Pokaż treść!

92 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.szego Szlązka, jest w drodze do Wilna, przywoływany przez wszystkichpanów koronnych i wielu litewskich. Posłaniec odniósł dowódzcytę wiadomość, i tenże sam posłaniec — o! tylko nie spoglądajcie namnie tak zdnmiałym wzrokiem, mości Tarnowski! — i tenże sam posłaniec,mówię, niósł z sobą spis tych, którzy w nieprzytomności panaMichała najgłośniej przeciw niemu mówili. O! ten spis nieszczęsny!Nieraz zdawało mi się, iżern zań pokutował i cierpiał...i częstokroć nawet jeszcze mi się zdaje, że on wezgłowie mego śmiertelnegołoża cierniami uściele. Ten spis był jedną z pochodni,co miała rozniecić płomień nieludzkiej zemsty, która przez wiele latrozniosła okropności spustoszenia po ojczystych krajach i krwawemorderstwo zapaliła pomiędzy najszlachetniejszemi rodzinami!Niedługo potem, przechadzając się raz według zwyczaju późnymwieczorem po placu zamkowym, poglądałem na prawą stronę,gdy wtem postrzegam dziwnie zakapturzonych jeźdźców, przybliżającychsię do małych drzwiczek. A gdy się tam przybliżyli,jeden z nich zsiadł z konia, obejrzał się lękliwie w około, i mocno sięprzestraszył, kiedy mnie spostrzegł. Ale gdym przystąpił do niego,by go według urzędu i obowiązku mojego zapytać o nazwisko i powód,co go o tak późnej godzinie sprowadza do królewskiego zamku,— pozdrowiłmnie po przyjacielsku, zdjął kaptur z twarzy, i dał mi się poznaćjako lekarz nadworny, mistrz llermippus Laskaris.Praw da, że ja tego filozofa nigdy nie cierpiałem; ale terazprzybywał on od wojska i mógł mi wiele powiedzieć o dostojnym panuGlińskim, a zatćm go pozdrowiłem. Ale on rzekł do innie cichymgłosem i niezmiernie zmieszany; — że ja mam jego i jeszcze jednego,co z nim przybył, zaprowadzić jak można najtajemniej do najskrytszegopokoju w zamku, który mi wymienił; że taka jest wola kniaziaMichała, i że ma to do mnie na piśmie.Poprowadziłem więc samotnemi galeryami greckiego mistrza i jegozakapturzonego towarzysza, do wieży Skirgiełły.Tam oddał mi Laskaris własnoręczne pismo pana Michała Lwowiczaw takiej treści: — że jest zadowolony z mojej czujności, i że miposyła tu uczonego doktora Laskarisa i jego powiernego sługę TurkaHassana: — tych mam ja w skrytości trzymać w wieży Skirgiełły,tak aby nikt w Wilnie o nieli nie wiedział, opatrywać ich we wszystko,czego im trzeba będzie, a na przypadek bronić ich nawet.Przeczytawszy to , pytałem doktora o wiadomości od wojska,a on mi mało co pocieszającego powiedział: że zaciągi rycerstwa,a osobliwie polskiego, bardzo powoli postępują; że hetmankoronnySzczepan Czarnkowski, wzbrania się. dowodzić pod rozkazami MichałaGlińskiego; że zuchwałość magnatów staje się coraz bardziej niepohamowaną,że król bardzo jest chory i nic będzie mógł pozostać w Li­