Pokaż treść!

(34 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.wznioślejszym głosem, dostrzegłszy na twarzy osiwiałego polityka wyrazzadowolenia. — Ja tylko chcę dać wam wiarę, powiedziałam, leczgdyby nadeszła chwila, w której nie mogłabym już wierzyć, to pamiętajcie,szanowny panie Kmito, że dla tego, co mnie chciał ułudzie, lepiejbybyło, aby się nigdy nie ro d z ił! Tymczasem proszę was, ażebyściechcieli donieść królowej matce o moich odwiedzinach dnia ju ­trzejszego.— O! tak! idź ! — mówiła do siebie zostawszy sama w pokoju —Szczęście twoje i jej, jeżeli szczere ze mną macie zamiary, po razpierwszy w swem życiu. Lecz gdyby inaczej się pokazało — mówiładalej z dzikiem poruszeniem — gdyby to oszukaństwo przyłączono jeszczedo niegodziwych czynów przeszłości; gdyby przyszło do tego,żebym stała się pośmiewiskiem u tego cudzego, wydzierającego mitron plemienia, gdybym musiała uchodzić do mojej samotności powtórniewygnana, zhańbiona, odrzucona, o Bono, Bono! chętniebyśwTtedy wszystkiemi skarbami, które twoja chciwość zgromadziła, cofnęłatę chwilę, w której obudziłaś śpiącą lwicę !— Najprzykrzejszą dolą polityka — mówił Piotr Kmita do siebie,opuszczając dom księżniczki Anny — jest pośrednictwo pomiędzydwiema kobietami, z których jedna potrafiła już zakłócić połowę światai uczynić sobie igraszkę z mądrości wszystkich senatorów ziemskich.Nie było wcale moim zamiarem sprowadzić ją tu, i zaledwie mogęmieć za złe Zebrzydowskiemu, iż stara się znowu zapędzić tę Megierędo jej jaskini. Lecz ona sama chciała tego, ta Włoszka, której niedosyć jest na pojedynczej intrydze. Lękam się prawie, ażeby strąconyod dawna pion, który znowu postawi na szachownicy, nie stał siękamieniem obrazy, i ażebyśmy sił, których używamy przeciw naszymprzeciwnikom, nie musieli potem użyć do pohamowania tej niebezpiecznejprzyjaciółki. Lecz jeżeli nadejdzie ta chwila, i spełni się to, coona wróży? I pocóżoś, Piotrze Kmito, wtrącił się pomiędzy te dwiefurye ciskające wężami? I czemuż schylasz swoją osiwiałą głowęw pokorze i w zaprzaniu siebie, kiedy ją mógłbyś wysoko nosić, jakopierwszy pomiędzy szlachtą państwa ?Tu wzrok jego padł na szczyty pałacu świętego Krzysztofa, na pomieszkaniehrabiego z Tarnowa. — Pierwszym? tak jest! otóż właśnieten dom; ztamtąd to pochodzi raniące żądło, które mnie popędzado nieszczęsnych zamiarów; ale naprzód! dalej! żeby ten maurytańskohiszpańskiawanturnik nie rozumiał, że stary Piotr Kmita nauczył sięgo lękać!