Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 5 1obrazy przodków moich, począwszy od Piasta, w długim szeregu przyozdabiałyściany, stawiałam pierwsze kroki na drodze życia. I mnietakże — mówiła dalej z większym zapałem — zbyt wcześnie los wygnałz książęcych przodków siedziby. Nie opuściłam ja jej tak, jakty, prowadzona za rękę przez m atkę, ale wyrzuciło mnie cudze plemięna wygnanie i nędzę z tych murów, które jeszcze powtarzałyśmiertelne braci moich westchnienia!— Porzuć te smutne wspomnienia, matko! — prosiła przerażonadziewica. — To ciebie zawsze tak boleśnie porusza, gdy mówisz0 dniach swojej młodości. Wszakże znalazłaś pokój w Kamieńcu,a ojciec nieraz powtarzał, że mu podoba się w małem mieście, i żeprzy domowem ognisku zapomina o zbyt wysokich marzeniach, za któreminieraz gonił i do których wzdychał.— Znalazłam pokój ? — powtórzyła księżna mazowiecka zwolna1 jakby w marzeniu. — Słyszałaś-li kiedy o górze Wezuwiuszu, w królestwieNeapolitańskiem? I na cóż miał narzekać twój ojciec, pochodzącyz rodu szlacheckiego? Prawda, że samowola wiele mu zabrała,ale to, co on wycierpiał, nie byłoż skutkiem książęcego zaszczytu,który wniosłam do jego domu ? Ale czemże był dla mnie Kamieniec?Oto lichym przytułkiem, który zmordowana tyrania zostawiłacórce tylu królów, który zostawić musiała! Czemże mogło byćdla ciebie miasto wojewody, miasto należące do Korony, której twójojciec był tylko sługą? Tak jest! ty nie miałaś ojczystego domu!I jażbym pokój znalazła? O ! dwa tylko są miejsca, na których dziedziczkaKonrada Mazowieckiego odpocząćby mogła: — grób, albo.......ale — dodała po krótkiem milczeniu zebrawszy myśli — jest terazczas, w którym wszystko się ciśnie w około nowego słońca, co weszłodla kraju. Może tedy i krewna królewska, odziana w swoje żałobnekrepy, znaleźć miejsce w tłumie wesołych, strojnych postaci, tron nowegoSalomona otaczających. Jest tam i młody Boratyński pomiędzynimi — dodała lekkim tonem, wspominając o tem — ,zdaje mi się nawet,że on z tobą coś rozmawiał w kościele Iwanowickim ?— Tak jest, matko! Hipolit jest tu, w stolicy — mówiła Helenaz nagle obudzoną żywością; ale potem spuściła oczy i odwróciła się,chcąc ukryć rumieniec.— Nie uszło to pomieszanie bystrego oka pani Podolskiej; wszelakolekki tylko i zaledwie dostrzeżony uśmiech m ignął na jej twarzy,a ona wyciągnęła rękę i przyciągnęła do siebie córkę.— Heleno! — zaczęła mówić dalej z niejakąś uroczystością.— Jesteścórką wojewody podolskiego, ale Anna Mazowiecka jest twojąmatką. Ty, moje dziecię, jesteś, niestety! ostatnią odroślą starożytnegoszczepu, który niegdyś gałęzie swoje rozpościerał ponad całym narodemSarmatów; ty jesteś w ojczystem państwie ostatnią wnuczką