Pokaż treść!

9 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.ty postrach; a jak to zwykle działo się: je.dni oskarżali Polaków, drudzypanów litewskich, największa jednakowoż liczba kniazia Glińskiego;a wszyscy z tęsknotą oczekiwali przybycia Zygmunta Jagiełły, jedynegoobrońcy w tak wielkiej potrzebie.I ta k razu jednego z rana, stałem na placu pomiędzy uskarżającymisię mieszkańcami, i starałem się ich pocieszyć, wystawiając im, żeprzecież jeszcze nic nie jest straconem, dopóki Gliński, ten walecznybohater dowodzi wojskiem; że wkrótce nagrodzi on to, co przez zwłokęstracono, i świetnem zwycięztwem nad psami tatarskiemi zawstydziswoich nieprzyjaciół, a niebawem powróci do W ilna z bogatymłupem, rozweselić zacnych obywateli: powróci z biesiadami i wielkieminaczyniami napełnionemu miodem. Lecz usłyszałem tu i owdziegłosy pomiędzy pospólstwem: — Nie wierzcie jego mowie, to jedenz rozpustnych towarzyszów Glińskiego! — A drudzy znowu: — Nie!nieprawda! to jest syn starego Grzegorza Lackiego, byłego kasztelanakijowskiego, starosty wileńskiego, godzien zaprawdę naszego zaufania,wszak to zacny szlachcic, a nasz starościc.Wtem postrzegłem , że na wieży po nad bramą zamkową, powiewazatknięta królewska chorągiew zpolskim białym orłem i z jeźdźcemlitewskim, którą tylko wywieszają w czasie obecności wielkiegoksięcia: w tejże samej chwili przybiegł do mnie jeden z dworui m ów ił:— „Pośpieszajcie panie Lacki, niech wasi ludzie wystąpią na ró ­wninie i na schodach; bo najjaśniejszy pan nie dalej znajduje się, jakna sześć staj od bramy.”Wówczas przypomniałem sobie natychmiast, że powinienem spiesznietę wiadomość zanieść greckiemu mistrzowi. Zleciłem tedynamiestnikowi w przechodzie uporządkowanie żołnierzy, a sam pobiegłemszybkim krokiem do wieży Skirgiełły. Zapomniawszy o blaszemetalicznej w przedpokoju i o przestrodze uczonego doktora, poszedłemprosto ku drzwiom, a że były zamknięte, jąłem kołatać. Niktnie odpowiada, tylko z wewmątrz słychać było jakieś osobliwsze głuchemruczenie; zastukałem raz jeszcze, i gdy mi nie otwierano, uderzyłemnogą mocno we drzwi, które natychmiast z zardzewiałych haków wyskoczyły.Pozwólcie mi, mój szanowny mości hetmanie wielki i dobrodzieju,opisać, co tam widziałem, ile na prędce, nic bawiąc tam długo,mogłem zobaczyć.Pokój był odmieniony. Tkane kobierce przyozdobione osobliwszemiobrazami, osłaniały dębowe taflowanie ścian; w jednym kąciestał mały żelazny piecyk, który pomimo gorącej pory roku, ażdo czerwoności był rozpalony, a z niego wychodziły duszące pary.Przy piecu Turek, przysiadłszy na piętach, na ziemi zajęty był rozniecaniemognia, na około pokoju pełno stało półek z flaszami i retortami