Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 91niósł ją do ust; światło pochodni błysnęło we dwu łzach, które z oczuszanownego kapłana stoczyły się na ręce królewskie.Aleksander Jagiełło zwolna zwrócił ku niemu osłabioną głowę,zgasłemi oczyma spojrzał na oblicze wiernego sługi i mądrego doradcy;zdawało się, że chciał do niego przemówić kilka wyrazów, alerzucił okiem na M ichała Glińskiego, i jakby lękając się go, odwróciłsię z tłumionem westchnieniem, i znowu pozostał w dawnem położeniu.Tymczasem w tejże samej chwili skinął kniaź Gliński, i Tatarzyznowu podnieśli nosze; chorego króla wyniesiono podczas burzliwejnocy w bezsilnej słabości; wyniesiono przeciw dzikiemu nieprzyjacielowi.A zewnątrz zdawało mi się, że wpośród wycia wiatru i ulewydeszczu, słyszałem narzekania zgromadzonego ludu. Wówczas znowumój opiekuńczy geniusz do mnie przystąpił i zdawało mi się, że niewszystko tak było, jak być powinno : i tak jeszcze stałem, gubiąc sięw posępnych myślach, kiedy kniaź Gliński powrócił, odprowadziwszykróla, albo raczej tylko królowę do bramy miasta. Otaczało go wielerycerstwa, a on idąc dawał rozkazy do wyjazdu; bo tegoż samego dniajeszcze chciał się udać do wojska. Ale kiedy mnie spostrzegł i kiedymprzybliżył się doń na jogo skinienie, odprowadził mnie na stronęo kilka kroków i mówił:— „Mój rozkaz dla was, panie Janie Lacki, jest: ażebyście pozostaliw Wilnie i połączywszy żołnierzy z Pskowa i Żmudzi, przybywali dowojska. Wybrałem was tylko na to; bo widzę w was dzielnego litewskiegoszlachcica, a mego dobrego przyjaciela, któremu przed wszystkimizwierzyć się mogę. Nie każdy z tych, których tu zostawiam, jesttakim; i dla tego polecam wam, ażebyście czuwali i pilne mieli okona to, co się dzieje; a nawet gdyby tego zaszła potrzeba, dowiedliprzykładem, że ręka, którą pan z Zabrzegów chciał uciąć, dobrze umierobić karabellą w obronie tych, co wam dobrze życzą.“Wówczas oniemiał we mnie głos mego dobrego ducha, zapomniałemo śmiertelnie chorym królu, o burzliwej nocy i greckim szarlatanie:zapaliłem się na nowo gniewem przeciw Zabrzezińskiemu, co nigdynie myślał istotnie o odcięciu ręki; zaprzysiągłem z zapałem spełnićrozkazy pana Michała Glińskiego, i kiedy ten opuścił miasto, osadziłemzamek moimi ludźmi.IŁoztlział XII.— Tak upłynęło kilka tygodni, gdy oto dowiedziałem się przez moichszpiegów, że Zygmunt Jagiełło, margrabia Łużycki i książę Wyż­