Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 59was nie zadziwia, że ja tak długo już oddalona od dworu, przynajmniejna pozór przyjmuję dworski obyczaj; a osobliwie tam, gdziejak słyszałam tyle rozmaitych odmian zmieniło tylko samę powierzchowność,gdy tymczasem grunt serca taki, jaki był dawniej, pozostał.— Wyznać muszę, miłościwa pani— zabrał głos Kmita, przysłuchującsię z natężoną uwagą jej mowie — że długi pobyt na Podolunie przyniósł żadnego uszczerbku waszym tylekroć wielbionym talentomwymowy, i raczej mniemałbym, że słyszę kształtne peryodymędrca rotterdamskiego, aniżeli wyrazy dostojnej Polki. A więc jejkrólewska mość może-li pochlebiać sobie, że cię dostojna pani, jutrona dworze swoim zobaczy?— Skoro tylko królowej matce podoba się oznaczyć, w jakim sposobiecórka książęcia Konrada Mazowieckiego ma ukazać się i jakiegoprzyjęcia ma się spodziewać!— Czyliż biskup kujawski nie uwiadomił cię o tem, dostojna pani?To mnie mocno zadziwia — albowiem sam byłem świadkiem, jakotrzymał zlecenie w tej mierze. Wszelako wdzięczen mu za to jestem,że mi zostawił sposobność doniesienia ci pani o postanowieniu jej królewskiejmości, które, jeżeli się nie mylę, zadawalającem będzie dlaciebie, dostojna księżniczko! Królowa matka życzy, aby wasza miłość wewszelkich względach odbierała honory takie, jak dostojni jej krewniksiążęta na Lignicy i Baciborzu, którzy w tych dniach spodziewani sąw Krakowie. A widzieć chce w waszej miłości i jej córce, nie wdowęi córkę Leona Odrowąża, który opuścił doczesność, obciążony niełaskąkróla, ale księżniczkę z najjaśniejszego mazowieckiego książęcegorodu!— Biskup kujawski — rzekła Anna — tyle miał do powiedzeniaoddalonej przez długie lata wieśniaczce, że mu nie starczyło czasu dooświadczenia tego, co względnie do okoliczności nader pochlebniebrzmi dla niej na dworze Jagiellonów. Kiedyście zatem, panie wojewodo,sprostowali teraz pomyłkę duchownego pana, to dozwólcie, abymwas zatrudniła zleceniem doniesienia jej królewskiej mości, że przy teraźniejszychokolicznościach gotowa jestem wraz z córką, na równiz dostojnymi krewnymi szlązkimi książętami, być przedstawioną.— Dwór niecierpliwie oczekiwać będzie twojego przybycia, miłościwapani — mówił Piotr Kmita tonem ceremonialnym. — Zbyt długojuż i tak pozbawiony był szczęścia oglądania was i księżniczki waszejcórki.— Moja córka — rzekła Anna uśmiechając się— jest-to skromniewychowana dziewczyna; wszelako spodziewać się, albo też lękać należy,że przykłady tak nauczające i tak świetne, które jej tu staną przedoczy, wkrótce to sprawią, czego samotność Kamieńca przerywana tyl­