Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY ŃSKI. 81Połączeni czy nie połączeni, to jeszcze da Pan Bóg, potrafimy przepłoszyćnaszych nieprzyjaciół, i Pruskiego krewnego, i Tatarskiegochana, i Wołochów, jeżeli tylko ich kiedy weźmie chętka zajrzeć do naszegokraju. Wszak to jużeście sami dowiedli, mości wielki hetmanieKoronny, i dowiódł nasz litewski Konstanty książę na Ostrogu, świećPanie nad duszą jego. A co się tyczy połączenia, to jest Unii, niechajsobie o tern sądzi kto inny; jeżeliby zaś mnie kiedy o to pytano,tobym może powiedział i nie: bo wy, panowie Koronni, zadzieracieprzy nas do góry głowę i w swej mądrości z wysoka na nas Litwinówpoglądacie, nazywając nas poganami.— Zaprawdę, panie Lacki — odpowiedział Tarnowski uśmiechającsię. — Wy, jako krewny dostojnej małżonki króla Polskiego, niedo zbudowania mówicie.— Królowa Barbara jest także wielką księżną Litewską — odpowiedziałJan Lacki — wszelako nie wiele się mylicie; bo przynajmniejco do mnie, to mi ta zachwalona Unia ani pomoże, ani zaszkodzi;lubo moim dzieciom i wnukom, za wrolą Boską, mogłoby pójśćwrcale inaczej w tej mierze. Jednakowoż wasza mowa o nieprzyjaciołachwewnętrznych i zewnętrznych znowu mi przywiodła na myśl tegoNeapolitańczyka: a to zasię wino króla węgierskiego tyle elastycznościmemu językowi nadało, że jeśli się wam, jaśnie wielmożny panie,podoba, powiem co wiem o Assano czyli Hassanie.— Nader ciekawy jestem usłyszeć to od was — odparł pan Krakowski— tylko proszę was, zacny panie Lacki, nie szczędzić kielicha,żeby w ciągu powieści nie zasychały usta.Starosta Piński oparłszy ręce na kolana i spuściwszy ku ziemiwrzrok zamyślony, pomilczał przez kilka chwil, a potem tak mówićpoczął: (*)— Przypominacie sobie zapewne, mój mości panie Tarnowski,żeśmy się w młodości poznali na dworze sławnej pamięci naszegowielkiego hetmana litewskiego, kniazia Konstantyna Ostrogskiego,później wojewody Trockiego; a chociaż ja byłem kilką latami starszyod was, dobrześmy się przecież uwijali za młodu w naszych rycerskichćwiczeniach z waszym synowcem, dostojnym Romanem Ostrogskim,który już dawmo na placu bitwy kości swoje położył. Ale kiedy książęKonstanty u Wiedroży pojmany został przez Moskwę, a ojciec wasz, jaśniewielmożny Amor, co tak jak wy był kasztelanem Krakowskim, umarł; wtedydostojna matka wasza, córka sławnej pamięci Zawiszy Czarnego, położywszysię także na łoże śmiertelne, rozkazała opiekunom waszym(*) Następujący ustęp jest czysto historyczny, tak zo względu na działająceosoby, jak o też ze względu na przytoczone wydarzenia.'.Bronikow ski: Hipolit Boratyński. ^