Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 63stwern — o gorliwem usiłowaniu jej królewskiej mości; nie wątpię bynajmniejo powolności, jaką ona znajdzie w Madrycie i w Wiedniu,a która, jak wielu doświadczonych mężów chce utrzymywać, nie jestwolną od samolubstwa. Albo rozumiecie-li — dodała ostrym tonem,wlepiwszy wzrok badawczy w wojewodę — że pomiędzy rozmaitemirzeczami, o których słyszałam, nie doszło do mnie imię Katarzyny Austryackiej,owdowiałej księżnej Mantuańskiej ?— Katarzyny? — powtórzył marszałek wielki, wznosząc z udanemzdziwieniem ręce i oczy ku niebu — córki Ferdynanda "króla rzymskiego?siostry zmarłej królowej? Wszakże wiadomo ci, dostojnapani, że ta niewiasta udarowana zkąd inąd chwalebnemi przymiotamiduszy, niezbyt jest uposażona urodą; a przytem podległa rozmaitymchorobom ciała? Nie! — dodał śmiejąc się — nadzieja takiej następczyni,przemieniłaby słabe węzły, które wiążą Zygmunta Augusta doBarbary Eadziwiłłówny, przemieniłaby mówię w liny okrętowe. Leczdostojna pani, kiedy tak bystrem okiem przeglądasz nowych swoichprzyjaciół, to niech też i im wzajemnie wolno będzie zapytanieuczynić. Nicże-li ze strony waszej miłości nie stoi na zawadziepomyślnemu skutkowi waszych zamiarów, albo raczej ze strony córkiwaszej miłości? Powiadają tu i owdzie o jakiejś skłonności do młodegoBoratyńskiego, a nawet wspominają o jakiemś zaręczeniu!— Moja córka — odpowiedziała Anna dumnie — pochodzi z roduPiasta, i potrafi okazać się godną tak świetnego urodzenia, skoro je ­dno słowo matki przypomni jej powinność.— Jeżeli wasza książęca mość — mówił Kmita — masz zamiarpowiedzieć to słowo, to daruj, iż będę prosił, ażeby ono ani zbyt sięwcześnie nie wymknęło, ani zbyt przykrym sposobem. Brat młodegorycerza, Piotr Boratyński, wysoko jest poważany przez króla i rycerstwoa nawet uchodzi za domniemanego marszałka przyszłego sejmu,mającego stanowić o losie Barbary. Dotąd wyobrażenia, jakie ten mążpowziął o czci i obowiązkach obywatela, utrzymywały go w wiernościstronnictwu, do którego myśmy przystąpili z wyższych pobudek politycznych.Zdaje mi się tedy, że nie mam potrzeby tak dostojnej panicoś więcej mówić w tej mierze.— Oszczędźcie sobie trudu, mości marszałku w ielki! — mówiłapani Odrowążowa po małym przestanku, z uśmiechem zaledwo dostrzeżonym—w przepisywaniu mnie, jak mam sobie począć wredług waszegomniemania. Jestem ja panią w moim domu i nad mojem dziecięciem,może więcej nawet, niż jej królewska mość pochlubić się może w tejmierze, co do swoich dostojnych dzieci; zaczem zostawcie to mojej pieczyi sami chciejcie ze swej strony o to się postarać, ażebym nie znalazłatego inaczej, jakeście zapewniali mnie listownie i czemu chcędać wiarę. Nie cieszcie się, nie tryumfujcie zbyt wcześnie! — dodała