Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 75— Mniemasz-li panie — odpowiedział Litwin — że ja tak jestemniebaczny na powinność i niepomny na przeszłość, iż miałbym do ja ­kiegokolwiek innego domu wstąpić pierwej, aniżeli w dom dostojnegokasztelana, oprócz kościoła, gdyby się tu znajdował dom Boży greckiegowTyznania? Wczoraj tu późno już w noc przybyłem po długiej,ciągłej zimowej podróży, i nawTet bez waszego przyjacielskiego wezwaniabyłbym przyszedł prosić was o dalszą łaskę i życzliwość dla mniei dla mojego syna, hożego i rzeźkiego młodzieńca, którego mamz Teofanii, stryjanki Piotra Boratyńskiego. Pojąłem ją w Węgrzech,jak zapewne wiecie, na dworze Janusza.— Weszliście zaiste w szanowne pokrewieństwo, panie Piński —odpowiedział hrabia na Tarnowie; — bo ja wysoko szacuję waszegosiostrzeńca i poważam go, jako najlepszego mojego przyjaciela.— Taki wyraz w ustach waszych, czyni wielki zaszczyt starościeSamborskiemu; to też nie jest on tak złym: a jeżeli jest w nim cośosobliwszego, to zapewne pochodzi z owrych długich wędrówek, któreodbył w południowych krajach do Hiszpanii i do Rzymu, Przebaczciemi, szanowny hetmanie wielki — mówił dalej, spostrzegłszyuśmiech, którego hrabia Tarnowski nie mógł powstrzymać. — Wiemja dobrze, że i wy także zbieżeliście świat od wschodu aż do zachodu;ale już dawno powróciliście do ojczyzny; a wtenczas nie tak bywTałojak dzisiaj, co to o niezem więcej nie słychać, jedno nowości i subtelnościwszelkiego rodzaju, jak mi opowiadał pleban w Pińsku, z którymżyję w zażyłości, chociaż jestem wyznawcą religii wschodniej, a on duchownymrzymskiego Kościoła.— Wierzajcie mi, dostojny starcze — mówił na to pan Krakowski,prosząc siedzieć swojego gościa, - - że wasz siostrzeniec przyniósłz zagranicy starodawny umysł i nienaganny obyczaj, na pożytek i dobroswoich współobywateli, a na osobliwszą pociechę swoich krewnychi przyjaciół.— Tak jest! ród Lackich może jeszcze pochlubić się jasnem i dostojnempokrewieństwem, luboć już nie jaśnieje swoim starodawnym,ojczystym blaskiem, z woli Boga, a przez moją własną winę.— Tak zaiste! — odpowiedział Tarnowski, zastanowiwszy sięnieco. — Wszak-ci to jesteście spokrewnieni z jaśnie oświeconąBarbarą !— Mój ojciec — rzekł pan litewski z niejakąś powagą — byłrodzonem dziecięciem pani Teodory Badziwiłłowej, babki królowójp an i!— To tedy przybyciu tej ostatniej podobno winienem radość, żemogę. pozdrowić tak dawTno już niewidzianego przyjaciela mojej młodości?— T ak! bo to widzicie, szanowny mości kasztelanie, że oprócz