Pokaż treść!

84 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.na ręce, gubiąc się w rozmaitych smutnych myślach i tak zatopiony,że nie postrzegłem, iż mam towarzysza. I musiałem bardzo być zamyślony,kiedym go nie postrzegł; bo od samego wejścia mojego nicon nie robił, tylko latał po więzieniu, śpiewał w obcym języku i kiedyniekiedy z założonemi rękami stawał przedemną. Kiedy podniosłemoczy, aby przypatrzyć się memu towarzyszowi, zaczął on do mniekształtnie uło?onemi, ale nieco osobliwszemi wyrazami, — bo niedobrzemówił po polsku i po litewsku, — i z wielkiem zajęciem wypytywałmnie o przyczynę ukazania się mego w tak niemiłem miejscu.Nie był on mnie całkiem nieznany, widywałem go nieraz nauroczystościach dworskich, a nawet i na biesiadach młodej szlachty,i wiedziałem, że się nazywa Schleinitz, że jest szlachcicem Miśnieńskim,a teraz w orszaku marszałka nadwornego litewskiego. Zdajesię, że ten pan Schleinitz, a raczej jego zjawienie się w złą godzinę,zwróciło mnie z prawej drogi i nakształt błędnego światła zabłąkałow bezdroża i manowce, po których biłem się przez tyle lat; — wszelakopokój jego popiołom! Jeżeli zasie imię jego wspomniane jestw razie nieszczęścia i zbrodni; to jednakowoż chęci jego nie były złe,a nawet i ze mną nie miał złych zamiarów: powiedzieć można raczej,żeśmy obadwaj, jak to mi nieraz pleban piński dowodził, podobni byliplanetom, które niekiedy nieregularnym biegiem błędnej gwiazdy bywająporwane; z tą tylko jednak różnicą, że on nieszczęśliwy zginął,a ja za pomocą Bożą i waszą, jaśnie wielmożny panie Tarnowski,powróciłem.Tu — mówił dalej starosta piński po niejakim przestanku, postawiwszyz mocą wypróżniony puhar na stole, — otóż tu, dostojnymości panie Krakowski, zaczynają otwierać się dawne rany, które widoktej siwej potwory na nowo otworzył.— Odpocznijcie sobie przez chwilę, mój zacny kolego i bracie! —odpowiedział Jan Tarnowski, napełniając mu znowu kielich. — Niema się czemu dziwić, że przypomnienie owych dawnych złych czasówtak mocno was porusza; i zaiste powinniście błogosławić, jeżeli niemnie, to waszą szczęśliwą gwiazdę, która wydarła was z nieszczęścia,jakiem owego Schleinitza i tak wielu innych dotknęła.— Wspólne więzienie obudzą wkrótce zaufanie — tak mówił panLacki dalej w swojem opowiadaniu — przyszło zatem do tego, iż odkryłemserce moje Sasowi, ba nawet nie zamilczałem przed nim przyczynymojej nienawiści przeciw marszałkowi wielkiemu. A on pochwalałmnie głośno, narzekał na pana z Zabrzegów i powiadał, żeniezawodnie potrafią znaleźć się środki upokorzenia nieco dumy tegostarca. Badził mi, bym się nie troszczył, i mówił, że na drugi dzieńuwolnią go z więzienia, dokąd wtrącony został tylko z powodu jakiegoś