Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 69Otóż teraz Pan Bóg mu pobłogosławił i posadził go na najwyższe dostojeństwa.Bo też on i zasługuje na nie przed innymi.— H o! h o ! zniżycie zapewne swoje pochwały, mości Lacki —odpowiedział Piotr uśmiechając się —• bo zdaje mi się, mój szanownywuju, że i on nie lepiej sobie pocznie odemnie w wiadomej wamsprawie.— Eh! co tam! — mówił Litwin. — Prawda jest zawsze prawdą,a żona króla i wielkiego księcia litewskiego....— No! dajmy temu pokój! —■przerwał starosta Samborski —i zjedzmy śniadanie; bo na dzisiaj każdy z nas będzie miał dosyć doczynienia.— Przyjaciel J a n ! — powtarzał sobie starzec, wznosząc oczy kuniebu. — O ! zapewne cię to pocieszy, kiedy znowu zobaczysz staregowygnańca. Twoja-to dzielna dłoń podniosła go w zaszczycie i wyrwała z nędzy; on winien ci to łoże, na którem w starości znużonejswojej głowie dać może spoczynek. Tyś odwrócił sromotę od starodawnegoksiążęcego szczepu Lackich, ażeby to dziecię znowu bez wstydumogło wystąpić pomiędzy szlachtą swojej ojczyzny. Nuże, dośniadania! zacny panie Samborski, ażeby szanowTny pan Krakowskidługo na nas nie czekał!W jednym z najodleglejszych pokoi zamku krakowskiego, LionardoMonti, lekarz królowej matki, Bony medyolańskiej, jeszcze niewywczasowany po nocnej podróży, siedział owinięty w futro przyogromnym, żarzącym się prawie piecu. Tuż przy nim, na maleńkimstoliku, sttił dzban napełniony długo pożądanem winem Montepulcianoa lekarz pilnie spełniał puhar za puharem, przeżuwając w przestankachsmażone owoce, któremi miasto Kijów jeszcze do dziś dnia słyniew dziejach gastronomii, a które, jak zdawało się, dosyć smakowałypodniebieniu Zaalpejca. Z boku, stał odrażający starzec; ten sam,któregośmy w gospodzie Iwanowickiej z apteczką podróżną wchodzącegowidzieli, i śniadał z doktorem z poufałością, jaka nie zwykłaistnieć pomiędzy panem a służącym.— O! co za niegodziwa podróż, Assano! — zaczął Włoch swoimjęzykiem. — Na honor! powiadam, że gdyby zkądinąd nie było zyskownąrzeczą służyć królowój, to te ustawne wędrówki po gołoledzii śniegu na niejeżdżonych drogach, dawnoby mnie już do Palermowypędziły napowrót.— Ho! trzeba się przyzwyczajać, doktorze! — odpowiedział starzec— ale za to macie kosztowne futra; a jak powrócicie do kraju,to na honor, że cieplej siedzieć będziecie, aniżeli pierwej nimeścieztamtąd tu przybyli!— Ależ-to teraz djable do roboty jest na usługach najjaśniejszejp an i; a osobliwie od śmierci starego pana. A tej jeździe to nie masz