Pokaż treść!

6 6 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.cym. Jednakowoż byłaby to bardzo wielka szkoda, gdybym ja tunie miał zostać, bo król jest tak łagodny i wesoły, a jego żona Barbarama być bardzo piękną kobietą, jak powiadają! Teraz on poszedłdo wielkiego hetmana, a ojciec tymczasem położył się na spoczynek..No! powiedz-że mi przecie, jak tam tobie poszło na dworze?— Jak się o tem dowiesz, mój kuzynku, to nie bardzo będzieszpragnął pozostać na nim. Przez cały czas ani jadłem, ani spałem;mówiłem to, czego, według mniemania niektórych ludzi, nie powinienembył m ówić; a na podziękowanie zostałem wyśm iany!— Wyśmiany? — przerwał mu mały z żywością — i mógłżeś tościerpieć ? Ho! żeby to mnie spotkało! a jednakowoż, zdaje mi się, że tynic jesteś tak powolny, ażebyś miął znosić podobno zniewagi od kogokolwiek.— Nie sądź tak o mnie przecież, ty, mały zuchwały rycerzu.Nie był to żaden mąż, ale kobieta, pani Horonostajowa.— Pani Horonostajowa? ta szkaradna stara Skarbnikowa? — zawołałmały śmiejąc się. — Ho! znam ja ją bardzo dobrze, nieraz jąw Pińsku widziałem; bo tam niedaleko ma swoje dobra. O! jeszczebyteż to miało cię obchodzić! Ta! ona gderze ustawicznie, jak powiadająludzie, i ja sam raz pozwoliłem jej śmiać się z siebie, abym mógł zobaczyć,jak też to odbija przy marszczkowatej, złośliwej twarzy. Eh!mała rzecz! — mówił dalej, figlarnie, potrząsając głową — widziałemja przecież kogoś lepszego tymczasem. Zgadnij przecież kogo? Otobyłem na jutrzni sam tylko ze starym Bielawskim, bo ojciec nie chciał,i spotkałem panią Odrowążową jeszcze z kimś, wiele sług w bogatejbarwie szło za niemi. Matka postępowała głęboko zamyślona, ale drugapoznała mnie i ręką posłała mi pocałowanie; lecz ja nie dla siebieje przyjąłem, zachowałem dla tego, komu istotnie należy.Uśmiech radości ukazał się na twarzy Hipolita, ale myśli innegorodzaju wkrótce go spędziły; głębokie westchnienie wydobyło sięz jego piersi.— I! nie bądź-że tak zazdrosny, kuzynie! Nie chcesz-li mi już nicustąpić? — -mówił żartobliwie Stanisław — wszakże ja ci ustępujępanią Skarbnikowę. E h ! bądź spokojny, wszak wkrótce zobaczyszpiękną Helenę i często widywać ją będziesz; bo jak stary Stefan powiada,pani Podolska ściąga wiele sług i zamyśla długo bawić w Krakowie.A nawet nie ma nosić nazwiska męża, ale i ona i jej córka nazywaćsię będą księżniczkami mazowieckiemi!Właśnie w tem miejscu mały Litwin w najlepsze się rozgadał, gdyPiotr Boratyński wszedł do pokoju. Widok poważnego człowieka pohamowałwesołość dziecka, a Piotr mówił do witającego Hipolita;— Ah! mój bracie! tak krótko na dworze a już damy skarżąsię na ciebie, jakem właśnie co dowiedział się od pani Horonostajowej