześcijańskipielgrzym z IV wiekuzaświadcza, że dom Piotra stał siękościołem, lecz jego zewnętrznemury zostały nienaruszone.Na wewnętrznych ścianachwidnieją napisy w różnych językach:greckim, aramejskim,chrześcijańsko-palestyńskim, łacińskim,świadczące, że od pierwszychwieków dom ten odwiedzalipielgrzymi z różnych stron ówczesnegoświata. Wśród napisówwidnieją imiona Jezusa i Piotra.Kafarnaum być może nie odkryłojeszcze wszystkich swoichtajemnic, jest wszakże pewne, żemiasteczko to było bardzo bliskiesercu Jezusa, Jego uczniów orazsercu Kościoła pierwszych wieków.Szkoda, że współcześni chrześcijanie,tak mało się tym miejsceminteresują (mieszka tam jedyniekilku franciszkanów) oraz,że wzruszająca nazwa tego miasteczkastała się synonimem nieładui upadku.Etienne Dahlerprzekład Gustaw Kania14

Widok wykopaliskw Kafarnaum. Po lewejwidać ośmiobocznykościół bizantyjskizbudowany na „domuśw. Piotra”; w środkuresztki mieszkania; poprawej resztki synagogi.Kafarnaum. resztkisynagogi. Być może tenbudynek jest późniejszy,został jednakżewzniesiony nafundamentachpoprzedniej synagogi,gdzie Jezus wygłosiłmowę o „chlebie życia”.15

TRWAĆ JAK KAMIEŃ W GRUNCIEPozostaje wdzięczność mieszkańcomwioski i gminy TrąbkiWielkie, że zachowali pamięć o KunegundziePawłowskiej. Świadczyto o kulturze, mądrości i wielkości– wioski i gminy.Ludzie potrzebują przykładówkonkretnych, wielkich, szczególniemłodzież. Ludzie chcą zobaczyć jakten wielki doszedł do celu, chcielibypodpatrzyć styl, ujrzeć w pełnitajemnicę Małyszowego lotu narciarskiegow górę, do chmur, dogwiazd, do nieba. Powiedziano, żewielkość rozsiana jest skąpo w planieświata, ale . . . może przynieśćwielokrotny plon.Kunegunda Pawłowska, kierowniczkaOchronki Macierzy Szkolnejw Trąbkach Wielkich, patriotka,szanowana przez gdańskich Polaków,szanowana przez Niemców,którzy nazywali ją „twardą Polką”aresztowana wspólnie z AnnąBurdówną i osadzona w obozieRavensbrück zasługuje na to, abywyznaczono historyków, którzy rozpoczęlibyproces informacyjny, dokumentującyświętość jej życia.Anna Burdówna nr 3048 –„. . .Należy podkreślić wielką odwagęKunegundy Pawłowskiej „kanonika”,która wobec ostrego zakazumodlitw kierowała życiem duchowymPolek. Gdy za znak krzyża,za przyklęknięcie przy pryczy wieczoremgroziły surowe represje, onajak muezzin (muezzin – służebnikw meczecie zwołujący z minaretuwiernych do modlitwy) głośnowzywała do modlitwy w różnychintencjach. . . Ona powtarzała namz uśmiechem „Nie bójcie się tych,co dręczą ciało, ale ducha zabićnie mogą”. Dzieliła się swoją porcjąz innymi, bardziej głodnymi, uważając,że jej starej wiele nie potrzeba.Swoją postawą nawróciła do Boganiewierzącą koleżankę. . . miała katechumenkiwśród krasnoarmiejek,które ją bardzo lubiły, a o Bogunigdy nie słyszały. . . Próbowaliśmynaśladować w postępowaniu świetlanepostacie: Helenę Salską, „kanonika”– Kunegundę Pawłowską,Madlerową. . . Wiem jak pani Pawłowskazalecała nie chować w sercuzemsty ani urazy, Bogu zostawiającwymiar sprawiedliwości. . .”.Krystyna Zaremba nr 7044 –„. . .Kunegunda Pawłowska – nasz„kanonik” – prowadziła modlitwyi potrafiła zwięźle, w prostych mocnychsłowach trafić do serca każdejz nas. Za to do dziś czujemy dla niejwielką wdzięczność. . .”.Janina Janowska-Tyszkiewicznr 3844 – „. . .Poznałam w szwalni16-letnią Marysię Szpitterównęz Wejherowa. Opowiadała mi jakto na ich bloku wspólnie się modląpod kierunkiem starszej koleżankiKunegundy Pawłowskiej.W tym duszpasterstwie pomagałaMarysia Szpitterówna zwana „białymwikarym” i Anna Burdówna– „czarnym wikarym” (ze względu16

na kolor włosów). Marysia Szpitterównaodeszła z transportem chorychdo Oświęcimia, gdzie zgasłojej młodociane, pełne miłości życie.. . W niedzielę wymykała sięna polski blok. . . gdzie była odprawianaMsza św. . .. Msza nasza byłto zbiór modlitw mszalnych (częścistałe) i obozowych (części zmienne)niekiedy słowa pieśni kościelnych.W „układaniu” Ewangelii na poszczególneniedziele i święta pomagałapani Pawłowska, która zawszewiedziała, kiedy jaką Ewangelię zastosować,a w późniejszym okresiepani Józefa Kantor. Aby zobrazowaćkapłana celebrującego Mszę św.,przy poszczególnych częściach objaśniałosię czynności. . . W okresieWielkiego Postu pani KunegundaPawłowska prowadziła rekolekcje.Gromadziły się w małe skupiskamiędzy blokami lub na niedzielnymlagrowym spacerze, by posłuchaćrozważań i nauk naszego „kanonika”.Kunegunda Pawłowska cieszyłasię dużym autorytetem, zeswoją wiedzą religijną, zwłaszczaznajomością Biblii. . .”.Renee Skalska nr 4609 – „. . .Nakażdym bloku znalazła się takaosoba, która znała Mszę św. na pamięć.W pierwszych transportachPolek były to Kunegunda Pawłowskai Maria Kozalówna, siostra zamordowanegow Dachau biskupaKozala. Pełniły one rolę przewodnikówduchowych. . .”.Kunegunda Pawłowska przewiezionaw początkach zimy 1944 rokudo Bergen-Belsen, gdzie panowałystraszne warunki sanitarne, zmarłana tyfus już po wyzwoleniu 11 maja1945 roku. Jej imieniem jest nazwanaszkoła w Trąbkach Wielkich jakrównież ulica.Profesor Pigoń w swoich wspomnieniachobozowych daje receptęna przeżycie w sytuacjach najcięższych– „. . .Nie dać dostępuzwątpieniu. . . – trwać jak kamieńw grobie. . .”.A wiemy z własnego życia, żekamień z gruntu jest bardzo ciężkowyciągnąć (1 m 3 granitu waży 2,7tony), często staje się to niemożliwe.Kiedyś w parę wołów było ciężkociągnąć nieduży kamień, a te dużekamienie, które i dźwigiem dzisiajciężko ruszyć, w tradycji ludowejapostołami nazywamy.Marek DziekońskiPrzy pisaniu korzystałemz książki Urszuli Wińskiej – „Zwyciężyływartości – wspomnieniaz Ravensbrück”. Część książek o tejtematyce jest napisana na podstawieksiążki pani U. Wińskiej.Jest to książka – ankieta przeprowadzonawśród więźniarek obozuRavensbrück. Z dokumentów tychwynika, że z gminy Trąbki Wielkiew obozie Ravensbrück były dwie takszlachetne osoby – śp. KunegundaPawłowska i żyjąca Anna Burdówna– które pracowały w tej gminie,nie opuściły miejsca pracy (chociażmogły) miały tu swoje „Westerplatte”i stąd zostały aresztowane 1 IX1939 roku. Rok szkolny w WolnymMieście Gdańsku rozpoczynałsię w I dekadzie kwietnia. W połowiesierpnia kończyły się wakacjeletnie.17

CZEGO ODE MNIE CHCESZ, PANIE?z Janem Budziaszkiem rozmawiają gimanzjaliściJan Budziaszek – perkusista, długoletniczłonek zespołu Skaldowie(nagrał z nimi dziesięć płyt, nielicząc składanek i tych nagranychw byłych NRD i ZSRR), aktualnie dodatkowowspółpracujący z formacją„Fan-Club Skaldowie” braci Szczypiorskichz Pszczółek. Korzystającz okazji, że artysta – ponadto świeckimisjonarz i autor „Dzienniczkaperkusisty” – gościł ostatnimi czasyw Sobowidzu, postanowiliśmy zadaćmu parę pytań.Jak pan rozumie myśl świętego Augustyna„kochaj i czyń co chcesz?”Oczywiście, że ją rozumiem. Chodzibowiem o to, że jeśli w życiu kochasię naprawdę, to nigdy drugiej osobienie wyrządzimy krzywdy. Gdyby toująć prostszymi słowami, posłużę sięprzykładem. Kiedy na przykład napijemysię wódeczki w jakimś towarzystwie,to jest nam wesoło i wydajenam się, że nikomu tym krzywdynie wyrządzamy. A w tym samymczasie żona, czy dzieci, płaczą w domu.Jeśli naprawdę się kogoś kocha,to nigdy nie należy dopuszczać dotakiej sytuacji, by zrobić drugiemuczłowiekowi krzywdę.Jakie wartości wynosi pan ze spotkańz młodzieżą? Co one panu dają?Na spotkania z młodzieżą jeżdżę nawetna koniec świata. I może tozabrzmi dziwnie, ale to ja w rezultacietych spotkań najwięcej zyskuję.Dlaczego? Otóż, kiedy dzieci, czymłodzi ludzie modlą się i śpiewają,to nieprawdopodobnie zmieniająsię ich twarze. Na każdym spotkaniuz młodymi ludźmi, którzy sąrozśpiewani i rozmodleni, widzę jakoni pięknieją, a przez to nabierampewności, że do takich ludzi i w takiemiejsca opłaca mi się pojechaćchoćby na godzinę. Po to właśnie,by zobaczyć tę okruszynę pięknadobywającego się w tym momenciez człowieka. I w tych spotkaniachnie chodzi o żadne wielkie kazania,tylko o to, by się z tymi ludźmispotkać i dobrze bawić.Co to znaczy, według pana, byćczłowiekiem wiary?Proponuję, byśmy to przenieśli napoletko chrześcijańskie. Co to znaczybyć chrześcijaninem i żyć po chrześcijańsku?Czy czytasz Pismo Święte?Czy karmisz się tym, co chce cikażdego dnia powiedzieć twój jakbySzef – Bóg? Często nazywamy siebiechrześcijanami, a wcale nie słuchamy,co On ma nam do powiedzenia.Chętniej słuchamy programów telewizyjnych,a zapominamy o tym, comówi do nas Pan. Jeśli nie będzieszkażdego dnia żyć Słowem Bożym,to będziesz tylko chrześcijaninemz nazwy.Czy jest coś, przed czym ostrzegłbypan współczesną młodzież?Ująłbym to następująco. Zachęcałbym,by choć na chwilę co dnia spotkalisię z Panem Jezusem. I wówczas18

już nie będzie trzeba przed niczymich ostrzegać. Wtedy, jak sądzę, niebędą w ich kierunku docierać żadnebłędne sygnały, bo wszystko co dobrezawarte jest w Słowie Bożym.Wiemy, że pisuje pan na ten tematw „Różańcu”. Kiedy po raz pierwszyzaczął pan odbierać sygnały od PanaBoga i swojego Anioła Stróża?17 lat temu. Skończyłem wtedy prawieczterdzieści lat. Czyli każdemumoże się coś takiego w życiu przytrafić.Odwołując się do tekstów publikowanychw przytoczonym wyżej miesięczniku,mówi pan o byciu dyspozycyjnym.Co to znaczy?Choćby tyle, że na przykład osobiścienie odważyłbym się komukolwiek zaproponować,by mnie zaprosił. Naprzykład do was. Nie odważyłbymsię też zaproponować jakiemukolwiekwydawnictwu wydania swoichtekstów i tak dalej. Sygnał od samegopoczątku musi pochodzić odludzi. Na przykład, mam kolekcjęróżańców z całego świata, ale sygnałi tu nie wyszedł ode mnie, ale odtych ludzi, którzy mnie w te miejscazapraszali. Mój Anioł mówi mitak, ty nie wymyślaj nowych rzeczy,ale pamiętaj, że każdy spotkanyczłowiek jest największym darem.Zawsze wysłuchaj go do końca. I tensygnał nie musi przychodzić od jakichśbardzo mądrych ludzi. Nie należysię więc odwracać od zaćpanych,łachów, chuliganów, bo stamtąd mogąpochodzić sygnały najważniejsze.Ja niczego sam nie wymyślam. Poprostu w każdym momencie stojącw określonej sytuacji pytam: „Czegoode mnie chcesz w tym spotkaniuPanie?” Tak jest też z moimiksiążkami. Jest ich siedem. W nichrównież niczego nie wymyślam, są tobowiem zapiski z moich codziennychprzeżyć i spotkań z ludźmi. I towłaśnie znaczy być dyspozycyjnym.I kiedy Marcin Szczypiorski zaproponowałmi przyjazd do Pszczółek,to przyjechałem, bo miałem akuratdwa dni wolnego między kolejnymikoncertami Skaldów. To trochętak jak w historii miłosiernego Samarytanina,gdzie łotry poturbowałymłodzieńca idącego do Jeryha, a niktz przechodzących nie chciał pomóc,nawet przechodzący kapłan powiedział,„przepraszam, ale mam ważnąsprawę do załatwienia”. A to przecieżbył ważny sygnał Boży, którydopiero Samarytanin właściwie odczytałi pomógł pobitemu, choć byłinnowiercą, nie Żydem. Dyspozycyjnośćzatem to nie to, co ja sobiewymyślę, ale co w danym momenciekaże mi zrobić Pan Bóg.Wracając jeszcze na moment do Antygony,jak skomentowałby pan słowabohaterki Sofoklesa brzmiące;„Współkochać przyszłam, nie współnienawidzieć”?Piękne, ale to zbyt głęboka filozofia,znacznie wykraczająca poza ramykonwencjonalnego wywiadu.Czy jest taka rzecz, za którą będziepan dozgonnie dziękować PanuBogu?Ludzie często pytają mnie, jakie jesttwoje największe wydarzenie w życiu?Dla mnie największym jest tenmoment, w którym teraz żyję. Spotkaniez tobą. To jest ta chwila dana19

przez Boga nam, byśmy razem fajnieją spędzili. Zawsze w moim życiu najważniejszejest teraz. I trzeba umiećdziękować za to losowi. Niedawnow „Różańcu” ukazała się opisanaprzeze mnie historia śmierci mojejmamy, która umierała na moich rękach,a Pan Bóg nauczył mnie zato dziękować. To trudne, ale dopierow takiej chwili nauczysz się dziękować,zrozumiesz, na czym polegageneralny plan Boży w stosunku dotwojej osoby. Dopóki nie nauczyszsię dziękować, niczego w życiu niezrozumiesz.Co uważa pan za swój największysukces artystyczny, a co za życiowy?To jest to. Artystyczny – spotkanieu was, z wami, życiowy też.Wnioskując, że pana pierwszą pasjąjest muzyka, to ciśnie się pytanieo pańskie pozamuzyczne fascynacje.. .Tu są trzy kwestie. Po pierwsze,rodzina. Jestem żonaty, mam dwojedorosłych już dzieci. Po drugie,od czterdziestu prawie lat pracujęzawodowo jako muzyk. Po trzecie,to dostrzeganie boskiej ingerencjiw każdym moim kroku.Ostatnio artyści estrady chętnie odwołująsię do Boga i religii, czyto tylko moda, próba kreowania pozytywnegowizerunku w oczach publiczności,czy tez istotnie wynika toz potrzeby ducha?To jest łaska. Już z zapowiedziproroków wiadomo było, że koniecXX wieku będzie czasem misjonarzyświeckich. II Sobór Watykańskizatwierdził rolę świeckich w Kościele,i to się dzisiaj realizuje nanaszych oczach. Pan Jezus dotykawielu artystów w różnych środowiskach.Szczególnie tam, gdzie trudnojest żyć z Panem Bogiem, na przykładw środowiskach muzyków rockowych,że wspomnę Budzyńskiego,Litzę czy Malejonka. To byli idole.Oni po prostu dostali „kopa” i niepotrafią już inaczej żyć. Gdyby mojemupoloniście ze szkoły średniejktoś powiedział kiedyś, że Budziaszekbędzie pisał książki, to by sięchyba przewrócił za śmiechu. To teżkolejny dowód na to, że otrzymałemłaskę od Boga. I fakt, że Pan Bógwielu ludzi dotyka, można ujrzećna przykładzie ludzi z klubu AA,który powstał z inicjatywy dwójkiludzi (wybitnego chirurga i prawnika)pogrążonych w alkoholizmie,a których w pewnym momencie krytycznymdotknął Bóg. Tak też byłoz Andre Levettem, który jako jedenz największych bandziorów jakiegokiedykolwiek wydała ziemia, w celiwięziennej zwrócił się ku Jezusowi.Dziś jest jednym z najżarliwszychewangelistów wśród więźniów i dzieciniepełnosprawnych. To też jestłaska. O takich historiach mógłbymopowiadać godzinami.Od jak dawna prowadzi pan rekolekcjewśród młodzieży i studentów?Od dziesięciu lat.Dziękujemy za rozmowę.Rozmawiali:Iza SosnowskaNatalia ŚwiętoreckaTomek Schuchardt20

Jan Budziaszek z autorami wywiadu, fot. Tomasz Schuchardt.Ksiądz Marian Krzywda w towarzystwie Jana Budziaszka, fot. Tomasz Schuchardt.21

– – – – – – – – – – – – – – –KRZYŻÓWKA50DLA DZIECIDrogie dzieci, zapraszamy do rozwiązania krzyżówki „panoramicznej”.Litery oznaczone liczbami utworzą hasło, które jest rozwiązaniem.Rozwiązania z kuponem konkursowym składajcie do koszyka na bocznymołtarzu (do dnia 18 lutego).

INTENCJE MSZY ŚW. Luty 20011. Pierwszy czwartek miesiąca,o powołania kapłańskiei zakonne, z róży św. Teresyod Dzieciątka Jezus –p. Lewandowskiej2. Pierwszy piątek miesiąca,święto Ofiarowania Pańskiego,przebłagalna za grzechyparafian, z róży św. Franciszka– p. Kielas, godz. 10 00Dziękczynna w 60-leciesakramentu małżeństwaHeleny i MieczysławaRucińskich, godz. 16 30Za śp. Kazimierza Orlikowskiego(1. rocznica śmierci),godz. 17 453. Pierwsza sobota miesiąca,ku czci Matki Bożej, z różyśw. Alberta Chmielowskiego –p. Kowalczyk4. Za śp. Mariannę Grallaoraz za zmarłych z rodzinyMarendowskich, godz. 7 00Za śp. Stefanię Felchnerowską,godz. 8 30W pewnej intencji, godz. 11 00W intencji parafian, godz. 17 005. Za śp. Dorotę Knapińską6. Za śp. Weronikę Sierżant(10. rocznica śmierci) oraz zazmarłych z tej rodziny7. Za śp. Tomasza Sławińskiego(3. rocznica śmierci)8. Dziękczynna w 15-leciesakramentu małżeństwaMirosławy i FranciszkaSurmów9. Za śp. Monikę Kromer(3. rocznica śmierci)10. Dziękczynna w 5. rocznicęsakramentu małżeństwaKrystyny i KrzysztofaWawrynowiczów11. W intencji parafian, godz. 7 00Za śp. Piotra i AgnieszkęKotulów, godz. 8 30Za śp. Zygmunta Azarowicza,godz. 11 00Dziękczynna i o zdrowiedla Karoliny Świeczkowskiej,godz. 17 0012. O zdrowie dla ElżbietyWaszkiewicz13. Za śp. Aleksandra i WiktorięKulów14. Dziękczynna w 25-leciesakramentu małżeństwa Mariii Adama Dubiellów15. Za śp. Marię Skibowską16. Za śp. Kazimierza Surmę17. Za śp. Franciszka Pszczołę18. Za śp. Sylwestra Reimus,godz. 7 00Za śp. Magdalenę Karassekoraz za zmarłych z rodzinyElmanowskich, godz. 8 30Za śp. Annę Zulewską orazza zmarłych z tej rodziny,godz. 11 00W intencji parafian, godz. 17 0019. Za śp. Magdalenę, Józefai Alfreda Karassek23

Za śp. Marię Skibowską,20. Za śp. Stanisława25. W intencji parafian, godz. 7 00 Za śp. Romana BinkowskiegoChmielewskiegogodz. 8 3021. Za śp. Norę NowakDziękczynna w 18 rocznicęurodzin Emilii Lewańczyk,22. Za śp. Jana Elmanowskiegogodz. 11 0023. Za śp. Aleksandra Plak 26. Za śp. Marię Skibowską(1. rocznica śmierci)27. Za śp. Gabriela Łyczak24. Za śp. Helenę Kaczmarek(1. rocznica śmierci)28. Za zmarłych z rodzinyCysarczyków i ReszkeROCZNICEPierwsza rocznica sakramentu chrztu2 lutego: Wiktoria Beyer, Filip Andrzej Bąk, Martyna Ewa Piontek,Marta Natalia GrotRocznice sakramentu małżeństwa2 lutego: 60. rocznica sakramentu małżeństwaHeleny i Mieczysława Rucińskich3 lutego: 5. rocznica sakramentu małżeństwaKrystyny i Krzysztofa Wawrynowiczów8 lutego: 15. rocznica sakramentu małżeństwaMirosławy i Franciszka Surmów14 lutego: 25. rocznica sakramentu małżeństwaMarii i Adama Dubiellów28 lutego: 25. rocznica sakramentu małżeństwaReginy i Bogusława SzarmachówOdeszli do wieczności2 lutego: 1. rocznica śmierci Wiktora Orlikowskiego24 lutego: 1. rocznica śmierci Heleny Kaczmarek24 lutego: 1. rocznica śmierci Aleksandra PlakaAdres redakcji: „Kana”Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny83-034 Trąbki Wielkie